به گزارش گروه "رسانهها" خبرگزاری تسنیم، روزنامه جام جم در ستون طنز امروز خود نوشت؛
فکر نکنم که فقط بنده اهل دقت نظر باشم. خودتعریفی است قطعاً. بقیه هم هستند. اصولا هرچیزی که طبق قاعده نباشد و به اصطلاح، کمی تابلو باشد؛ همه متوجه آن میشوند و همچین نیست که نگارنده خواسته باشد ادعای شکستن شاخ غول داشته باشد. مگر که زیادی، اعتماد به نفسی تابلو داشته باشد.
هرشهروندی که سوار بر خودرو از سطح گذرگاه های شهر گذشته باشد، حتما متوجه این نکته می شود که برخی از تابلوهای راهنمایی که نام بزرگراه ها را بر پیشانی خود دارند؛ اشکالاتی دارند که موجب گیج و گمراه شدن راننده ها می شوند.
با اجازه حافظ:
هر تابلو که دیدم، جز حیرتم نیفزود
زینهار از این اتوبان و این تابلو که گفتم
به عنوان مثال، رنگ بعضی از تابلوها به گونه ای است که تا چندوجبی آنها نرسید یا به سطح تابلو دست نکشید، نمی توانید اسامی روی آنها را بخوانید و زودتر تصمیم بگیرید که کجا بروید یا کجا نروید.. یا در سطح بزرگراه به تابلویی می رسید که مثلا مسیر بزرگراه حکیم و همت را مشخص کرده است؛ اما یک کم که می گذرد به یک دو راهی می رسید که نمی فهمید کدامش به کدام بزرگراه می رود.
دیگر تابلویی وجود ندارد و جاده به امان خدا در مقابل بندگان خدا رها شده است. شما باید با قدرت درک و درایت و به اتکای هوش و استعداد شخصی خود، ادامه مسیر را حدس بزنید و پیش بینی کنید و امتیاز بگیرید!
فلذاست که راننده تا می آید بفهمد به چه راهی باید برود، یا از عقب بهش می زنند، یا با مردد شدن راننده و کم شدن سرعت مرکبش، موجبات ایجاد ترافیک و عصبانیت دیگر راننده های پشت سر فراهم می شود.
الان روزگار سوار شدن بر خر نیست که به خاطر سرعت پایینش مشکلی پیش نیاید و حادثه ای درست نشود.
فقط گاهی شترها در قافله تند می رفته اند که بلافاصله به صاحب آنها تذکر لازم داده می شده و اسنادش هم موجود است: «ای ساربان آهسته ران!....»؛ طوری نهیب می زند که انگار شترهای بیچاره، تخت گاز و با سرعت 160 کیلومتر در ساعت می رفته اند. شترسیکلت که نبودند.
بسته پیشنهادی: ازآنجا که یک ده بیست سالی هست که ما قصد داریم این مطلب را درخصوص اشکالات و مشکلات برخی تابلوهای حاوی نام بزرگراهها به استحضار شهرداری محترم و اداره راهنمایی و رانندگی و دیگر نهادهای مرتبط، برسانیم، اما هر دفعه ملاحظاتی کردیم که شاید نیاز به گفتن ما نباشد و خودشان خودجوش، عیب کار را پیدا و رفع کنند؛ این بار ولی دیگر حرف خود را زدیم و در ادامه نیز تصمیم داریم پیشنهادهایی راهبردی عرض کنیم:
1ـ سرعت به خرج دادن: به همین سرعتی که الان مشاهده می کنید که ظرف دو سه روز، روی اکثر بیلبوردهای سطح پایتخت، آثار نقاشی نقاشان بزرگ دنیا نصب شده است که مردم در حین رانندگی از تماشای آنها لذت ببرند و ضمن دنده عوض کردن با تاریخ نقاشی آشنا شوند؛ تابلوهای مشکل دار را عوض یا اصلاح کنند. اگر بودجه ای لازم داشت، مردم همیشه در صحنه برای پرداخت عوارض، در خدمت حاضرند.
2ـ دقیق شدن بیشتر: مسئولان محترم شهرداری و راهنمایی و رانندگی و غیره، برای یک مدتی در هنگام عبور از بزرگراه ها و بخصوص زمانی که از خارج تهران می خواهند وارد شهر شوند؛ بیشتر از همیشه در تابلوها دقت بفرمایند و بفرمایند که آیا ما درست می فرماییم یا که مزخرف عرض می کنیم. گاهی آدمیزاد خیلی چیزها را می بیند، اما چیزی نمی بیند. حساسیتش که افزون شد، کم کم یک چیزهایی می بیند.
3ـ گروه بازرسان سیار: در هر منطقه، یک سه چهار تا بازرس و کارشناس وابسته به شهرداری همان منطقه، سوار بر ماشین، در سطح بزرگراه ها راه بیفتند و با نگاهی که عرض کردیم، تابلوها را انداز برانداز کنند. ببینند وقتی که به یک تابلو می رسند که مثلا نوشته است نواب و باید به مسیر سمت راست بروند، اما فلش و پیکان روی تابلو به عوض مایل بودن به سمت راست، زمین زیر تابلو را نشان می دهد؛ چه حالی بهشان دست می دهد. آیا با دیدن تابلو، دچار تاب،ولو اندک نمی شوند و آیا زیرلب چیزهایی زمزمه نمی کنند که گفتنش درست نیست؟ ...بعدش گزارش لازم را بدهند که بیایند تابلو را دچار اصلاحات کنند. به همین آسانی!.....به نظر می آِید که گاهی دیر فهمیدن ما و دیر جنبیدن ما کمی تابلو است.
انتهای پیام/