به گزارش گروه "رسانهها" خبرگزاری تسنیم، امام حسین علیهالسلام : روزى امیر مؤمنان(ع) ـ که درودهاى خداوند بر او باد ـ با یارانش نشسته بود و آنها را براى جنگ ، بسیح مى کرد که پیرمردى ، در حالى که رنج و خستگى سفر در چهره اش نمایان بود، بر او وارد شد و گفت: امیرمؤمنان کجاست؟
ایشان را به او نشان دادند. پیرمرد بر او سلام کرد و آن گاه گفت: اى امیر مؤمنان، من از منطقه شام آمده ام. پیرى سالخورده ام که درباره تو فضایل بى شمارى شنیده ام و گمان مى کنم به زودى ترور خواهى شد.
پس، از آنچه خداوند به تو آموخته است، مرا چیزى بیاموز.
امام علیه السلام فرمود: باشد ، اى پیرمرد! ... خداوند عدّه اى را آفرید و از سرِ لطف، دنیا را بر آنان تنگ کرد و ایشان را به زهد و بى رغبتى به دنیا و حطام دنیوى ترغیب فرمود و آنان، به سراى سلامت (بهشت) که خدا بدان فرایشان خوانده بود، رغبت کردند و بر سختى معیشت، صبر کردند و ناملایمات را تحمّل نمودند و به کرامت و پاداشى که نزد خداوند است، شوق ورزیدند. براى جلب خشنودى خداوند، فداکارى کردند و عاقبت زندگى شان، شهادت شد.
پس، خداوند را در حالى ملاقات کردند که از ایشان، خشنود بود، دانستند که مرگ، راهى است که گذشتگان پیمودند و ماندگان، خواهند پیمود.
از این رو، براى آخرت خویش، توشه اى غیر از زر و سیم بر گرفتند، جامه خشن پوشیدند و در گرفتارى ها شکیبایى نمودند. مازاد نیاز خود را براى آخرت پیش فرستادند، از براى خدا، دوستى ورزیدند و از براى خدا، دشمنى نمودند. اینان، چراغهاى تاباناند و در آخرت، برخوردار از نعمت. والسلام!
متن حدیث:
الإمام الحسین علیه السلام: بَینا أمیرُ المُؤمِنینَ ـ صَلَواتُ اللّه ِ عَلَیهِ ـ ذاتَ یَومٍ جالِسٌ مَعَ أصحابِهِ یُعَبِّئُهُم لِلحَربِ، إذ أتاهُ شَیخٌ عَلَیهِ شَحبَةُ حدیث السَّفَرِ ، فَقالَ : أینَ أمیرُ المُؤمِنینَ؟ فَقیلَ: هُوَ ذا . فَسَلَّمَ عَلَیهِ، ثُمَّ قالَ:
یا أمیرَ المُؤمِنینَ، إنّی أتَیتُکَ مِن ناحِیَةِ الشّام، وأنَا شَیخٌ کَبیرٌ قَد سَمِعتُ فیکَ مِنَ الفَضلِ ما لا اُحصی، وإنّی أظُنُّکَ سَتُغتالُ حدیث فَعَلِّمنی مِمّا عَلَّمَکَ اللّه.
قالَ : نَعَم یا شَیخُ ... إنَّ اللّه َ خَلَقَ خَلقا ضَیَّقَ الدُّنیا عَلَیهِم نَظَرا لَهُم فَزَهَّدَهُم فیها وفی حُطامِها ، فَرَغِبوا فی دارِالسَّلامِ الَّتی دَعاهُم إلَیها وصَبَروا عَلى ضیقِ المَعیشَةِ، وصَبَروا عَلَى المَکروهِ وَاشتاقوا إلى ما عِندَ اللّه ِ مِنَ الکَرامَةِ، بَذَلوا أنفُسَهُمُ ابتِغاءَ رِضوانِ اللّه، وکانَت خاتِمَةُ أعمالِهِمُ الشَّهادَةَ، فَلَقُوا اللّه َ وهُوَ عَنهُم راضٍ، وعَلِموا أنَّ المَوتَ سَبیلُ مَن مَضى ومَن بَقِیَ، فَتَزَوَّدوا لاِآخِرَتِهِم غَیرَ الذَّهبِ وَالفِضَّةِ، ولَبِسُوا الخَشِنَ ، وصَبَروا عَلَى البَلوى، وقَدَّمُوا الفَضلَ، وأحَبّوا فِی اللّه، وأبغَضوا فِی اللّه، اُولئِکَ المَصابیحُ وأهلُ النَّعیمِ فِی الآخِرَة، وَالسَّلامُ.
«من لایحضره الفقیه، ج4، ص381- الأمالی للصدوق،ص477»
منبع:مشرق
انتهای پیام/
بازگشت به صفحه سایر رسانه ها