به‌گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، روزنامه حمایت مطلبی را با عنوان «جمهوری خواهان یا دموکرات‌ها؛ مسأله این نیست!» و به قلم جعفر قنّادباشی به چاپ رساند که در زیر می خوانید:

از نخستین ساعات روز سه شنبه، اخبار انتخابات میان دوره ای کنگره آمریکا در صدر رویدادهای خبری جهان قرار گرفت و گمانه زنی ها درباره حزب پیروز انتخابات شدت یافت. این انتخابات که پرهزینه ترین انتخابات تاریخ آمریکا نام گرفته از آن جهت حائز اهمیت است که پیروزی حزب مخالف دولت اوباما، یعنی جمهوری خواهان، بر سیاست های داخلی و خارجی آن تاثیرگذار و رئیس جمهور این کشور با از دست دادن اکثریت سنا باید منتظر رویارویی تمام عیار با جمهوری‌خواهان در دو سال باقی مانده از دوره ریاست جمهوری خود باشد. اما آنچه که از برایند این انتخابات برای ما حائز اهمیت است موضوع حساس و پیچیده گفت وگوهای هسته ای ایران با گروه 1+5 و ارتباط آن با رویکرد جمهوری خواهان و تاثیر گذاری آن بر این رایزنی هاست. در این رابطه باید اندکی به گذشته باز گردیم و عملکرد این دو حزب به ظاهر متفاوت را در برخورد با حوزه سیاست خارجی کشورمان مورد دقت قرار دهیم. دو دیدگاه قابل تأمّل در مورد جمهوری خواهان در داخل کشور وجود دارد که  نظریه نخست عمدتاً بر جنگ طلب بودن آنان متمرکز است.

به رغم تصویری که از جمهوری خواهان منعکس می شود، واقعیت این است که آنان در موضوع سیاست خارجی خود با ایران واقع بینانه تر از دموکرات ها عمل کرده و کارنامه ثبت شده آنان نشان می‌دهد که جمهوری خواهان هیچ گاه آغاز کننده تحریم ها علیه ایران نبوده اند. آنچه از تحریم ها که تاکنون تشدید شده یا ادامه پیدا کرده، عمدتاً در زمان دموکرات ها مهر تایید گرفته است. در دوره ریاست جمهوری «بیل کلینتون» دموکرات، قانون تحریم های داماتو بدون هیچ مخالفتی از تصویب مجلس سنا گذشت و در دوره ریاست جمهوری «باراک اوباما» هم این تحریم ها به اوج خود رسید و دامنه آن توسعه زیادی پیدا کرد به طوری که وی از اعمال تحریم های شدید و بی سابقه علیه کشورمان با افتخار یاد کرد. در زمان «بوش» پدر، اگرچه جمهوری خواهان شعارهای تندی علیه ایران مطرح می کردند و در زمان بوش پسر هم «نئوکان ها» یا تندترین بخش از جمهوری خواهان بر کاخ سفید تسلط داشتند اما در قبال ایران هیچگاه سیاست موثری، آنگونه که باعث کاهش توان چشمگیر جمهوری اسلامی شود، اتخاذ نگردید. جنگ تحمیلی هشت ساله در زمان دموکرات ها آغاز شد و در زمان جمهوری خواهان پایان یافت. نمونه دیگر این واقعیت رایزنی آمریکا در مورد برون رفت از مشکلات جنگ عراق است، در آن زمان واشنگتن از ایران برای مذاکره دعوت کرد که ما وارد مذاکره جمعی با آنان شدیم و وزیر خارجه وقت ما به اتفاق همتای آمریکایی خود در این مذاکرات حضور یافتند. در کنار این مسئله باید یادآور شد که همواره اختلافات جمهوری خواهان با رژیم صهیونیستی بیشتر از اختلاف آنان با دموکرات ها بوده و در آمریکا مشهور است که اکثر یهودیان و صهیونیست ها به دموکرات ها رای می دهند.

