به گزارش خبرگزاری تسنیم از تبریز، یکی از موضوعاتی که در نقل و انتقالات تابستانی امسال لیگ برتر خبرساز شده است، اعتراض شخصیت‌های مختلف به جذب بازیکنان سرباز از سوی باشگاه تراکتورسازی تبریز است.

به‌کارگیری بازیکنان سرباز از سوی تراکتورسازی که قبلاً یک تیم صنعتی به شمار می‌رفت، پس از صعود سرخ پوشان به لیگ برتر و ایجاد برخی تغییرات مالکیتی و قرار گرفتن این باشگاه تحت مسئولیت سپاه عاشورا، آغاز شد و ازآن‌پس تراکتور در ردیف تیم‌های نظامی قرار گرفت.

منتقدان چه می‌گویند؟

همان‌که برخی از ستاره‌های وقت لیگ برتر همانند احسان حاج صفی به‌عنوان بازیکن سرباز راهی تراکتورسازی شدند، صدای رسانه‌های منتقد این تیم بلند شد و آن‌ها استفاده از این نوع فوتبالیست‌ها را نوعی «حاضری خوری» قلمداد کردند.

اما با این‌حال با وقوع ماجرای ابطال کارت‌های پایان خدمت، موج جدیدی از بازیکنان مشمول خدمت سربازی به تراکتورسازی پیوستند تا تعداد آن‌ها در تیم سرخ آذربایجان به عدد 13 برسد؛ بازیکنانی که به گفته سران ستاد نیروهای مسلح با همان دستمزد مصوب 150 هزار تومان در ماه، قرار است در لیگ برتر برای این تیم به میدان بروند.

مجید جلالی سرمربی سایپا البرز که به مربی بازیکن ساز در فوتبال ایران مشهور است، اخیراً انتقادهای تندی را علیه تراکتورسازی مطرح کرده است و با این عنوان که این تیم، با پولی بسیار اندک حاصل دسترنج تیم‌های بازیکن سازی همچون سایپا را به خدمت می‌گیرد، به نظامی خوانده شدن تراکتور اعتراض کرده است.

دراگان اسکوچیچ سرمربی فولاد خوزستان نیز که در سال گذشته به‌شدت از ماجرای ابطال کارت‌های پایان خدمت ضربه خورد، از اینکه تیم رقیبش فوتبالیست‌های این تیم را به‌راحتی به خدمت می‌گیرد انتقاد کرده است.

وی می‌گوید: من معتقدم بازیکنانی که با یک تیم قرارداد دارند و به‌عنوان سرباز اعلام می‌شوند نباید به تیم‌هایی که در لیگ برتر هستند منتقل شوند. آن‌ها باید به سربازی بروند اما نه در تیم‌های لیگ برتری.  

همچنین باشگاه ملوان به‌عنوان دیگر تیم لیگ برتری نظامی که مالکیت بخش کوچکی از آن در اختیار نیروی دریایی ارتش است، در روزهای اخیر به جذب بازیکنان مطرح سرباز توسط تراکتورسازی اعتراض نموده و آن را به‌نوعی بی‌عدالتی خوانده است.

در کنار ملوان هم باشگاه فجر شهید سپاسی شیراز که آن‌هم یک تیم نظامی باقابلیت استفاده از بازیکنان سرباز محسوب می‌شود، همواره یک منتقد برای تیم‌های تراکتورسازی، ملوان و نیروی زمینی بوده و از اینکه هیچ بازیکن مشمولی در اختیار این تیم گذاشته نمی‌شود ابراز گلایه کرده است.

این پایان کار نیست و عده‌ای از فوتبالی‌ها که گفته می‌شود هواداران تیم‌های رقیب تراکتور هستند در اقدامی قابل‌توجه، در شبکه‌های اجتماعی برای جلوگیری از به‌کارگیری سربازان توسط تبریزی‌ها کمپینی ایجاد کرده‌اند.

اما در ادامه بنا داریم به بررسی این اعتراضات خبرساز از جهات گوناگون بپردازیم:

آیا تراکتور تیمی «حاضری خور» محسوب می شود؟

این‌که گفته می‌شود تراکتورسازی یک تیم «حاضری خور» است به عقیده بسیاری از کارشناسان تا حد زیادی مردود است؛ چراکه در لیگ حرفه‌ای ضمن اینکه بازیکن‌سازی باشگاه‌ها هم باید حرفه‌ای باشد، اما آن تیم فوتبال نماد و غرور یک شهر و منطقه محسوب می‌شود و تجربه نیز نشان داده در فوتبال ما تیم‌های همیشه مدعی همچون استقلال، پرسپولیس، سپاهان و تراکتورسازی به دلیل میزان بالای انتظارات ناگزیر از جذب بازیکنان مطرح برای کسب نتایج خوب هستند.

اما سؤال اینجاست آیا نوع جذب فوتبالیست‌های مطرح توسط تراکتوری‌ها، مشابه سرخابی‌های پایتخت یا سپاهان است که در پاسخ باید بگوییم خیر؛ چراکه اگر به‌دقت نگاه کنیم فارغ از بحث سرباز- بازیکن‌ها، تراکتورسازی علی‌رغم توانایی نسبتاً بالا هرگز از آن میزان بودجه برخوردار نبوده است که مانند استقلال با بودجه وزارت ورزش، اقدام به جذب بهترین بازیکن وقت فوتبال ایران یعنی جواد نکونام با قراردادی تاریخی و نجومی آن‌هم از یک باشگاه اسپانیایی کند.

