به گزارش خبرگزاری تسنیم از دامغان، براثر این کاوشها روشن شد که این محوطه باستانی دارای سه دوره اصلی فرهنگی از اواخر نوسنگی تا پایان عصر مفرغ است. از زمان کاوشهای اشمیت در تپه حصار این محوطه بهعنوان یکی از محوطههای مبنا برای شناسایی فرهنگهای همزمان در فلات مرکزی ایران مورد استناد باستانشناسان است.
در سال 1355 هیئتی از باستانشناسان دانشگاه پنسیلوانیا، تورین ایتالیا و مرکز باستانشناسی ایران به سرپرستی رابرت دایسون و موریتزیو توزی کاوشهایی در تپه حصار انجام دادند.
هدف از این کاوشها بازنگری مواد بهدستآمده و دوره بندی فرهنگی توسط اشمیت بود. براثر این کاوشها روشن شد که تپه حصار در هزارههای چهارم و سوم قبل از میلاد یکی از مراکز مهم تولیدی برای ساخت انواع اقلام صادراتی نظیر اشیای سنگی و فلزی در فلات ایران بوده است.
در سال 1373 تپه حصار برای سومین بار مورد کاوش قرار گرفت. در آن سال قرار بود خط دوم راهآهن تهران- مشهد که در زمان پهلوی اول در دل تپه حصار ایجادشده بود ساخته شود.
این کاوشها به سرپرستی احسان یغمائی، نتایجی قابلتوجه در برداشت ازجمله کشف شماری گل نبشته به خط میخی بابلی قدیم که هنوز خواندهنشده است.
این گل نبشتهها که قدمت آنها به سالهای 2000 تا 2200 قبل از میلاد برمیگردد، شاهد بسیار خوبی بر وجود مبادلات فرهنگی بین تمدنهای بینالنهرین و فلات ایران است که جزئیات آن هنوز بر ما روشن نیست.
بر اساس یافتههای بهدستآمده و سن سنجیهای مطلق به روش کربن 14 تاریخ قدیمیترین لایههای تپه حصار به اواسط هزاره پنجم قبل از میلاد بازمیگردد.
استقرار در تپه حصار در ظاهر تا حدود 1700 قبل از میلاد بهطور پیوسته ادامه داشته است و پسازآن هیچگاه مورد سکونت قرار نگرفت. باوجوداین در دوره ساسانی ساختمانی بزرگ دارای گچبریهای زیبا در فاصله حدود 200 متری تپه حصار ساخته شد.
در گمانهزنیهای سال 1385، بهمنظور تعیین محدوده واقعی این محوطه، با کشف گورستانی از عصر آهن (550 تا 1500 پیش از میلاد) در غرب تپه حصار مشخص شد که این محوطه، برخلاف آنچه تصور میشد، پس از عصر مفرغ نیز مورد سکونتِ اقوامی بوده است.
انتهای پیام/