حتی رسانههای کرد هم که تا چند روز پیش هنوز با شور و حرارت از دفاع قهرمانانه مردان و زنان کوبانی در مقابل وحشیهای تکفیری و حامیان نوعثمانیشان در آن سوی مرز سخن میگفتند، تلخی حقیقت را پذیرفتهاند: سقوط کوبانی و آغاز قتلعام!کوبانی سقوط خواهد کرد چرا که دیگر هیچ دلیلی برای بقایش وجود ندارد. این پایگاه بزرگ مبارزان کرد دیگر همانند روزهایی که پذیرای «عبدالله اوجالان» رهبر اکنون در بند «پکک» بود نفوذناپذیر نیست. راه نفس کشیدنش از هر طرف توسط تانکهای داعش (تانکهای آمریکایی آبرامز و نفربرها و خودروهای زرهی هاموی و هامر و ادوات و توپخانه مدرن سنگین که همگی طی ماه گذشته با قطارهای ارتش ترکیه از 3 اردوگاه شانلی اورفه، عثمانیه و قرامان در خاک ترکیه جلوی چشم اردوغان به شمال سوریه ارسال شدهاند) و تانکهای ترک بسته شده و به قول «بولات جان» سخنگوی کمیتههای دفاع مردمی کُرد سوریه تنها بین «اشغال داعشی یا اشغال اردوغانی» مخیر شده که حالت دوم هم بعید است چون فعلا آمریکا و ناتو (از جمله ترکیه) تا فروپاشی کامل شمال عراق و سوریه به داعش نیابت دادهاند. کوبانی محکوم به مرگ است و کسی هم جز خود کردها و ما ایرانیها برای مرگ قهرمانانهاش اشک نخواهد ریخت. در این 3 هفته که از محاصرهاش میگذرد همه راهها برای کمکرسانی به شهر مسدود شده و فقط ترکیه یا ائتلاف آمریکایی دوستان داعش قادرند کمکی برسانند.
اما از یک طرف سیانان اعتراف مقامات عالی پنتاگون را پخش میکند که «ما نگرانیهایی مهمتر از کوبانی داریم!» و از طرف دیگر صالح مسلم، رئیس حزب اتحاد دموکراتیک کردهای سوریه که تنها حزب این منطقه است در بازگشت از جلسه سری آنکارا ناامیدانه گفته است:«ترکیه به وعدههایش عمل نمیکند» و منظورش شعار اردوغان است که: «به هیچ قیمت اجازه نمیدهیم کوبانی سقوط کند».البته بر کسی پوشیده نیست که دولت ترکیه برای لشکرکشی به شمال سوریه، همانند عراق، چه نقشهها که نکشیده و برای تجاوز به خاک همسایگان جنوبی از مجلس چه رایها که نگرفته و چه تضمینهایی که از ناتو نستانده. اما در این مورد خاص، تانکهای اردوغان پشت خط مرزی و در چند متری اسطوره در حال سقوط کردستان سوریه، ردیف نشدهاند تا در نقش یک قهرمان کوبانی را از چنگ داعش نجات دهند بلکه اتفاقا آنجا هستند تا نفس این مبارز زخمی و خسته را زودتر بگیرند و آنکارا را از کابوس «پکک» خلاص کنند. این حرف «رجب پاشا» (اردوغان) هم که«پکک» مثل داعش است مثل اغلب حرفهای آقای رئیسجمهور دروغی بیش نیست چرا که دولت او تمام و کمال در راستای طرح خیالپردازانه احیای خلافت عثمانی از جنگ نیابتی داعش در سوریه و عراق حمایت کرده و میکند حال آنکه خصومت عثمانیها و نوادگانشان با کردها بسیار کهنه است و قطعا هیچ وقت هیچ یک از دولتهای ترکیه به هیچ یک از مبارزان کرد یاری نرساندهاند در حالی که تمام کشورهای اطراف آناتولی دستکم یک بار هم که شده در جهت منافع خودشان با کردها دست دوستی دادهاند.
