به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، سازمان جهانی یونسکو و شورای جهانی نابینایان 15 اکتبر سال 1950 مصادف با 23 مهر را به عنوان روز جهانی عصای سفید نامگذاری کرد و در جلسهای مشترک همچنین قانون عصای سفید را در همان سال بررسی و به تصویب رساندند که بر اساس این قانون عصای سفید تصویری جدید از نابینایان را در جامعه ترسیم کرد، در میان وسایل کمک حرکتی نابینایان میتوان عصای سفید را به عنوان پرچم استقلال آنها قلمداد کرد.
یک روشندل درست مانند یک فرد عادی حق زندگی و بهرهمندی از تمام امکانات را دارد، اگر چنانچه روند بی تفاوتی نسبت به نابینایان ادامه یابد، ممکن است آنها گوشهنشین شده و به راحتی نتوانند با جامعه ارتباط برقرار کنند.
مشکل اساسی معلولان مشکل اشتغال است
امکانات امروز نابینایان در اصفهان بسیار متفاوتتر از قبل است و در گذشته برای نابینایان فقط مراکزی تحت عنوان مراکز آموزشی وجود داشت، ولی امروزه خدمات سازمان بهزیستی برای نابینایان تفاوتهای بسیاری با گذشته دارد که اقدام برای پیشگیری از نابینایی در قدم نخست از جمله همین اقدامات است.
امروز خدمات آموزشی و مشاورهای و حمایتهای مالی از دانشجویان نابینا از جمله اقدامات انجام شده برای نابینایان بوده و نابینایان میتوانند از خدمات بیمهای حمایتی و اجتماعی استفاده کنند.
اما تنها مشکل اساسی معلولان مشکل اشتغال آنها است، زیرا نابینایان نمیتوانند در همه زمینهها فعالیت داشته باشند و تنها در برخی از موارد میتوانند مشغول به کار شوند و مشکل اشتغال نابینان تنها درصورتی رفع میشود که کارخانهجات، مغازهها و شرکتهای مختلف از نابینایان در امور خود استفاده کنند و دولت نیز باید فضایی را ایجاد کند که اگر شخصی یک نابینا را به کار گرفت قسمتی از حقوق نابینا را دولت پرداخت کند.
زمینه حضور فعال روشن دلان در سطح شهر فراهم است!
طبیعی است که روشندلان و نابینایان همانند سایر افراد عادی حق تردد آسان در سطح خیابانهای شهر را دارند که شهرداری شهر اصفهان در اکثر پیاده روهای سطح شهر با نصب یک ردیف مزائیک مخصوص مسیر حرکت نابینایان را مشخص کرده اما قرار بود شهرداری هر ناحیهای یکی از خیابانهای خود را به عنوان خیابان استاندارد انتخاب کند و مناسبسازیهای ویژه نابینایان را در این خیابان انجام دهد اما هنوز خبی از این مسئله به گوش نمیرسد.
نابینایان خودکفایی و عزت نفش را ثابت کردند
یکی از روانشناسان و مشاوران بهزیستی در گفتوگو با تسنیم با بیان اینکه نابینا سعی دارد مستقل باشد، دوست ندارد مورد ترحم واقع شود، او میخواهد اعلام کند که مثل بقیه انسانها میتواند از استعدادهای خدادادی خود استفاده کند و به رشد و کمال برسد، اظهار کرد: نابینا از اطرافیان و مربیان میخواهد که اجازه دهند خود او اداره امور خود را به عهده بگیرد و جای وسایل خود را انتخاب کند و در این میان مربیان و اطرافیان تنها از دور مراقب وی باشند که خطر جدی وی را تهدید نکند.
رضا ایمانیان با بیان اینکه نوع رفتار با روشندلان در جامعه میتواند در سرنوشت آنها و حالات روحی و روانی شان تاثیرات متفاوتی بگذارد، تصریح کرد: برای رفتار و تعامل با روشندلان باید از یک سری نکات غافل نشد که از جمله آنها این که واقع بین باشیم و به آنها بفهمانیم که با دیگران هیچ گونه تفاوتی ندارند، آنها را با نام صدا بزنیم و وقتی به آنها نزدیک میشویم به نحوی آنها را از حضور خود آگاه کنیم.