همچنین تجربه بازیکنانی همچون کریم انصاری‌فرد، آندرانیک تیموریان، کرار جاسم، سید مهدی سیدصالحی، قاسم دهنوی، محمد نصرتی و ... گویای تفاوت فاحش وضعیت این نفرات در زمان حضور در تراکتورسازی با دوره بازی برای سرخابی‌های پایتخت است. البته اینکه چرا بازیکنان در تراکتورسازی به وضعیت آرمانی خود می‌رسند عوامل متعددی دخیل است که قابل‌بررسی تخصصی است اما بی‌شک به وجود آمدن آن اتفاقی نیست و ناشی از جو مناسب این باشگاه هست.

با این اوصاف می‌توان تراکتورسازی را سکوی پرتاب و کارگاه احیا و بازسازی برای فوتبالیست‌هایی دانست که – اگر هم در گذشته خوب بوده باشند – اما در وضعیتی به جمع سرخ پوشان می‌پیوندند که غالباً افت کرده و دور از روزهای اوج به سر می‌برند پس حاضری خور بودن تراکتور نظری چندان معتبر و نزدیک به واقعیت نیست.

تراکتور جایگاهی مناسب برای سربازان با استعداد

یکی دیگر از انتقاداتی که متوجه سرخ پوشان است و در بالا به آن اشاره شد، ابراز نارضایتی مربیان لیگ برتر از حضور بازیکنانشان در تیم رقیب است.

طی کردن دوره خدمت سربازی امری ضروری و اجباری شامل کلیه مردان ایرانی است و قطعاً تبعیض قائل شدن بین فوتبالیست و فرد عادی امری غیرقانونی و البته غیرممکن است. پس بازیکنان ناگزیرند این دوره را در تیم‌های نظامی بگذرانند.

در این‌ بین بازیکنانی هستند که از استعداد و توانایی‌های بالایی برخوردارند و به‌نوعی ستاره‌ها و پشتوانه‌های تیم ملی و جامعه فوتبال محسوب می‌شوند و اگر 2 سال از این ورزش دور شده و در پادگان مشغول به خدمت شوند قطعاً سرمایه‌های بسیاری که روی این افراد گذاشته‌شده بر باد می‌رود و به فوتبال کشور ضربه وارد می‌شود.

اما از طرفی تیم‌های نظامی محدود به چند مورد اندک یعنی تراکتورسازی، ملوان، فجر سپاسی، نیروی زمینی و مقاومت تهران می‌شود که ازاین‌بین برای فصل جدید مسابقات تراکتور و ملوان در لیگ برتر، فجر در لیگ یک، نیروی زمینی و مقاومت هم در لیگ 2 حضور خواهند داشت.

اگر دقیق‌تر بنگریم شاید درست نباشد که ما چنین بازیکنانی را در اختیار تیمی چون ملوان قرار دهیم که به دلایل مختلف ازجمله مشکلات مدیریتی و انتقالات مالکیتی، در اکثر فصل‌ها یا در رده‌های میانی جدول قرار می‌گیرد یا همچون سال گذشته به دنبال فرار از سقوط به لیگ یک است.

اما وضعیت قطعاً وقتی بدتر خواهد شد که ما استعدادهای لیگ برتر خود را، به مدت 2 سال به فجر سپاسی در لیگ یک یا نیروی زمینی و مقاومت در لیگ 2 بفرستیم. پس بهتر است بنابر توانایی و سطح بازیکن، تیمی متناسب را برای او در نظر بگیریم تا نه افراد با شایستگی کم در تیمی بزرگ مانند تراکتور بازی کنند و نه استعدادها از سطح اول فوتبال کشور محو شوند.  

البته سطح مسابقات تنها موضوعی نیست که وجه تمایز و برتری تراکتورسازی نسبت به سایر تیم‌ها محسوب می‌شود؛ بار فنی مربیان حاضر در تیم‌های نظامی نیز خود بحثی مهم است که نشان می‌دهد سرخ پوشان تبریزی به دلیل توانایی مالی بالاتر قادر هستند مربیان بادانش تر و مطرح‌تری را به خدمت بگیرند و این خود تأثیر زیادی در سطح کیفی و روند پیشرفت بازیکنان دارد.

جذب سرباز-بازیکن راهی برای کاهش هزینه‌ها

در فوتبال ایران هزینه‌هایی که برای خرید فوتبالیست‌ها پرداخت می‌شود، به‌مراتب بیش‌تر از لیگ‌های خیلی از کشورهاست و از طرفی با نظر به اینکه هزینه‌های اکثر تیم‌های ایرانی از بودجه دولتی و به عبارتی بیت‌المال تأمین می‌شود، پس باشگاه‌ها باید به فکر راهکارهای مناسبی برای جلوگیری از هدر رفت این مبالغ و کاهش ریخت‌وپاش‌ها باشند.

پس جذب بازیکنان مشمول خدمت سربازی یکی از این راه‌ها به شمار می‌آید. این موضوع وقتی در مورد تیمی مانند تراکتور که باید هرساله با قرار گرفتن در بین مدعیان، انتظارات هوادارانش را برآورده کند بررسی کنیم، به این نتیجه می‌رسیم که قطعاً استفاده از سربازان به‌جای خرید ستاره‌ها با قراردادهای نجومی، به‌ مراتب باصرفه‌تر و اقتصادی‌تر است و نیز می‌توان در عوض کسری بودجه و به‌جا گذاشتن بدهی، بخشی از این پول‌ها را در آکادمی‌ها و تیم‌های پایه صرف کرد تا پشتوانه‌ای برای سال‌های آتی ایجاد شود.

انتهای پیام/ج