به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از پایگاه خبری النشره لبنان، حمله شب دوشنبه جنگندههای اسرائیل به مواضع سوری، حامل پیام آمریکایی بوده است.
این تجاوز، اولین حمله از نوع خود نیست، بلکه پیش از این نیز اسرائیل به حملات مشابه دست زد که نمونه آن تجاوز هوایی به جمرانا در حد فاصل دمشق و ریف آن و نیز شهر مرزی القنیطره بود. تل آویو در آن زمان نیز با حمله به جمرانا در صدد کمک به تروریستهای مسلح در سوریه بود.
در همین ارتباط گزارش ناظران نیروهای بین المللی "اندوف" از تماسهای فراوان اسرائیلیها و گروههای مخالف سوری پرده برداشته و دخالت مداوم اسرائیلیها برای تحقق منافع مخالفان این کشور را فاش کرد.
واقعیت این است که گروههای مسلح مخالف سوری از مدتی قبل در تلاش برای حمله به مراکز نظامی در منطقه دیماس بودند اما ناکام ماندند و در نهایت در حمله جنگندههای اسرائیل مراکز نظامی در داخل دو فرودگاه کوچک یکی در دیماس و دیگری در فرودگاه نظامی وابسته به فرودگاه دمشق هدف قرار گرفتند.
اما اطلاعات موجود حاکی از این است که در حمله روز گذشته، انبارهایی هدف قرار گرفت که در آن مقادیر سلاح زیادی وجود نداشت؛ زیرا این حمله انفجار مهیبی را به دنبال نداشت.
در این شرایط این سوال مطرح است که آیا حمله هوایی اسرائیل فقط در راستای حمایت از افراد مسلح صورت گرفت؟
روشن است که حمله اسرائیل به سوریه بدون موافقت آمریکا، آن هم در شرایط کنونی، امکان پذیر نبود، به این معنی که هدف از حمله مزبور چیزی بیش از حمله به یک مرکز نظامی و یا حمایت از مخالفان مسلح و ادعای حمله به محموله سلاح ارسالی به حزب الله است.
به نظر میرسد هدف این حمله در درجه نخست ایران و روسیه بوده و واکنشی به سرسختی روسیه در حمایت از نظام سوریه باشد به ویژه اینکه در پی اظهارات ولادیمیر پوتین در ترکیه و سفر میخائیل بوگدانف به خاورمیانه و نیز پیشنهاد روسیه مبنی بر گفت وگوی داخلی در سوریه با سرپرستی مسکو رخ داد.در واقع غرب با استفاده از حمله اسرائیل سوال هایی را مطرح میکند.
نکته قابل توجه اینکه حملات هوایی اسرائیل به مواضع سوری در پی سلسله حملات تروریست های مسلح به ارتش سوریه در استانهای مختلف و ناکامی داعش در نبرد فرودگاه دیرالزور در شرق سوریه رخ داد.
به عبارت بهتر در این درگیری ها ارتش سوریه به سمت شمال پیشروی کرده و همزمان در جنوب نیز پیروزی را از آن خود کرد تا جایی که عملیات تروریست ها در درعا با شکست روبه رو شد و در حلب نیز دستخوش سردرگمی و بلا تکلیفی شدند در نتیجه برای بالا بردن روحیه نیروهای خود به عملیات منفجره در نقاط مختلف سوریه متوسل شدند.
ازسوی دیگر ارتش سوریه پس از توسعه دایره کنترل خود بر مناطق مختلف و از سرگیری فعالیت در شهر صنعتی، خود را برای حمله نظامی گسترده با محوریت حلب واقع در شمال کشور آماده میکرد و همین وضعیت به خوبی نشان می داد که کفه تحولات میدانی به نفع ارتش سوریه در حرکت است، آن هم در حالی که روسیه و سوریه در تکاپوی گفتوگوی داخلی تحت سرپرستی مسکو هستند.
البته حمله اسرائیل با تحولات داخلی این رژیم نیز مرتبط است؛ تحولاتی که در پی بحران کابینه، اختلافات سیاسی شدیدی را به بار آورد تا جایی که برخی احزاب به منظور کاهش شانس بنیامین نتانیاهو در انتخابات آینده در صدد تشکیل ائتلاف در قالب فهرست واحد بر آمدند.
در اصل سابقه سران اسرائیلی حاکی از این است که از تنش آفرینی نظامی برای تحقق برخی اهداف استفاده میکنند به این معنی که اسرائیل وقتی از جنگ هایی که هدف از آن سرنگونی یک حکومت است، ناامید شود به تنش آفرینی منطقهای متوسل میشود.
اما با این توضیحات این سوال مطرح است که آیا نتانیاهو به دنبال تنش آفرینی نظامی است تا بتواند با این شیوه حزب الله را به واکنش وادارد؟
به هر حال هرچند حمله روز گذشته اهداف متعددی داشت، اما در نهایت این صف بندی های بین المللی است که نبض بازی منطقه ای به ویژه سوریه را در دست دارد.
در این میان نباید فراموش کرد که جنگ بین روسیه و غرب، جنگی دیرینه است و در حمله دیروز اسرائیل به سوریه، مسکو هدف قرار داشت و البته این حمله پیام آمریکایی نیز دارد مبنی بر اینکه تغییر موازنه قدرت در سوریه بدون موافقت آمریکا ممنوع است.
انتهای پیام/ر