نوع رفتار ما بر روی آینده نابینایان تاثیرمیگذارد
وی افزود: اگر احتمال میدهیم ما را نشناسند، بهتر است خود را دقیق به آنها معرفی کنیم و از کمکهایی که به استقلال و خودکفایی آنها لطمه میزند بپرهیزیم، تلاش و امید به زندگیِ روشندلان و رشد و پیشرفت آنها در زمینههای مختلف اختراع ، ترجمه، تالیف و فرصتهای شغلی علاوه بر این که سبب آرامش، احساس ارزشمندی، عزت نفس و استقلال خود نابینایان بوده، میتواند درس بزرگی برای افراد بینا باشد، چراکه آنها با نداشتن نعمت بزرگی چون بینایی ثابت کردهاند که میتوانند به زندگی خودکفا و همراه با عزت خود ادامه دهند.
باید باور داشت که روشندلان به ما میآموزند که آن چه ملاک اصلی موفقیت بوده، اراده و تلاش است و چگونه در مقابل مشکلات کوچک و بزرگ زندگی بایستیم و فقط به قله پرافتخار موفقیت فکر کنیم.
عادلانه نبودن شرایط زندگی برای معلولان و بویژه نابینایان را از جمله کوتاهیها در انجام وظیفه مسئولان بوده و شرایط زندگی در جامعه از جوانب مختلف برای نابینایان سخت است و اشکال کار اینجا است که هنوز اعتماد به نابینایان را باور نکردهایم و به این عقیده نرسیدهایم که اگر خداوند نقصی را بنا به حکمت در وجود کسی قرار میدهد، به جای آن استعدادهایی را در وجود او قرار میدهد که باید آنها را باور داشت.
تواناییها و استعدادهای شگفت انگیز نابینایان تحصیل کرده و این که اینها در صحنه اجتماع و کار حضور ندارند، به این دلیل است که بستر کار و فعالیت برای آنها در جامعه فراهم نشده، باید توجه داشت که معلولان و نابینایان با همت خود و حمایت بهزیستی به دانشگاه میروند ولی بعد از فارغ التحصیلی بستر ورود به بازار کار برایشان فراهم نیست که این نمونهای از عقیم ماندن برنامهها و بینتیجه بودن هزینههای بهزیستی است.
مهرماه با دستانم تقویم را میشمارم!
شیدا رحمانی، نابینای نخبه درباره روز عصای سفید میگوید: مهرماه که میشود روزها را با دستانم شماره میکنم تا به بیست و سوم ماه برسم، زیرا تنها روزی که من و دوستانم مهم میشویم همین روز است و در این روز، تمام نگاهها به نابینایان و چشمان تاریک آنها جلب میشود.
وی با بیان این که در این روز مسئولان حرفها و وعدههای قشنگی به ما میدهند و به لمس کردن عصای سفید و عینکی که پشت آن جز تاریکی نیست، میپردازند، تصریح میکند: وقتی این روز تمام میشود، تمام غصههای دنیا به روی شانههایمان سنگینی میکند و وعدهها و دلجوییهای آنها تنها در حد همان حرف و سخن باقی میماند.
نباید تنها در روز جهانی عصای سفید به فکر نابینایان بود
نابینایان برای یافتن استقلال مالی به شغل، برای رفت و آمد در خیابان به امنیت و آسایش و برای تشکیل زندگی علاوه بر این موارد، به مسکن نیز نیاز دارند و سهم این افراد از زندگی باید برای مسئولان با اهمیتتر شود و مردم و مسئولان نباید تنها در روز جهانی نابینایان به فکر این اقشار باشند و بعد تمام وعدههای خود را نسبت به آنها به فراموشی بسپارند.
نگرش جامعه نسبت به روشندلان و همچنین برداشت آنها نسبت به خود که برگرفته از برخورد جامعه و فرهنگ حاکم است نقش بسیار مهمی در چگونگی تشکیل انگیزهها و توسعه و رشد استعدادهای نابینایان دارد و بدیهی است جامعه، مدرسه و خانواده مسئولیت خطیری را در زمینه ایجاد و تقویت انگیزههای بالنده در نابینایان برعهده دارند.
گزارش از زینب کلانتری
انتهای پیام/ ب