به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، حجت الاسلام محسن الویری، مدرس دانشگاه باقرالعلوم و عضو هیات علمی دانشگاه امام صادق (ع) با نگارش ابیاتی از قصیده مشهور «کواکب الدریة فی مدح خیر البریة» که محمد بن سعید بوصیری در قرن هفتم هجری در مدح نبی مکرم اسلام نگاشته است حضور خود در کاروان سرزمین برادری را اعلام کرد.
متن این ابیات بدین شرح است:
«محمد سید الکونین و الثقلین و الفریقین من عرب و من عجم دعا الی الله فالمتمسکون به متمسکون بحبل غیر منفصم»
«محمد (ص) آقا و سرور دو عالم و سرور انس و جن و دو گروه عرب و عجم است. پیامبر به سوی خدا دعوت نمود پس متوسل شوندگان و چنگ زنندگان به او به ریسمانی چنگ زدهاند که جدا شدنی و گسستنی نیست»
همچنین حجت الاسلام الویری در بیان نقشهای متفاوت سطوح مختلف وحدت در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم گفت: همگرایی سطوح و لایههای مختلف دارد.گاه این سطح در حد حاکمیت است که در سطح حاکمیت با حاکمیت دیگر یا حاکمیت با تودههای مردم است. یا در سطح نخبگان است. اما سطح دیگر، سطح تودهای است که اتفاقاً هیچ حرکت جمعی مادام که در بین تودهها ریشه ندواند، استمرار و پویایی نخواهد داشت. این یک قاعده کلی است.
وی افزود: اگر قرار باشد نخبگان فقط با هم تعامل داشته باشند؛ ولی این تعامل به بین مردم نرود، خیلی راه به جایی نخواهد برد. بنابراین حرکتهای مردمی مثل کاروان سرزمین برادری، که در حد نخبگان میانی است و الزاماً همه شخصیتهای این کاروان، طراز اول دینی نیستند، یک گام فوقالعاده مؤثر است. از یک سو به سطوح نخبگانی و از سوی دیگر به سطوح تودههای مردم متصل است. مادام که در سطح تودههای مردم حرکتی صورت نگیرد، فعالیتهای همگرایی مذهبی به نتیجه مطلوب نخواهد رسید.
وی درباره چگونگی مقابله با افراطگرایان مذهبی گفت: باید اقدامهای مختلفی را در سطوح مختلف انجام داد. آموزههای دینی به ما آموزش میدهند که مؤثرترین مواجهه با هر نوع کج رفتاری و ناهنجاری فکری و رفتاری، تقویت بنیانهای دینی خودی است. کسی که نسبت به توحید توجیه باشد، نسبت به شرک حساس خواهد بود. کسی که حسن خلق را فهم کرده باشد و چشیده باشد، در برابر بداخلاقی حساس است و میتواند آن را تشخیص دهد.
الویری با این مقدمه به آسبشناسی فضای وحدت پرداخت و گفت: مشکلی که الان حتی در بین دوستان خود داریم این است که برخی میپندارند که اگر بزرگان ما از وحدت شیعه و سنی سخن گفتهاند، صرفاً یک شعار سیاسی و مقطعی دادهاند؛ لذا باید در برابر افراد افراطی، درک درستی را از همگرایی مذهبی تبیین کرد تا آنها به واقع آن را فهم کنند. ما باید این را تبیین کنیم که وحدت یک حکم عمیق دینی است که قرآن و پیامبر «ص» به ما آموختهاند و اهلبیت «ع» در این مسیر حرکت کردهاند. این ضرورتی است که اگر کسی این را به عنوان یک ضرورت و واجب دینی و نه به عنوان ضرورت مقطعی سیاسی، درک کند، آن وقت حساسیتها نسبت به کج رفتاریها و تفرقه افکنیها بالا خواهد رفت. بنابراین تقویت بنیههای فکری و رفتارهای دینی در زمینۀ همگرایی مذهبی گام نخست است.
این استاد حوزه و دانشگاه توجه یافتن به ریشهها، ابعاد، فرایند و سازوکارهای این تفرقه افکنی را نکته دیگری دانست که باید با آن توجه کرد و افزود: چه در بعد تاریخی و چه در بعد جامعهشناختی، بالابردن سطح آگاهی باید صورت بگیرد. به دنبال این کسب آگاهی در برابر رفتارهای ضدهنجاری، باید دربارۀ راه حلها چاره اندیشید. نمیتوانیم بگوییم که همۀ تفرقهافکنان، مزدبگیر استکبار هستند و سوء نیت دارند. درست است که نتیجه کارشان به نفع استکبار است؛ اما الزاماً همه مزدور آنها نیستند. لذا باید بین این افراد و کسانی که مزد میگیرند تا بر طبل تفرقه بکوبند، تفاوت گذاشت و برای هرکدام، راهکارهای متفاوتی را در نظر گرفت.
انتهای پیام/