کوبانی به مدت چندین دهه با عنوان جزیره تسخیرناپذیر مبارزان کرد و مهمترین پایگاه نیروهای «پکک» در ترکیه و اطراف آن پس از کوههای قاضی در شرق فلات آناتولی شناخته میشد که این را مدیون تپههای سوقالجیشی و روستاهای کردنشین پیرامونش بود که چون نواری محافظ آن را در بر میگرفتند.به قول «آمبرین زمان» روزنامهنگار مخالف ترک«چشمانداز یک نهاد کرد که بویژه توسط پکک اداره شود فراتر از تحمل ژنرالهای ترکیه است» و باید افزود که نه تنها آنها بلکه فرماندهان ناتو نیز به همین شکل چرا که این جنبش مسلحانه کارگری از دوران شوروی همواره یکی از سرپلهای دخالت روسها در حصار ضد کمونیسم خاورمیانه بوده است. حمایتهای حافظ اسد، رهبر پیشین سوریه و متحد نزدیک مسکو در دهههای 1980 و 1990 از آنها در همین راستا بود و همیشه خشم بغداد و آنکارا را بر میانگیخت. با سقوط کوبانی، اردوغان در آن سوی مرز همپای شریک موقتش ابوبکر بغدادی جشن میگیرد و از همین حالا میتوان برق دندان مسعود بارزانی را در سوی دیگر کوههای کردستان مشاهده کرد، چرا که مسلم و حزب اتحاد دموکراتیک کردستان سوریه که بزرگترین رقیب سیاسی حزب دموکرات کردستان عراق است، پایگاه اصلیاش را از دست خواهد داد و شاید مجبور به مصالحه شود.
در مقابل سقوط کوبانی یک شکست تحقیرآمیز برای پکک خواهد بود و حمایت از آن را بین کردهای سوریه کاهش میدهد و اوجالان را در گوشه زندان ترکها منزویتر خواهد کرد. تا اینجا ظاهرا تمام محاسبات به نفع توسعهطلبی اردوغان و نوعثمانیها به موازات طرح صهیونیستی تجزیه خاورمیانه است که داعش آن را به پیش میبرد. اما همانطور که این روزها در شهرهای دیاربکر، وان، شرناک، شانلی اورفا، باتمان و لیجه - که فقط ظرف 48 ساعت اخیر کنترل 2 شهر آخر از دست شهربانی خارج شده- و دیگر مناطق کردنشین شرق ترکیه و همین طور خیابانهای آنکارا و استانبول شاهد هستیم، ترکیه بزرگی که تمام ذهن اردوغان را به خود مشغول کرده فقط از ترکها آن هم فقط سنتگرایان خواهان احیای امپراتوری عثمانی تشکیل نشده است. حتی ترکیه امروزی که خود به جا مانده از تجزیه طبیعی عثمانی به ملل تابعه بوده است، در تمام دوران پس از ظهور آتاتورک برای فرار از ادامه تجزیه مجبور به دامن زدن به پانترکیسم افراطی بوده است اما این پانترکیسم امروز به حدی از تقابل رسیده که در مقابل خود پانها و قطبهایی را با همان درجه از افراطیگری پدید آورده است. نسل جدید کردها حتی متعصبتر از پیشینیان خود هستند بهطوریکه رهبران «پکک» اعلام کردهاند از کنترل آنها برنمیآیند.
ضمنا روسیه هم که مدتهاست نگران توسعه پانترکیسم و سلفیگری مورد حمایت آنکارا به قفقاز است، موقعیت را برای ایجاد یک حائل به اسم کردستان شمالی مناسب خواهد دید و شاید خط تجزیه خاورمیانه که تا امروز اردوغان حامیاش بود از وسط کشور او هم بگذرد. حال سقوط کوبانی حامل پیامی روشن است، نه فقط برای کردهای ترکیه بلکه برای دیگر اقلیتهای مهم مثل علویان - که مجموعا روی هم بیش از یکسوم جمعیت و یک چهارم مساحت کشور را در بر میگیرند - که دیگر نمیتوان بیش از این به نوعثمانیهای حزب حاکم «آ ک پ» اعتماد کرد و این روند مذاکرات صلح در ترکیه را متوقف خواهد کرد و «پکک» نیز مجبور است پس از 18 ماه دوباره سلاح از زمین بر دارد. ضمن اینکه در جامعهای که بشدت متاثر از تحولات اروپاست موج استقلالخواهی در نیمهشرقی و نوار جنوبی ترکیه ناآرامیهای بسیاری پدید میآورد که آنچه شاهدش هستیم تازه مطلع آن خواهد بود. در یک کلام همه اینها برای کشوری که به عنوان یک پل طبیعی میان خاورمیانه و اروپا و روسیه و مدیترانه نان واسطهگری ترانزیتی، انرژی و سیاسیاش را آن هم بهخاطر ثبات و امنیت بالا میخورده به معنی وداع با مزیتهای استراتژیکش خواهد بود.
درست زمانی که اردوغان به کوبانی به چشم دروازه گسترش مرزهای امپراتوری نوعثمانیاش مینگرد، درمییابد که نه راه پس دارد نه پیش. نه اجازه دارد در مقابل داعش بایستد و کوبانی را بگیرد و نه میتواند از اشغال کوبانی به دست داعش و آتش انتقامی که پس از آن دامن خودش را میگیرد جلوگیری کند. سقوط کوبانی؛ غروب عثمانی را در پی خواهد داشت.
انتهای پیام/