به گزارش گروه رسانههای خبرگزاری تسنیم، حضرت آیتاللهالعظمی خامنهای، رهبر حکیم انقلاب اسلامی صبح روز چهارشنبه گذشته در دیدار جمعی از کارگران کشور بار دیگر با تشریح زوایای اقتصاد مقاومتی و ترسیم نقشه راه حرکت مسؤولان نظام جمهوری اسلامی، رهنمودهایی را بیان فرمودند.
شاهبیت فرمایشات حضرت معظمله، معطوف داشتن بخش عمده توان و تلاش مسؤولان به اصلاح فرآیند گردش چرخدندههای اقتصاد کشور و بازنگری در روندهای ناکارآمد به جای تمرکز صرف به رایزنی و چانهزنی با سردمداران جبهه ضدایرانی کشورهای غربی بود. معظمله در بخشی از بیاناتشان فرمودند: «کلید حل مشکلات اقتصادی در لوزان و ژنو و نیویورک نیست، در داخل کشور است و همه باید مسؤولیتهای متفاوت خود را در تقویت تولید داخلی به عنوان تنها راه علاج مشکلات اقتصادی انجام دهند».
ایشان با تاکید بر راهکارهایی چون تقویت تولید داخلی و استفاده دولت بهعنوان مهمترین نهاد مصرفکننده این تولیدات و نیز مبارزه عملی و جدی با فساد اقتصادی و پدیدههایی چون قاچاق کالا، تحقق اهداف «اقتصادمقاومتی» را افزون بر رفع مشکلات داخلی، زمینهساز احساس عزت و استغنای ملی دانستند؛ پشتوانهای که بیش از هر عنصر دیگری به تقویت موضع جمهوری اسلامی ایران در مذاکره بر سر حقوق اساسی ملت خواهد انجامید.
فرمایشات مقام معظم رهبری را میتوان مصداق نفی «طلب خودداشتهها از بیگانگان» برشمرد. رهبر انقلاب با دیدی واقعنگرانه به مسائل و مشکلات کشور، تصریح کردند که نبود تحریمها طی سالهای گذشته میتوانست از بار مشکلات پیش رو بکاهد اما در برابر، اتکا به درآمدهای نفتی نیز میتوانست مشکلات دیگری را در این وانفسای سقوط بهای جهانی نفت گریبانگیر کشور کند.
با وجود چنین رهنمودهایی، تمرکز بیشینه برای به سرانجام رساندن مذاکرات هستهای
- به هر قیمت ممکن- را میتوان دستورکاری غیرقابل عدول در دستگاه اجرایی کشور دانست. مهمترین آسیب چنین رویکردی را باید در کمرنگ شدن اهمیت سازوکارهای اقتصاد داخلی مبتنی بر مزیتهای ملی جستوجو کرد.
این در حالی است که موفقترین الگوهای پیشرفت در اقتصادهایی با شرایط مشابه، ایجاد باور «خودتوانایی اقتصادی» بوده است.
در این زمینه میتوان به پیشرفتهای اقتصادی کشوری چون کرهجنوبی اشاره کرد که از دهه 1960 میلادی با تقویت زیرساختهای ارتباطی و صنعتی، به تدریج بستر راهبردی جایگزینی واردات را برای روندهای اقتصادی خود فراهم ساخت و به صورت آهسته اما پیوسته منزلت خود را در هرم اقتصاد بینالملل از قاعده به سمت رأس این هرم سوق داد.
نمونههای عینیتر تکیه بر مزیتهای داخلی برای بسیاری از پژوهندگان سیاسی- تاریخی به کرباسپوشی رهبری چون «مهاتما گاندی» بازمیگردد که با این اقدام نمادین خود توانست کمر استعمار بریتانیا در هندوستان را با تبر خودتوانایی و استفاده از صنایع هرچند کمرمق داخلی بشکند.
طی سالهای گذشته یکی از اصلیترین استدلالهای مرتبط با ناگزیر بودن مذاکره با غرب بر سر حقوق هستهای، تداوم صادرات و فروش نفت «خام» بوده است. در این زمینه مهمترین تحریمها علیه ایران در بخش صادرات انرژی به عنوان شریان حیاتی درآمدهای کشور صورت گرفت تا ملت ایران را از مقاومت بازدارد و از پای درآورد. با این حال سکانداران سیاست خارجی با ادامه بازی در زمینی که ابعاد و قواعد آن را غربیها تعیین کرده بودند، پافشاری بر رفع تحریمها را در ازای واگذاری بخشهای مهمی از حقوق هستهای در دستورکار خود قرار دادند.
این در حالی است که راهکارهایی مانند دوری از خامفروشی و معطوف داشتن عرضه کالای استراتژیک نفت به گردش در ساختار داخلی اقتصاد میتوانست یکی از مهمترین نقاط ضعف اقتصادی ما را برطرف کند.
در این زمینه کشوری چون اندونزی میتواند الگویی مناسب برای سیاستگذاران کشورمان باشد. این کشور جنوب شرقی آسیا در سالهای اخیر با خروج از سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک)، نفت تولیدی خود را که میزان قابلتوجهی بود، به صنایع داخلی و پالایشگاهها تزریق کرد و بهطور کلی سیاست خامفروشی را کنار گذاشت. نتیجه چنین راهبردی را آشکارا میتوان در رشد چشمگیر اقتصاد این کشور مشاهده کرد.
این تنها نمونههایی از رویکردهای معطوف به خودتوانایی و تحقق اهداف اقتصاد مقاومتی است. طبیعتاً در زمینههای تولید علم و فناوری، رونقبخشی کشاورزی و دامپروری، استفاده از منابع تجدیدپذیر انرژی، ترانزیت کالا و انرژی و... میتوان سرنوشت کشور را به دور از جنجالهای لوزان، ژنو و نیویورک تعیین کرد و «جام جم» حقوق ملت را نه از بیگانگان بلکه در درون کشور جست.
منبع: وطن امروز
انتهای پیام/پ