به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، خبرگزاری رویترز در تحلیلی به بررسی نقش روسیه در مذاکرات هستهای و تاثیر توافق هستهای بر ارتباط میان تهران و مسکو پرداخته است. توافق هستهای میان ایران و غرب به شرط محدود ساختن برنامه هستهای ایران در برابر کاهش تحریمها فرصت مناسبی را برای غرب فراهم میسازد. آمریکا و متحدان اروپاییاش میتوانند با بازگرداندن ایران به عرصه اقتصاد جهانی قطع سیستماتیک اتحاد روسیه و ایران را آغاز کنند و از این طریق جاهطلبیهای هژمونیک مسکو را تحت کنترل داشته باشند. رقابت میان ایران و مسکو نیز باعث کاهش نفوذ روسیه در خاورمیانه خواهد شد و با نگاه به ایران به عنوان یک تامین کننده جایگزین روسیه در زمینه صادرات گاز در آینده بلند مدت نیز میتواند منافع اروپا تامین شود.
طی دو قرن اخیر درگیریهای تاریخی زیادی میان ایران و روسیه درگرفته است. روسیه بیش از هر کشوری خاک ایران را تصرف کرده است. اتحاد میان این دو بیش از یک رابطه صمیمی به یک ارتباط اجباری و ظاهری شباهت دارد. روسیه از ایران برای دسترسی به منطقه مملو از انرژی خاورمیانه و تا حدی ایجاد مشکل برای متحدان آمریکا در این منطقه استفاده میکند. از سوی دیگر ایران از حق وتوی روسیه در اجلاسهای بینالمللی مانند سازمان ملل بهره میگیرد. ایران درصورتی که با کشورهای اروپایی ارتباط بیشتری داشته باشد، در این صورت روسیه دیگر نقش یک حافظ مناقع را برای تهران نخواهد داشت. درواقع روابط شکننده ایران و غرب است که باعث نزدیکی هرچه بیشتر ایران و روسیه به یکدیگر شده است.
به اعتقاد نویسنده شرکتهای روسی قراردادهای بسیاری با ایران منعقد کرده و در زمینههای بسیاری مانند انرژی و حوزه هستهای سود بسیاری را نصیب خود کرده هرچند چندان به تعهدات خود پایبند نبودهاند. با اینحال طی سال گذشته شرکتهای روسی از ترس خارج شدن از بازار ایران درصورت توافق هستهای با اشتیاق تمام اقدام به عقد قراردادهای بلند مدت در بازار ایران کردهاند. ایران و روسیه در عرصه انرژی با یکدیگر رقابت دارند. درصورتی که ایران قادر به فروش بدون دردسر نفت خود در بازارهای جهانی باشد این مسئله میتواند باعث کاهش قیمت نفت و درنتیجه آسیب به منافع مسکو شود.
استراتژی فعلی اروپا تحویل گرفتن نفت از طریق خطوط لوله آذربایجان و از طریق ترکمنستان است. قرابت ایران و منابع عظیم گازی کشورمان را به یک رقیب برای روسیه در بازارهای اروپایی تبدیل کرده است. اما عدم وجود زیرساختهای خطوط انتقال نفت و گاز و همچنین سالها تحریم باعث شده که ایران هرگز ظرفیت استفاده از چنین فرصتی را نداشته باشد. ایران در عوض مجبور به تحویل گاز خود به همسایگانی چون ترکیه، ارمنستان و آذربایجان شده است.
با اینحال بحث انتقال گاز از ایران به اروپا از طریق ترکیه ساده نیست زیرا جدا از هزینه سرسام آور و دهها سال زمان برای عملی شدن چنین پروژهای ایران باید روابط خود با ترکیه را که در موضوع سوریه دچار اختلافات جدی هستند مورد بازبینی قرار دهد. جدا از این موضوعات سیاسی بحث نیاز به سرمایهگذاری و فنآوری برای عملی شدن چنین طرحی بسیار حیاتی است.
انتهای پیام/