به گزارش گروه "رسانهها" خبرگزاری تسنیم، در حوزه سوختگی، مشکلات هم یکی دو تا نیست؛ هم آمار سوختگی هایمان بالاست و هم امکانات درست و حسابی برای درمان سوخته ها نداریم.
روز گذشته رییس سازمان نظام پزشکی هم از مردم و بخصوص جوانان خواست چهارشنبه سوری را با استفاده از مواد غیراستاندارد، به حادثه ای تلخ تبدیل نکنند و در این بین به آمارهای قابل تاملی هم درباره سوختگی ها اشاره کرد.
به گفته این مقام مسئول، سالانه بین 300ـ 250 هزار نفر در کشور دچار سوختگی شده و 24 هزار نفر بستری می شوند. درواقع، تجربه میزان سوختگی در کشور نسبت به آمارهای جهانی بالاتر بوده، در حالی که کیفیت درمان سوختگی نیز در کشور ناقص است.
علاوه بر کیفیت پایین درمان سوختگی که زالی به آن اشاره کرده اند، تجهیزات درمان سوختگی در کشور ما هم ناکافی است.
رییس سازمان نظام پزشکی تاکید کرده که 10 تا 20 درصد تخت های بیمارستان های کشور باید به سوختگی اختصاص پیدا کند، در حالی که این رقم در جهان 50 درصد است.
البته با آن که گفته می شود این 20 درصد تخت سوختگی در مقایسه با آمارهای جهانی، وضع نامناسبی است، اما جالب است، در بسیاری از بیمارستان های کشور همین 20 درصد ناکافی هم رعایت نمی شود، زیرا برای بسیاری از بیمارستان ها، تخت های سوختگی درآمدزایی چندانی ندارد.
زالی هم همین مساله را تائید می کند و می گوید: در تمام بیمارستان های عمومی باید بخش سوختگی وجود داشته باشد که بر اساس قوانین ما 20 درصد تخت های بیمارستانی باید مربوط به سوختگی باشد و 50 درصد تخت ها نیز در حالت آماده به کار باشد، اما مشکلات متعدد عامل اجرا نشدن این موضوع بوده است.
از سوی دیگر، سال هاست که گفته می شود ایمنی محیط کار در ایران، جدی گرفته نمی شود و اتفاقا همین موضوع، یکی از دلایل بالا رفتن آمار سوختگی ها در کشور است.
آن گونه که زالی گفته است: بیشتر علل سوختگی بانوان حوادث خانگی، در آقایان محیط کار غیراستاندارد و در کودکان حوادث غیرمترقبه است و 5 تا 10 درصد سوختگی ها نیز نیاز به بستری پیدا می کنند. همچنین در گروه سنی کمتر از چهار سال نیز حوادث غیرعمد سوختگی قابل پیشگیری وجود دارد، یعنی 95 درصد موارد سوختگی در کودکان قابل پیشگیری است.
بدتر از همه آن که زالی تاکید دارد، سوختگی نهمین عامل اختلالات روانی و عملکردی در کشور است؛ یعنی وقتی امکانات و تجهیزات مناسب برای درمان سوختگی وجود نداشته باشد و یک فرد سوخته نتواند به کارکرد دوران قبل از سوختگی اش برسد، بدیهی است فشار روانی حاصل از این وضع نابهنجار، موجب اختلال روانی خواهد شد.
سالی 2000 مرگ به دلیل سوختگی
همان طور که گفتیم سالانه 250 هزار نفر در کشور دچار سوختگی می شوند و در این بین، حدود 2000 نفر از این افراد هم به دلیل وخامت سوختگی، جان می دهند.
دبیر اجرایی چهارمین همایش کشوری با اشاره به این آمارها تاکید دارد، سالانه 3000 ـ 2000 نفر به علت سوختگی جان خود را از دست می دهند و خوشبختانه این رقم در سال های گذشته رو به کاهش بوده است، چنان که در سال 83 ـ 82، جانباخته ها 3000 نفر بودند و اکنون این آمار به 2000 نفر رسیده است.
در اینجا هم تعداد کشته های ما بسیار بیشتر از حد متوسط جهانی است؛ طوری که سیامک فرخ فرقانی هم در ادامه تاکید می کند که آمار سوختگی در ایران حتی از بسیاری از کشورهای جهان سوم نیز بیشتر است و در حقیقت می توان گفت مردم ایران هم بیشتر می سوزند و هم بیشتر می میرند.
