به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، فرانسوا اولاند رئیس جمهور فرانسه سعی دارد کمترین تنش و تقابلی با آنگلا مرکل صدر اعظم آلمان در خصوص پرونده جاسوسی مشترک واشنگتن و برلین از کاخ الیزه نداشته باشد. این ر ویکرد منفعلانه اولاند منجر به تعجب بسیاری از شهروندان فرانسوی شده است.
اولاند و فابیوس به گونهای با موضوع برخورد می کنند که گویا اساسا اتفاقی رخ نداده و کاخ الیزه از سوی ژرمنها و آمریکایی ها مورد رصد امنیتی قرار نگرفته است. در حالی که اشتاین مایر وزیر امور خارجه دولت آلمان و سوسیال دموکراتهای حاضر در دولت ائتلافی مرکل نیز در این خصوص سکوت نکرده و از صدر اعظم آلمان خواستهاند تا در خصوص جاسوسی های مشترک صورت گرفته با آمریکا توضیح دهد، قربانی ظاهری اصلی ماجرا یعنی کاخ الیزه از کنار ماجرا به صورتی عامدانه عبور کرده است.
به راستی ماجرا چیست؟ آیا سکوت و انفعال رئیس جمهور سوسیالیست فرانسه ناشی از بزرگ منشی او در مواجهه با صدر اعظم آلمان است یا باید دلیل دیگری را در ماورای این سکوت رمز آلود جست و جو کرد؟
صورت ماجرا بسیار ساده است. حدود یکسال قبل، زمانی که آنگلا مرکل صدر اعظم آلمان به سبب شنود تلفن همراهش توسط مقامات آمریکایی به یک قربانی امنیتی مبدل شد، بسیاری از شهروندان آلمانی در انتظار واکنش قاطعانه برلین نسبت به واشنگتن بودند. حتی برخی رسانه های آلمانی معتقدند بودند ماجرا به اندازهای وهن آلود بوده که میتواند از دل آن قطع روابط آمریکا و آلمان نیز به منصه ظهور رساند. با این حال صدر اعظم آلمان حتی از ارجاع پرونده جاسوسی آمریکا به دادگاههای بین المللی نیز طفره رفت و به گونهای برخورد کرد که گویا وی به جای قربانی، متهم ماجرا بوده است. چند ماه از ماجرا گذشت و افشاگری های اسنودن و اعضای دستگاههای امنیتی آلمان نشان داد که سکوت صدر اعظم سرزمین ژرمنها در مقابل جاسوسی های آمریکا بی دلیل نبوده است. مقامات آمریکایی مرکل را تهدید کرده بودند که در صورت پیگیری ماجرا، از مناسبات امنیتی و جاسوسی پشت پردهای که میان حزب دموکرات مسیحی آلمان و نهادهای امنیتی در واشنگتن وجود داشته پرده بر می دارند. یکی از این اسرار، جاسوسی مشترک دفتر مرکل و سازمان جاسوسی آمریکا از کاخ الیزه بود. اگرچه مرکل به عهد خود با مقامات آمریکای پایبند ماند، اما ماجرای جاسوسی مشترک برلین و واشنگتن از کاخ الیزه موضوعی نبود که بتوان آن را کتمان کرد.
دقیقا چنین معادلهای در خصوص فرانسوی ها نیز صادق است. مقامات کاخ الیزه که اتفاقا اسنودن اسنادی را در خصوص پروژه های جاسوسی مشترک آنها و مقامات آمریکایی (در خصوص رصد ایمیل شهروندان فرانسوی) منتشر کرده است، به زودی با افشاگری های تازه تری در این خصوص مواجه خواهند شد. ترس از این افشاگری ها دلایل سکوت اولاند در برابر پرونده بسیار حیثیتی جاسوسی مشترک آمریکا و آلمان از کاخ الیزه را تشکیل می دهد.
نکته بسیار مهم اینکه حتی نیکلا سارکوزی، رئیس جمهور سابق فرانسه (که جاسوسی های برلین و واشنگتن از کاخ الیزه در دوران وی صورت گرفته است) نیز ورودی به این پرونده جنجالی پیدا نمی کند زیرا راستگرایان میانه فرانسه و سارکوزی روابط امنیتی خاصی با سازمانهای جاسوسی آمریکا دارند و اصرار ورزی آنها بر اعتراض نسبت به جاسوسی های آمریکا در خاک خود منجر به افشای اسنادی خواهد شد که حیثیتی به لحاظ سیاسی و امنیتی برای مقامات فرانسوی باقی نخواهد گذاشت. در یک کلام میتوان اذعان کرد که آمریکا، شرکای امنیتی خود در اروپا را به گروگان گرفته است.
هم اکنون شهروندان فرانسوی، اعم از راستگرا یا سوسیالیست خواستار برخورد و مواجهه شدید اولاند با دستگاههای امنیتی آمریکا و آلمان هستند. آنها خواستار مقابله حیثیتی با پرونده جاسوسی از کاخ الیزه هستند اما رئیس جمهور فرانسه هیچ گاه خواسته شهروندان کشورش را برآورده نخواهد کرد. اولاند پس از اینکه در سال 2012 میلادی توانست نیکلا سارکوزی را در انتخابات سراسری فرانسه شکست دهد، دقیقا همان مشی امنیتی راستگرایان میانه را در کاخ الیزه پیاده کرد. جاسوسی های مشترک با ایالات متحده آمریکا، موضوعی بود که از سوی حزب سوسیالیست فرانسه نیز مورد استقبال قرار گرفت. بر همین اساس بود که شهروندان بی خبر فرانسوی قربانی معاملات دو حزب و جریان بزرگ سیاسی کشورشان با دستگاههای جاسوسی آمریکا شدند. این روند حتی در حال حاضر نیز ادامه دارد.
در نهایت اینکه به زودی شاهد انتشار اخباری در خصوص جاسوسی های مشترک آمریکا و فرانسه از آلمان و یا از برخی کشورهای اروپایی دیگر خواهیم بود. این موضوع با توجه به سکوت معنادار اولاند و اصرار وی مبنی بر مختومه شدن پرونده جاسوسی مشترک آلمان و آمریکا از کاخ الیزه کاملا محتمل است. بدون شک اگر فرانسوی ها در این معادله به صورت کامل قربانی و بیگناه بودند، هرگز حاضر به سکوت در قبال این موضوع نشده و ماجرا را تا آنجا که می توانستند پیش می بردند. با این حال سکوت و انفعال اولاند نشان میدهد که وی در این برهه حساس نگران جاسوسی های مشترک برلین و واشنگتن از کاخ الیزه نیست، بلکه نگران افشاگری هایی در خصوص مناسبات جاسوسی و امنیتی پاریس و واشنگتن است که نتیجه آن برانگیخته شدن خشم جامعه فرانسه و اروپا خواهد بود. سرسپردگی امنیتی سیاستمداران اروپایی به آمریکا، فاجعهای است که شهروندان کشورهای مختلف اروپایی از این پس بیشتر در خصوص آن خواهند شنید. موضوعی که در آینده نزدیک به پاشنه آشیل دولتهای غربی تبدیل خواهد شد.
انتهای پیام/