دیدگاه دوم در مورد تسلط اکثریت جمهوری خواهان بر کنگره، نگرانی درباره محو شدن دورنمای موفقیت مذاکرات هسته ای است. این دیدگاه بعضاً مورد علاقه کشورهای غربی بوده، به طوریکه وانمود می کنند با روی کار آمدن جمهوری خواهان جنگ طلب، فرصت طلایی کاهش تحریم ها و یا رفع کامل آن از بین می رود. در جمع بندی این دو دیدگاه باید گفت اگرچه درباره نحوه برخورد جمهوری خواهان و دموکرات ها در پروسه 35 ساله انقلاب ما همیشه تفاوت هایی مشاهده شده است اما به دلیل سیطره صهیونیست ها بر سنای آمریکا، صدای طبل مخالفت آنان با ما همواره بدون تغییر باقی مانده و هیچگاه خصومت آمریکا علیه ما کاهش پیدا نکرده است. آنچه که دموکرات ها در مرحله کنونی به عنوان امتیاز و نرمش در مذاکرات هسته ای سعی در وانمود کردن به آن هستند، نیاز آمریکا به ایران برای برون رفت از بحران های خاورمیانه است؛ اتاق فکرهای آمریکایی اکنون به دولتمردانشان هشدار می دهند که کشورشان در شرف حذف از معادلات جهانی است و دنیای آینده با توجه به تحولات منطقه به جهانی چند قطبی با حضور قدرتمند ایران تبدیل خواهد شد. بنابراین باید نتیجه گرفت آمریکا همواره برای حل مشکلات خود به ایران نیازمند است چه دموکرات ها بر سرکار باشند، چه جمهوری خواهان.

از بُعد داخلی آنان با کسری بودجه زیادی مواجه هستند، از لحاظ بازرگانی، کسری موازنه بازرگانی قابل توجهی دارند و از بُعد خارجی، به دلیل اتخاذ سیاست های غیرواقع بینانه و مستکبرانه، احساسات ضد آمریکایی در سطح جهانی رو به افزایش است و با نفرت عمومی رو به رو می باشند. لذا آمریکای کنونی مانند گرگ پیری است که قدرت شکار خود را از دست داده و فشار رژیم های روباه صفتی مانند رژیم صهیونیستی برای تشویق این گرگ به حمله به سمت ایران، بی فایده بوده و از دیدگاه سیاستمداران آمریکایی، امکان اینکه آنان وارد نبرد نظامی با ما شده و از میدان جنگ، پیروزمندانه خارج شوند، تقریباً محال است. اهرم ها و پارامترهای دیگری در آمریکا وجود دارند که فراتر از پیروزی جنگ طلبان جمهوری خواه یا دموکرات های به ظاهر صلح طلب بر سیاست داخلی و خارجی این کشور تاثیرگذارند. زمانی دو حزب اصلی آمریکا می توانند ما را تحت فشار قرار دهند که قابلیت های درونی از جمله اقتصاد توانمند داشته باشند در حالی که این قابلیت بنا بر بسیاری از تحلیل های واقع بینانه از بین رفته و این واقعیت هاست که آمریکایی ها را آنچنان که رهبر معظم انقلاب هوشمندانه به آن اشاره داشتند، وارد فضای معامله و گفت وگو با ایران کرده است.

شکست دموکرات ها در این انتخابات که با وعده رسیدگی بیشتری به مشکلات داخلی و اتمام دخالت نظامی خارجی روی کار آمدند، نشان می دهد که آنان در رتق و فتق امور داخلی خود شکست خورده و نه تنها به وعده‌های داخلی خود به نحو رضایت بخشی عمل نکرده اند بلکه با سازماندهی ائتلاف به اصطلاح ضد داعش و تقویت نظامی رژیم صهیونیستی مانند کمک به سامانه ضد موشکی گنبد آهنین به سمت نقض وعده‌های خود برای عدم حضور نظامی بیشتر گام برداشته اند.

در جریان مذاکرات هسته ای، طرف آمریکایی سعی در پوشاندن دم خروس ضعف داخلی خود دارد اما همه دنیا آگاهند که تحریم های آمریکا سبب ضعف خود و متحدانش شده است؛ به‌طوری که فشارهای زیادی از جانب اروپا به خصوص فرانسوی ها به‌صورت پنهانی برای رفع کامل این تحریم ها وجود دارد. بنابراین نه شکست دموکرات‌ها و نه پیروزی دموکرات ها، تغییرات اساسی در رویکرد آنان نسبت به ما ایجاد نخواهد کرد و اینجاست که مذاکره کنندگان هسته‌ای ما باید فراست لازم برای برخورد با واقعیت‌های آمریکا را از خود نشان دهند.

منبع: روزنامه حمایت

انتهای پیام/

خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.