به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از روزنامه واشنگتن پست، با گذشت حدود یک ساعت از حادثه حمله تروریستی به دفتر نشریه چارلی ابدو، هزاران نفر از مردم پاریس به صورت خودجوش در اطراف کاخ جمهوری (ریپوبلیک) جمع شدند. مردم پاریس با تظاهرات زیر مجسمه آزادی، برابری و برادری، شعار دادند که "من چارلی هستم". این یک لحظه نادر و کم سابقه از اتحاد مردم فرانسه بوده است.
به نظر میرسد مهمترین تهدید علیه آزادی در فرانسه از سوی تروریست هایی نیست که این اقدامات هولناک را طی هفته گذشته انجام داده اند بلکه این فرانسوی ها هستند که خود سردمدار سرکوب آزادی بیان در جهان غرب هستند.
در واقع اگر فرانسوی ها می خواهند یاد کشته شدگان در حادثه چارلی ابدو را گرامی بدارند، می توانند نخست از لغو قوانینی آغاز کنند که در راستای سرکوب آزادی بیان است. این قوانین برای آزار و اذیت کارکنان این نشریه فکاهی و تهدید آنها برای سال های زیادی مورد استفاده قرار گرفته بود. قوانین فرانسه سخنرانی هایی را توهین آمیز، با هدف تحریک نفرت، تبعیض یا خشونت علیه مذهب، نژاد، قومیت یا ملیت و سخنرانی هایی با گرایش های جنسی را جرم می داند.
در سال 2006 میلادی زمانی که نشریه چارلی ابدو کاریکاتورهای جنجالی و توهین آمیز نسبت به حضرت محمد{ص} را که پیش از این توسط یک روزنامه دانمارکی منتشر شده بود، بار دیگر چاپ کرد، ژاک شیراک رئیس جمهور وقت فرانسه انتشار این کاریکاتورها را محکوم کرد و نسبت به این گونه رفتارهای تحریک آمیز هشدار داد.
شیراک گفت: باید از هر چیزی که می تواند به اعتقادات دیگران به خصوص اعتقادات مذهبی ضربه بزند، اجتناب کرد. آزادی بیان باید در قالب یک روح مسئولیت اعمال شود.
مسجد جامع پاریس و اتحادیه سازمان های اسلامی فرانسه نیز از این نشریه به خاطر توهین به مسلمانان شکایت کردند. جرمی که مستلزم پرداخت 22500 یورو جریمه و 6 ماه زندان بوده است.
البته دادگاه های فرانسه در نهایت به نفع نشریه چارلی ابدو رأی دادند. ولی تمایل فرانسه برای کنترل آزادی بیان از آن زمان به بعد افزایش یافته است. نمونه های متعددی در سال های بعد از آن در خصوص سرکوب آزادی بیان در رسانه های فرانسوی مشاهده شده است. در سال 2011 میلادی، جان گالیانو طراح مد به خاطر اظهارات ضد یهودی در کافه ای در پاریس گناهکار شناخته شد.
انتهای پیام/