به گزارش خبرگزاری تسنیم، فرانس پرس طی گزارشی نوشت:روستای نظر سارانی در جنوب شرق ایران زمانی یک جزیره بود. اما اکنون این جزیره به دلیل تشدید بحران آب به یک بیابان تبدیل شده است.
این گله دار 54 ساله که خانه اش زمانی در کنار دریاچه هامون قرار داشت می گوید: «ما در میان گرد و خاک زندگی می کنیم.»
تغییرات آب و هوایی، در کنار کاهش هر ساله میزان بارندگی عوامل اصلی خشکی هامون هستند، اما اشتباهات انسانی و سوء مدیریت دولتی نیز در وضعیت پیش آمده بی تاثیر نبوده اند.
بر اساس گزارش های رسمی، منابع آبی در ایران تنها 40 درصد آب دارند و 9 شهر از جمله تهران در معرض تهدید کمبود منابع آبی قرار دارند. وضعیت در سیستان و بلوچستان، بحرانی تر است. سیستان و بلوچستان منطقه ای در مرز افغانستان و پاکستان است که اقلیت سنی در شهرها و روستاهای آن متمرکز هستند.
بیش از 15 سال قبل، هامون به مساحت 4 هزار کیلومتر مربع، هفتمین تالاب بزرگ جهان بود. اما با ساخت سدهای متعدد در مسیر رودخانه های منتهی به این تالاب به خصوص در خاک افغانستان، هامون خشک شده و اقتصاد منطقه رو به افول گذاشته است.
حدود 3 هزار خانواری که از طریق ماهیگیری ارتزاق می کردند به مناطق دیگر کوچ کرده اند و جوانان نیز برای یافتن کار ناگزیر از سفر به استان های دیگر هستند.
بر اساس نتایج تحقیقی که در سال 2013 توسط انستیتوی منابع جهانی انجام شد، ایران بیست و چهارمین کشور تحت فشار شدید از نظر کمبود منابع آبی قرار دارد که مصرف آب در آن حدود 2 برابر متوسط مصرف جهانی است. یارانه های دولتی ای که برای مصرف آب پرداخت می شود کمکی به بهره وری در مصرف آب نمی کند و پیام های آموزشی عمومی ای که از تلویزیون و رادیو پخش می شود، مورد بی توجهی قرار می گیرند.
این گزارش در ادامه افزود استفاده از آب در بخش کشاورزی برای کشت محصولاتی نظیر برنج و ذرت که به آب فراوانی نیاز دارند، حدود 90 درصد منابع آب کشور را می بلعد. همچنین به عقیده کارشناسان مدیریت آبیاری در کشور علمی نیست و این موجب هدررفت آب می شود.
مشکل کم آبی تنها به یک نقطه از ایران محدود نمی شود. دریاچه ارومیه در شمال غرب ایران و در نزدیکی مرز ترکیه نیز تقریبا خشک شده است.
در اصفهان، شهر دیدنی ایران که به دلیل دارا بودن اماکن تاریخی به نصف جهان شهرت دارد، آب زاینده رود در اغلب جریان ندارد.
ساکنان اطراف هامون می گویند تهران اقدامات لازم را برای متقاعد کردن دولت افغانستان برای بازگشایی دریچه سدهای احداث شده در این کشور انجام نمی دهد.
معصومه ابتکار، معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان حفاظت از محیط زیست ایران گفته، تلاش هایی برای حفظ حقوق آبی ایران انجام گرفته تا آب مجدد به این سوی مرز جریان پیدا کند.
وی اضافه کرده است: «ما به همکاری های محلی، منطقه ای و بین المللی نیاز داریم.»
دولت نیز در حال همکاری با سازمان ملل است، اما ظاهرا چالش بسیار گسترده است.
گری لوئیس، رئیس برنامه عمران ملل متحد در ایران می گوید: «کل منطقه در حال گرم تر شدن و خشک تر شدن است.» وی از دولت های ایران و افغانستان می خواهد تا در عالی ترین سطح با این مشکل مقابله کنند.
وی به تغییرات آب و هوایی هم اشاره دارد، اما مشکل اصلی را سوء مدیریت منابع آب عنوان می کند.
در حالی که اغلب افغانستان به دلیل کمبود آب در هامون سرزنش شده است، نصیر احمد نور، سفیر افغانستان در تهران می گوید، این درست نیست که کشوری را که از سال 1979 تاکنون در جنگ به سر می برد مقصر بدانیم. «وضعیت در آن سوی مرز بدتر است.»
انتهای پیام/ 53