خبرگزاری تسنیم – یاسر یگانه
روزی که علی مرادخانی به عنوان معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی معرفی شد، بسیاری از هنرمندان و علاقهمندان به هنر، لبخند شادی بر لب نشاندند. در این میان اهالی موسیقی بیش از همه خوشحال بودند، چرا که مرادخانی دورهای درخشان را در دفتر موسیقی گذرانده بود. با ثباتترین مدیرِ دفتر موسیقی بیشک خودِ علی مرادخانی بود. او از سال 1369 تا 1383 در سکان دفتر موسیقی را در دست داشت. همین دوران 15 ساله خاطراتی خوش را در ذهن اهالی موسیقی به یادگار گذاشته بود. به همین دلیل وقتی مرادخانی به معاونت هنری رفت بیش از همه اهالی موسیقی از حضور او خوشحال بودند. اما...
اما خیلی طول نکشید که اهالی موسیقی صدایشان در بیاید. انتخاب پیروز ارجمند به عنوان مدیر کل دفتر موسیقی به مذاقِ برخی از چهرههای جوانِ موسیقی خوش نیامد. نخستین برخوردِ تند با ارجمند را سهراب پورناظری رقم زد. پورناظری نامهای با لحنی تند نوشت و ارجمند را به بادِ انتقاد گرفت.
البته پیشتر از آن ارجمند در نشستی خبری اعتراضهایی به پورناظری و همایون شجریان کرده بود. پورناظری و شجریان آن زمان فعالیتهای مشترکی داشتند و تور کنسرتهای شهرستانیشان را برگزار میکردند. ارجمند این دو هنرمند را متهم کرده بود که دفتر موسیقی را دور میزنند و مجوز کنسرتهایشان را از وزیر ارشاد میگیرند. به هر روی اوضاعِ موسیقی خوب پیش نمیرفت. مرادخانی درباره عموم مسائل مبتلابه دفتر موسیقی که دغدغهی اصلی اهالی موسیقی بود، سکوت کرد و همان روال همیشگی خود یعنی؛ حرکتِ چراغ خاموش را در پیش گرفت.
شاید تنها هنری که در جریانِ تبلیغات انتخاباتی به کارِ روحانی آمد موسیقی بود. حرفهایی که روحانی درباره موسیقی و لزوم تحول در این عرصه زد، نظر خیلیها را به سمت دولت تدبیر و امید برگرداند. حال این که پس از گذشت دو سال از عمر دولت تدبیر و امید، تدبیرِ چندانی در حوزه موسیقی به چشم نمیخورد و همین امر موجب نارضایتی اهالی موسیقی شده است.
در حوزه معاونت هنری، اوضاعِ نابسامان تنها مختصِ موسیقی نبود، اوضاع تئاتر هم روز به روز بدتر میشد. تا امروز که این مطلب تحریر میشود، علی مرادخانی در مدت حضورش در معاونت هنری وزارت ارشاد با استعفای 10 نفر از مدیرانِ زیرمجموعهاش مواجه شده است. چند تن از این مدیران مستعفی از مرکز هنرهای نمایشی بودند. برای مثال طاهری مدیر کل مرکز هنرهای نمایشی یکی از مدیرانی بود که در دو سال گذشته استعفا داد.
آخرین پسلرزهی سریالِ استعفاها به کنارهگیریِ پیروز ارجمند بر میگردد. ارجمندی که در دوران یک سال و نیم حضورش در دفتر موسیقی دورهای پرفراز و نشیب داشت. مرادخانی هم برای مجاب کردن ارجمند به استعفا، کم کاری نکرد. هر روز حوزه اختیارات او را در دفتر موسیقی محدود و محدودتر کرد. تا جایی که اداره ارکسترها را از دفتر موسیقی گرفت و به بنیاد رودکی سپرد. مدیریتِ جشنواره موسیقی فجر را هم از دفتر موسیقی گرفت و به خانه موسیقی داد. شاید همین محدود شدن اختیاراتِ دفتر موسیقی مهمترین دلیلِ استعفای ارجمند بود.
اما حاشیهها در موسیقی به همین جا ختم نمیشود. جانشینِ پیروز ارجمند هم گویا خودش قصهای است. فرزاد طالبی که هم اکنون سرپرستِ دفتر موسیقی است، از مدتی پیش و با تحمیلِ مرادخانی معاون ارجمند شده بود. طالبی که اکنون سرپرستی دفتر موسیقی را برعهده دارد، هرگز برای اهالی موسیقی شناخته شده نیست و هیچ سابقه مدیریتی در حوزه موسیقی ندارد.
سایت دفتر موسیقی در بیان سوابق سرپرست دفتر موسیقی چنین آورده است: «فرزاد طالبی دانش آموخته کارشناسی مدیریت از دانشگاه تهران و کارشناسی ارشد روابط بین الملل از دانشگاه علامه طباطبایی است. ازسوابق حرفهای وی می توان به معاون اجرایی اداره کل مطبوعات داخلی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، معاون تبلیغات سازمان زیبا سازی شهر تهران، معاون فرهنگی شرکت نوسازی عباس آباد اشاره کرد. وی همچنین از فروردین ماه سال جاری به عنوان معاون هماهنگی و برنامه ریزی دفترموسیقی مشغول فعالیت است». با نگاهی به این سوابق باز هم انتقادات به سمت مرادخانی روانه میشود که آیا طالبی انتخابی درست برای دفتر موسیقی است؟ البته چندی است که شایعههایی مبنی بر حضور مشاورانِ مرادخانی در دفتر موسیقی به گوش میرسد و شاید طالبی در دفتر موسیقی تنها یک نماد باشد و کارهای دفتر موسیقی از طریق مشاوران مرادخانی پیش برود. یکی از این مشاوران که نامش و نقشش در دفتر موسیقی را برخی رسانهها بر سر زبان میآورند جلال مشفق برادرِ همسرِ علی مرادخانی است.
به هر روی، با نگاهی به گذشته میتوان به سیر نزولیِ عملکرد علی مرادخانی پی برد. مرادخانی که با حضوری 15 ساله در دفتر موسیقی خود را برای هنرمندانِ موسیقی به عرش کشانده بود، اکنون و با آمدنش به معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، هر روز از میزان محبوبیتاش کاسته است. هنرمندان تئاتر اعتراضهای بسیاری به مدیریت او در این بخش دارند. اهالی موسیقی هم در دو سال گذشته چیز خاصی از معانت هنری ندیدهاند. وعدههای دولت برای اهالی موسیقی، به جز بازگشایی دوباره ارکسترها، آن هم بعد از مدتها روی زمین مانده است. شاید بتوان گفت که مرادخانی این روزها از عرش به فرش آمده است.
انتهای پیام/