به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، نشریه نیویورک تایمز در گزارشی در مورد بحران پناهندگان در اروپا نوشت آن عده که خارج از اروپا هستند درحال مشاهده تصاویری غیرقابل باور از ایستگاه راهآهن کِلِتی در بوداپست، پیکر بیجان یک نوزاد سوری در سواحل ترکیه و وضعیت ناگوار خانوادههای سوری هستند که برای رسیدن به جزایر یونان جان خود را به خطر میاندازند - و ما همچنان عنوان میکنیم که این یک مشکل اروپایی است.
جنگ سوریه بیش از چهار میلیون تن را آواره و پناهنده کرده است. ایالات متحده 1500 تن از آنها را پذیرفته است. ایالات متحده و همپیمانان آنها در جنگ علیه داعش در سوریه - که همگان بر سر تهدید بودن آنها توافق دارند - مسئولیت چندانی در قبال پناهندگان فراری از آن جنگ ندارند؟ اگر ما (آمریکا) شورشیان سوری را مسلح میکنیم، نباید به مردمی که تلاش دارند تا از آن درگیریها فرار کنند کمک کنیم؟ اگر ما در ایجاد صلح در سوریه ناکام بمانیم، به معنای این است که نمیتوانیم به مردمی کمک کنیم که نمیتوانند بیش از این به انتظار صلح بمانند؟
این تنها ایالات متحده نیست که تظاهر میکند فاجعه پناهجویان یک مشکل اروپایی است. به کشورهایی نگاه کنید که به علت اینکه بهشت بیخانمانها هستند، به خود افتخار میکنند. برای مثال کانادا که تا ماه آگوست تنها 1074 سوری را پذیرفته است. یا استرالیا که بیش از 2200 را نپذیرفته است. برزیل نیز تا ماه مِی کمتر از 2 هزار پناهجوی سوری پذیرفته است.
بدترین آنها کشورهای نفتی هستند. بر اساس آخرین آمار سازمان عفو بینالملل، چه تعداد از پناهندگان سوری در کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس و عربستان سکنی داده شدهاند؟ صفر. بسیاری از آنها برای سالها است که به سوریه سلاح ارسال میکنند، اما برای سکنی دادن به چهارمیلیون تنی که تلاش دارند از (نزاع و جنگ) فرار کنند چه چیزی انجام دادهاند: هیچ چیز.
فشار این بحران بر دوش ترکها، مصریها، اردنیها، عراقیها و لبنانیها افتاده است. درخواست کمک مالی ارائه شده از سوی کمیساریایی عالی پناهندگان سازمان ملل تأمین نشده است. آلودگی کمپهای پناهنجویان به حدی غیرقابل تحملی رسیده است. هماکنون پناهندگان به صورتی جمعی تصمیم گرفتهاند، و اگر جامعه بین المللی به آنها کمک نکند، و اگر نه روسیه و نه ایالات متحده به دنبال پایان بخشیدن به جنگ نباشند، آنها بیش از این منتظر نخواهند ماند. آنها به سوی ما میآیند. و ما شگفتزده میشویم؟
مقصر دانستن اروپاییها یک بهانه است و بقیه دلایل عذر و توجیه ما - همچون اینکه پناهجویان مدارک درستی ندارند - رنگ میبازند.
رهبران سیاسی خارج از اروپا میتوانند این از کارافتادگی و اتهام متقابل جاری درون اروپا را معکوس کنند. نهادهای سازمان ملل برای ثبت پناهندگان تحت فشار بسیار سنگینی هستند. کشورهایی همچون مجارستان عنوان داشته است که نمیتواند تمامی آنها را سکنی دهند. راهحل مشخص شامل این است که کانادا، استرالیا، ایالات متحده، برزیل و دیگر کشورها اعلام کنند که مایل هستند تا تیمهای را به بوداپست، آتن و دیگر مبادی عمده ورود پناهنجویان بفرستند تا آنها را ثبت نام کرده و فرآیند پذیرش آنها را طی کنند.
کشورها میتوانند اهداف خود را تعیین کنند، اما به عنوان مثال، برای ایالات متحده و کانادا، پذیرش 25 هزار پناهجوی سوری نقطه شروع خوبی است. (وعده آمریکا برای پذیرش 5 تا 8 هزار پناهنجوی سوری طی سال آینده همچنان بسیار اندک است). کلسیاها، مساجد و اجتماعات مختلف میتوانند بر سر حمایت و اسکان دادن به این مهاجران به توافق برسند. کشورهایی که بیش از همه فشار این بحران را بر دوش دارند - مجارستان، یونان، تریکه و ایتالیا - میتوانند کمکهای ارائه شده را بپذیرند. زمانی که این دولتها (کانادا و ایالات متحده) پیش قدم شوند، دیگر کشورها - شامل سلاطین دولتهای حاشیه خلیج فارس - نیز میتوانند به سهم خود چنین کاری کنند.
انتهای پیام/