به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، دومین کنگره 17 هزار شهید ترور که صبح امروز دوشنبه نهم شهریورماه با حضور و سخنرانی حجتالاسلام روحانی رئیس جمهور آغاز به کار کرد، هماکنون در حال برگزاری است.
همسر شهید داریوش رضایینژاد بیانیه پایانی روز نخست کنگره بینالمللی 17 هزار شهید ترور را قرائت کرد. متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:
پس از حمد و سپاس خداوند متعال و درود بر پیامبر رحمت و شفقت و سلام بر ائمه و اولیای الهی. با سلام بر خانوادههای معزز شهدای ترور در سرتاسر کشور و خانوادههایی که به نمایندگی از تمامی آسیب دیدگان تروریسم در ایران در این کنگره شرکت دارند.
دومین کنگره بین المللی 17000 شهید ترور در حالی برگزار میشود که سال گذشته، ماه گذشته و هفته گذشته، دیو سیاه و بدسیرت تروریسم بازهم از فرزندان این مرز و بوم و در مقابل چشمان نیمهباز سازمانهای بینالمللی قربانی گرفت.
در زمانه ای پرآشوب که چرخهای خشونت و تروریسم به وسیله دیو غدار استعمار و استکبار از یک سو و متحجران بی عقل از سوی دیگر به حرکت درآمده و امنیت منطقه و حیات مردم را به خطر انداخته است به جانهای بی گناه حمله و اماکن مقدس به آتش کشیده میشود و خون، چهره این بخش از جهان را سرخ فام ساخته است. پرداختن به تروریسم و افشای دستهای پشت پرده و ساماندهی جریانات تروریستی به مثابه اقدامی است برای احترام به حیات بشر، صلح و جهانی عاری از خشونت و تروریسم و از این منظر دومین کنگره 17000 شهید ترور با چنین هدفی متعالی برنامهریزی و برگزار شده است.
زخمی که تروریسم بر پیکر ایران نشانده، تازه و خون چکان است. تروریستها همچنان از ایران قربانی میگیرند و بر اثر سنگینی گوش کسانی که خود را داور جامعه جهانی میدانند، در دادخواهی ناکام مانده و التیام نیافته است. از این رو تکرار خواستههای به حق قربانیان ترور در ایران، یادآوری مطالبه مغفول مانده ای است که تا جهان موضع خود را در قبال آن روشن نساخته است، باید آن را در غالب شعری، ترانهای، عکسی و کتابی، یادوارهای سیاسی و یا لایحهای حقوقی گوشزد کرد.
از این رو با خطاب قرار دادن دبیرکل سازمان ملل متحد و نماینده محترم ایشان در ایران، رئیس شورای حقوق بشر و نماینده ویژه آن در امور ایران، کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد، مواردی را درباره وضعیت تروریسم در ایران گزارش میشود:
اکنون پس از انتشار دائره المعارف شهدای ترور، روزشمار حوادث تروریستی در ایران، به صورت مستند اثبات می سازد، گروههایی که اکنون تحت نام فعال سیاسی و یا پناهنده در خارج از ایران و عمدتاً کشورهای اروپایی سنگ حقوق بشر را به سینه میزنند و یا مدعی دمکراسی و عدالت هستند، چه جنایاتی را مرتکب شدهاند و اکنون به سبب ورشکستگی، گرد مجامعی میگردند که برایشان نامی و نانی داشته باشد. دور ساختن این افراد از حریم سازمانهای بین المللی، به ویژه شورای حقوق بشر یک حیثیت و عمل شرافتمندانه به حساب میآید که میتواند به تصحیح این باور که حقوق بشر ابزاری سیاسی برای تهاجم تبلیغاتی به کشورهای مستقل است کمک کند.
پرونده تروریسم در ایران با بیش از 17000 شهید ترور به علت غفلت مجامع جهانی، پروندهای مفتوح به حساب میآید که همواره قربانیانی را از مردم بی دفاع میگیرد و این بیتوجهی عاملی برای تشجیع آنها و حامیانشان میباشد. آیا سازمان ملل حداقل نمیتواند در تقبیح حضور و حمایت از تروریستهایی که در غرب به سر میبرند، موضع گیری نماید؟
در شرایط به وجود آمده برای مبارزه با داعش، گروهک تروریستی پژاک با مخفی کردن خود در این فضا و با سوء استفاده از رسانه ها خود را به عنوان یک قهرمان جا زد و از این رهگذر توری برای به دام انداختن جوانان به بهانه مبارزه با داعش پهن کرد و فضایی برای زیست خود فراهم نمود. این حقیقت که هیچیک از گروههای تروریستی بر دیگری برتری ندارد و نباید منافع زودگذر سیاسی باعث شود که تروریستها به بد و خوب تقسیم شوند، اقتضا میکند تا دست اندرکاران سازمانهای بینالمللی نظیر صلیب سرخ و کمیساریای عالی پناهندگان از ارتباط با عوامل این گروه اجتناب کرده و به هیچ وجه با چنین ارتباطاتی مهر تأیید بر یک جریان نامشروع نزنند.
رسانهها نیز باید دقت داشته باشند آنچه از حضور اکراد در مصاف با داعش مطرح شد، در حقیقت پروپاگاندای تبلیغی برای مطرح کردن این گروهک است. در مرزهای شرقی کشورمان نیز گروهکهایی، امنیت مردم و مرزها را تهدید میکنند، مرزداران را به گروگان میگیرند و به راهزنی مشغولند، این جریانات که عمدتاً از جانب برخی کشورهای منطقه تغذیه و حمایت می شوند، تهدیدی برای صلح و امنیت کشورهای منطقه هستند. به راستی چه فرقی بین داعش و جیش العدل با آن همه جنایات انجام شده توسط این گروهک وجود دارد؟ چرا بایستی جامعه جهانی چشمش را بر روی جنایات این گروهک ببندد؟
در پایان خانواده شهدای ترور اعلام می دارند پی گیری برای رسیدگی به این پرونده را ناشی از یک حس انتقام جویانه نمی دانند، بلکه وظیفه انسانی خود دانسته تا از این مسیر برای ساختن جهانی تلاش کنند تا هیچ پدری در مقابل چشمان فرزندش ترور نشود، هیچ کودکی در آغوش مادر به خاک و خون کشیده نشود و هیچ انسانی بی گناه و غافلگیرانه قربانی نشود.
انتهای پیام/