خبرگزاری تسنیم: مجتبی اردشیری
"چهارشنبه 19 اردیبهشت" نخستین تجربه موفق سینمای اپیزودیک در ایران است.توالی تز و آنتی تز و سنتز و نمونه عینی لازم و ملزوم بودن فرم و نوشتار؛ و این برخلاف تعریف غلطی است که از سینمای اپیزودیک در ایران می شود که تنها هدف، وسیله را توجیه کرده تا بر مبنای آن، داستانی برگرفته از هدفی مشترک، میان سه فرد یا خانواده رخ داده و در نهایت، هدف، وجه مشترک آن سه اپیزود قرار می گیرد و در نگاه خلاقانه ترش، برخی آدم های مشترک اپیزودهای دیگر، با یکدیگر تلاقی پیدا می کنند.
اما در فیلم "وحید جلیلوند"، داستان از زنی آغاز می شود که زمانی، معشوقه قهرمان قصه است و حالا همسر و فرزند دارد.در اپیزود ادوم، داستان دختر و پسری روایت می شود و در نهایت اپیزود سوم داستان، که به عمل آمده از دو اپیزود ابتدایی فیلم بوده و به نوعی، فصل نتیجه گیری داستان از این نوع روابط و به بار نشستن هدف غایی آن است، که به خوبی به تصویر کشیده می شود و بدون آن که دست به داوری بزند، نتیجه هر دو احتمال را در اختیار قضاوت مخاطب قرار می دهد؛ یکی قربانی عصبیت ها می شود و نمی آید و دیگری با آن که به نوعی قربانی است اما ترجیح می دهد از پیشنهاد طلاق گرفتن متعصبانه خانواده اش بگذرد و با آنچه گمان می برد باید بر روی آن عصبیت داشته باشد، می ماند و به منویات مالی خود نیز دست پیدا می کند.
در این فیلم، مخاطب با یک جریان مهندسی شده مواجه می شود.شاید وقتی در همان اپیزود نخست، دو کاراکتر اصلی، در آن شب، یکدیگر را ملاقات کردند، این شائبه پیش آمد که داستان بخواهد به مانند جریان معمول، به سمت علاقه این دو فرد به یکدیگر کشیده شود که گرچه پتانسیل این اتفاق نیز در هر دو کاراکتر وجود داشت اما نگاه انسانی فیلم که در حکم دغدغه مطرح می شود، مانع از این رخداد شد که تصمیم درستی هم بود و با روایتی برخلاف جریان آب، داستان جدیدی را برای مخاطب خود روایت می کند که ضمن تازگی، مخاطب را نیز تحت تاثیر قرار می دهد.
وجه مشترک سه اپیزود در این فیلم، نقد عصبیت های رایج و تفاخر نگاه انسانی است که گویی به عنوان گمشده جامعه ما مطرح می شود و این همان نقد درستی است که می توان از اجتماع به عمل آورد بدون آن که به مرزهای سیاه نمایی نزدیک شد و این خود، دومین برگ برنده تیزهوشانه نویسنده و کارگردان است که خیلی راحت به طرح مساله پرداخته و در مواقع بسیاری، این فضای رایج و مرسوم را به نقد می کشاند و حتی در این مورد نیز به بیان عصبیت می پردازد که تجلی آن در فریادها و دغدغه های قلبی قهرمان داستان است که آن نیز از سوی همسر وی به نقد کشیده می شود بدون آن که داوری خاص و ملموسی از آن شود؛ نمایش یک آزادی عقیده از سوی هر دو جریان معتقد به نقد و مخالف نقد.
"چهارشنبه 19 اردیبهشت" تا اینجا، بهترین فیلم جشنواره سی و سوم است.همه چیزش سر جای خودش است.فلمبرداری و تدوین بسیار خوبی دارد.بازی ها، قابل قبول هستند.ریتم داستانی، یکنواخت و همواره در جریان است و جنس دغدغه، از داستان بیرون نمی زند و حالت شعاری نمی گیرد.یک اتفاق بسیار خوب در سینمای اپیزودیک ایران که تا به امروز نمونه مشابهی ندارد و می توان از آن به عنوان جاده صاف کن این شکل فیلمسازی در سینمای ملی نام برد.
انتهای پیام/