او با ذکر مثالی توضیح می دهد که در ایران با جمعیت 70میلیونی سالانه 25 تا 30 هزار نفر بستری می شوند، در حالی که این رقم در آمریکا با جمعیت 300 میلیونی، 40 تا 45 هزار نفر است. علاوه بر این، در ایران از هر صد بیمار سوخته شده 10 نفر می میرند و افراد زنده مانده نیز تا پایان عمر ناتوان هستند که مهم ترین ناتوانی، ناتوانی روانی است؛ در حالی که در کشورهای پیشرفته از هر صد بیمار سوخته، سه بیمار جان خود را از دست می دهند.
حال در اینجا این سوال پیش می آید که چرا باید هم آمار سوختگی های ما بالا باشد و هم تعداد سوختگی های منجر به فوت؟
از دید فرقانی، بیماران سوختگی برای پزشکان و کادر درمانی ایجاد درآمد بالایی نمی کنند و از طرفی پرستیژ خوبی برای پزشکان ندارند، بنابراین افراد و کادر درمانی که در این حوزه کار می کنند، کار علمی و درمانی بزرگ انجام می دهند و در حقیقت ایثار می کنند حتی جالب است که او عنوان می کند: جراحان پلاستیک که اقدامات درمانی زیبایی بخش های سر و گردن، گوش و حلق و بینی را مختص خود می دانند، اما در مورد سوختگی این نواحی اقدامی انجام نمی دهند.
جدای از بخش سوختگی، در بخش اورژانس هم با همین مشکل روبه رو هستیم؛ چون این بخش ها نمی تواند برای بیمارستان، درآمدزایی چندانی داشته باشد و از طرفی هم آمار فوتی های بیمارستان را بالاتر می برد و سال های سال است که تجهیزات این بخش ها در مقایسه با دیگر بخش های بیمارستانی، از رشد کمتری برخوردار بوده است.
در حالی به سوختگی توجه نمی شود که مشکلی فاجعه بار است و مشکلات اقتصادی ایجاد می کند و از آنجا که معمولا بیماران سوخته از اقشار فقیر هستند به علت هزینه های درمان فقیرتر می شوند.
فقرا بیشتر می سوزند
شاید به نظرتان بی ربط به نظر بیاید، اما هم فرقانی و هم دبیر علمی چهارمین همایش کشوری سوختگی تائید می کنند، افرادی که دچار سوختگی می شوند معمولا از قشر فقیر هستند و هزینه درمان خود را ندارند.
به همین علت فشار مالی زیادی به وزارت بهداشت تحمیل می شود، بنابراین توجه زیادی به این بخش صورت نمی گیرد و باز به همین علت اتفاق خاصی در حوزه سوختگی روی نمی دهد.
به اعتقاد محمدجواد فاطمی، وزارت بهداشت هزینه اشتباهات ارگان های مختلف را می پردازد، یعنی اقدامات پیشگیرانه ای که باید از سوی شهرداری، وزارت صنعت، معدن و تجارت و وزارت نیرو صورت گیرد، انجام نمی شود و فشار زیادی به علت حوادث به وزارت بهداشت تحمیل می شود. اگر بخواهیم بدون بی طرفی به این حرف نگاه کنیم، این موضوع کاملا با عقل و منطق جور درمی آید.
مثلا اگر سازمان های مختلف در زمینه پیشگیری از سوختگی، موفق عمل کنند، در آن صورت هم آمار سوختگی ها و مرگ و میرهای ناشی از آن کمتر می شود و هم بار درمان این بیماران کمتر خواهد شد اما نظام سلامت ایران، هم در حوزه پیشگیری از سوختگی، هم در عرصه درمان و تجهیزات پزشکی و هم در عرصه درمان های پس از سوختگی، موفق عمل نمی کند.
همین موضوع باعث شده است آنهایی هم که بر اثر سوختگی های شدید، جان سالم به در می برند، نتوانند مثل گذشته به مسیر زندگی شان ادامه بدهند و معمولا نیز روند بازتوانی و مددکاری این بیماران، نصفه و نیمه رها می شود.
منبع: جام جم
انتهای پیام/
بازگشت به صفحه سایر رسانه ها