به گزارش گروه رسانههای خبرگزاری تسنیم،محسن طاهری در خصوص شخصیت مرحوم حاج علی آهی اظهار میدارد: مرحوم آهی از چهره های شاخص عرصه ستایش گری بودند و ایشان به تنهایی یک مداح نبود بلکه حوزه علمیه دیده و بزرگانی از فقه و فقاهت را پشت سر گذاشته بودند؛ از شاگردان میلانی، جواد آقا تهرانی، رضی شیرازی و نمازی شاهرودی بودند.
وی ابراز میدارد حاج آقای آهی در گره زدن دو عرصه علمی و حوزوی با عرضه ستایشگری، یکی از کسانی بودند که دقت زیادی داشت و بسیار در این زمینه موفق بود و توجه داشتند که مداحان به خصوص جوانان به بیراهه نروند.
مرحوم آهی فردی متواضع و خالص بود، جوانان را دوست میداشت و به آنها محبت میکردند و ما باید یک بهره از هزار بهرهای که ایشان برده بود را ببریم. ایشان با همه دغدغههایی که در زمینه های مختلفی داشت از جاذبه محکمی نیز برخوردار بود.
چه زیبا این پیرغلام اهل بیت(ع) با خدای خود سخن گفته است آنجا که میگوید:
خواستم، «آهی» بپویم راه مردان خدا را/ از جفای نفس سرکش، فرصتی پیدا نکردم
طاهری عنوان میدارد: مرحوم آهی روحیه افروخته و گداخته ای بعد از رحلت فرزندش محمدرضا آهی داشتند و می سوختند و از آن پس بود که این بیت از مرحوم جودی را در خلوت زمزمه میکرد: «داغی که حسین از غم اکبر به جگر داشت/جز خالق اکبر زدل او که خبر داشت»؛ این نشانه قلب سوخته ایشان بود که بعد از فوت فرزندش بسیار متأثر شده بود به طوری که لحظه ای عکس وی را از جلوی چشمانش دور نمی کرد و ویران کُن و بنیان کَن حاج آقای آهی شد و الا حالا حالاها جامعه وضع و خطابه و جامعه عملی کشور میتوانست از وجود ایشان بهره ها ببرد و باید گفت «و ما ادراک آهی» اینکه ایشان چه استوانه وزنه و جایگاه ویژهای داشتند.
منبع:عقیق
انتهای پیام/
بازگشت به صفحه سایر رسانه ها