روند ضعیف بازار سهام که عده ای آن را آینه تمام قد از اقتصاد ایران می دانند، حتی فعالان همیشگی این بازار را نسبت به ادامه ماندن و حضور در بورس با شک و تردید مواجه کرده است.
بسیاری از گروه های موجود در صفحات مجازی که با حضور صدها نفر از فعالان بازار سرمایه تشکیل شده است، می کوشند تا با ارائه اخبار و تحلیل های موثر، قدری از جو منفی بکاهند و به اصطلاح فضا را تلطیف کنند، اما بازهم یک خبر منفی در میان چندین و چند خبر مثبت کافی است تا همه نقشه ها را نقش بر آب کند.
این روزها همه از دلیل سقوط پی در پی بازار سهام می پرسند؛ چه آنها که در بازار فعالیت دارند و چه افرادی که از دور اخبار بورس را پیگیری می کنند. آیا کمبود نقدینگی، عرضه های اولیه متعدد، بی میلی سهامداران یا انتظار برای مشخص شدن نتیجه مذاکرات و ترس از نرسیدن دو طرف به توافق نهایی دلیل این مسائل است؟
چرا کاهش 2 درصدی سود بانکی تاثیری بر بازار نداشته است؟ آیا دولت برنامه ای برای کنترل وضعیت موجود در بازار سهام دارد؟ آیا مدیران فعلی بازار سهام توان لازم برای مدیریت بازار را دارند؟ بی شک تک تک موارد یادشده هم اکنون از مهم ترین پرسش ها و دغدغه های سهامدارن و فعالان بازار سرمایه است.
البته ماجرا به اینجا ختم نمی شود. در دیداری که رئیس سازمان بورس با رئیس مجلس داشت، علی لاریجانی، مصوبات مجلس را در طرح ها و لوایح اخیر از جمله لایحه رفع موانع تولید و همچنین مصوبه الحاق برخی مواد به قانون تنظیم بخشی از مقررات مالی دولت دارای ظرفیت های قابل توجهی برای رشد و توسعه هر چه بیشتر این بازار ارزیابی کرد و حمایت قوه مقننه در جهت ارتقا و رونق بازار سرمایه را اولویت دار دانست. محمد فطانت نیز ابهامات و موانع موجود بر سر راه صنایع مهم از جمله پالایشگاهی، سیمان، فولاد، سنگ آهن، پتروشیمی، بانک و خودرو را عامل موثری بر نوسانات اخیر شاخص بورس برشمرد.
شاید آنچه که بیش از دلایل ذکر شده توسط آقای فطانت بر نوسانات بورس تاثیر گذاشته و همچنان در حال آسیب رساندن به این بازار است، نه مشکلات بنیادی برخی صنایع که البته موضوع تازه ای هم نیست، بلکه شیوه مدیریت بر مسایل حاشیه ای و اخبار بازار بوده است.
ممکن است مشکل صنعت پالایشگاهی موضوع جدیدی برای بازار سهام باشد، اما مسایل صنعت سیمان، خودرو و فولاد مباحث جدیدی نیست و از مدت ها قبل این صنایع با مشکلات خاص خود مواجه اند و منطقی نیست این مسایل را به مشکلات کنونی بورس گره بزنیم.
در چنین شرایطی از دولت یازدهم که با نماد تدبیر و امید برگزیده شد، انتظار می رود که با استفاده از ظرفیت های موجود در کشور و مدیریت مذاکرات هسته ای و حاشیه های آن در جامعه از رویکرد صبر و انتظار در مورد مذاکرات فاصله بگیرد و با تحرک بخشیدن به بخش های مختلف، اقتصاد کشور را از شرایط کنونی خارج کند.
بی شک نکته کلیدی نهفته در تصمیمات احتمالی دولت می تواند استفاده از مدیرانی باشد که بتوانند تحرک لازم را به سطوح مختلف جامعه تزریق کنند.
پرویز امانیان
انتهای پیام/