به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، نشریه لسآنجلستایمز در سرمقاله خود نوشت: اینکه بسیاری از جمهوریخواهان کنگره مصمم شده باشند تا با هرگونه توافق بین ایران و شش قدرت جهانی بر سر برنامه هستهای تهران مخالفت کنند، یک خبر نادر است. این موضوع هفته پیش آشکار شد، زمانی که جمهوریخواهان از بنیامین نتانیاهو، نخستوزیر اسرائیل ــ کسی که مخالف هرگونه توافق قابلپیشبینی است ــ بهمثابه یک قهرمان فاتح استقبال کردند.
اما در این هفته، زمانی که این افراد نامه سرگشادهای را به "رهبران جمهوری اسلامی ایران" نوشتند و این هشدار را دادند که هر قرارداد مذاکره شده با دولت اوباما اگر از سوی کنگره تأیید نشود ممکن است از سوی رئیس جمهوری آتی رعایت و اجرایی نشود، 47 سناتور جمهوریخواه از حیطه مخالفتی اصولی فراتر رفته به مداخلهای تمامعیار روی آوردند.
این نامه که پیشنویس آن از سوی یک سناتور تازهکار جمهوریخواه بهنام تام کاتن تهیه شده بود، با مطلبی توهینآمیز آغاز شده: "شما ممکن است که نظام سیاسی و قانونی ما را کاملاً درک نکنید،" و در ادامه این نامه آمده است که تا زمانی که یک توافق از سوی کنگره تأیید نشود، امضا کنندگان، آن را "هیچ چیزی جز یک توافق بین رئیس جمهوری اوباما و آیتالله خامنهای" در نظر نمیگیرند، توافقی که میتواند از سوی رئیس جمهوری آتی "با یک حرکت قلم" لغو شود.
در توضیحات سناتورها یک نکته جالب به نظر رسید. در نامه بهدرستی آمده است که در تأیید توافقنامههای حاصل شده از سوی رئیس جمهوری "کنگره نقش مهمی ایفا میکند" اما بهمیزان زیادی اهمیت و بقای "توافقات اجرایی" حاصل شده از سوی رئیس جمهوری بدون تأیید کنگره را دستکم گرفتند. با اینکه این امر درست است که کنگره یا رئیس جمهوری آتی ممکن است که قادر باشند تا از یک توافق عقبنشینی کنند ــ برای مثال، با اعمال دوباره تحریمهای علیه ایران ـ اما درک حاصل شده طی دوران ریاست جمهوری اوباما ممکن است برای جانشینان وی الزامآور باشد.
اما بزرگترین ایراد مطرح در مورد نامه سناتورها این بود که نه لحنی متواضعانه داشت و نه تحلیلی حقوقی. این یک حقیقت است که نامه مورد اشاره، سناتورها را به درون مذاکرات بینالمللی که بهدرستی در حیطه اختیارات قوه مجریه است تزریق (وارد) کرد، آنهم با نیت آشکار خرابکاری در این مذاکرات. این مداخله نه تنها سناتورها را کنار تندروهای ایرانی که مخالف توافق هستند قرار میدهند ــ نکتهای که اوباما روز دوشنبه به آن اشاره کرد ــ بلکه اگر گفتگوها برای دستیابی به یک توافق ناکام بماند، ایران آسانتر میتواند ایالات متحده را مقصر بشمارد.
در گذشته، اعضای منفرد کنگره، سیاست خارجی رئیس جمهوری را مورد انتقاد قرار میدادند و حتی با رهبران خارجی که رئیس جمهوری بهدنبال انزوای آنها بود، ملاقات داشتهاند. اما این نامه بهصورت تصاعدی، یک دستاندازی خصمانهتر علیه اقتدار رئیس جمهوری است.
اگر یک توافق حاصل شود و مفاد مطابق میل کنگره نباشد، اعضای کنگره فرصت خواهند داشت تا نگرانی خود را ابراز کنند و توافق را رد کنند. اما مذاکره با ملتهای خارجی کار رئیس جمهوری است. دخالت سناتورهای جمهوریخواه در این حیطه از مسئولیتهای رئیس جمهوری یک بیحرمتی است.
انتهای پیام/ع*1