اعوذباللهمنالشیطانالرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
«وَتَرَى الْمَلَائِکَةَ حَافِّینَ مِنْ حَوْلِ الْعَرْشِ یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَقُضِیَ بَیْنَهُم بِالْحَقِّ وَقِیلَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ»
و فرشتگان را می بینی که گرد عرش خدا حلقه زده اند و به ستایش پروردگارشان تسبیح می گویند میان آنها نیز به حق داوری گردد و گفته شود که ستایش از آن خدایی است که پروردگار جهانیان است
***
تفسیر مجمع البیان:
وَتَرَى الْمَلَائِکَةَ حَافِّینَ مِنْ حَوْلِ الْعَرْشِ
و تو اى پیامبر! در آن روز فرشتگان را مى بینى که بر گرد عرش خدا حلقه زده اند و طواف مى کنند...
منظور این است که: از شگفتى هاى سراى آخرت و روز رستاخیز، یکى هم این است که فرشتگان را مى بینى که بر گرد عرش خدا حلقه زده اند و او را مى ستایند.
و به باور «سدى» و... منظور این است که: آن روز فرشتگان را مى بینى که پیرامون عرش به طواف پرداخته اند.
یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ
و این در حالى است که با ستایش پروردگارشان تسبیح مى گویند و ذات پاک او را از هر آنچه در خور او نیست و شرک گرایان او را به آن وصف مى کنند پاک و پاکیزه مى شمارند و او را به والاترین صفات و ویژگى ها مى ستایند.
برخى برآنند که: وقتى توحیدگرایان وارد بهشت مى گردند، فرشتگان خداى را ستایش مى کنند.
به باور پارهاى از مفسّران، ستایش فرشتگان در آن هنگام و در آن شرایط به خاطر لذت معنوى است و نه به نیت عبادت و بندگى، چرا که آنجا سراى تکلیف و عمل نیست و سراى پاداش و کیفر است.
گفتنى است که به خاطر بزرگداشت روز رستاخیز - که روز داورى است - به فرمان خداى فرزانه عرش شکوهبار الهى برپا مى گردد و فرشتگان بر گرد آن حلقه زده و به ستایش خدا مى پردازند و ذات پاک و بىهمتاى او را بزرگ مىدارند، درست چیزى شبیه به فرمانروایان بزرگ و دادگستر که وقتى بخواهند داورى بزرگ و سرنوشتسازى انجام دهند، خود بر جایگاه ویژهاى مىنشینند و براى شکوه بخشیدن به کار و داورى خود، به لشکریان خویش فرمان مىدهند تا بر گرد تخت و کرسىِ داورى آنان گرد آیند...
روشن است که در مورد ذات پاک و بى همتاى خدا تصور تخت و نشستن بر فراز آن نادرست و محال است، چرا که اینها از صفات جسم است و ذات پاک او فراتر از زمان و مکان و صفات اجسام است، امّا این بیان و این مثال براى آسان ساختن مطلب و ترسیم روشن آن آمده است.
وَقُضِیَ بَیْنَهُمْ بِالْحَقِ
و در آن روز در میان مردم براساس حق و عدالت داورى مى گردد و به کشمکشها عادلانه و به سرعت پایان داده مى شود.
وَقِیلَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ
و گفته مى شود: ستایش از آنِ خداوند، که پروردگار جهانیان است.
در این مورد که این سخن از کیست، دو نظر آمده است:
1- به باور گروهى از مفسران، این گفتار از آنِ بهشتیان است و آنان پس از ورود به بهشت و دیدن نعمتهاى پرشکوهى که برایشان ارزانى مىگردد، این گونه به ستایش خدا برمىخیزند.
2- امّا به باور پارهاى این سخن، سخن خداى فرزانه است که در آغاز آفرینش فرمود: «الحمدلله ربّ العالمین» ستایش از آن خدا، پروردگار جهانیان است. و نیز پس از نابود ساختن جهان و مرگ جهانیان در آستانه رستاخیز و نیز پس از آفرینش دگرباره آنان و قرار گرفتن بهشتیان در بهشت پرطراوت و زیبا، مى فرماید: «الحمدلله ربّ العالمین» ستایش از آن خدا، که پروردگار جهانیان است. با این بیان لازم است از ذات پاک او ادب آموخت و در آغاز و فرجام هر کارى به ستایش خداى بزرگ پرداخت و کارها را با نام او آغاز و با سپاس او به پایان برد.
انتهای پیام/
بازگشت به صفحه سایر رسانه ها