به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم به نقل از کانترپانچ، تصاویر وحشتناک منتشره در شبکههای اجتماعی از پناهجویان سوری، در همه جا دیده میشوند. یکی از این تصاویر که به طور خاص واجد این ویژگی است، تصویر «آیلان کردی»، کودک خردسال سوری است. وی تنها سه سال سن داشت. آیلان اهل شهر کوبانی در سوریه بود که هماکنون به عنوان خط مقدم مبارزه بین داعش و کردها مشهور شده است. کمتر کسی بدون دیدگانی اشکبار میتواند به تصویر آیلان نگاهی بیندازد.
پس از انتشار تصاویر آیلان، تصویرسازیها و طرحهای گرافیکی متعددی کشیده و منتشر شد. در یکی از مشهورترین این موارد، پیکر بیجان آیلان در یک طرف قرار گرفته است و با دیواری دارای سیم خاردار از بقیه قارههای دنیا جدا افتاده است.
کودکانی شبیه آیلان در حافظه جهانی باقی میمانند. هزاران کودک سوری طی نزاع جاری در این کشور کشته شدهاند. دهها هزار کودک در سرتاسر جهان کشته میشوند. سازمان ملل تخمین میزند که نیمی از تمامی مرگ و میرهای رخ داده در مناطق درگیری و نزاع شامل کودکان است. در سال 1995، یونیسف گزارش داد که دو میلیون کودک طی ده سال پیش از آن طی جنگها و نزاعها فوت کردهاند. نرخ مرگ و میر آنها کاهش نیافته است. این آمارها وجدان آدمی را تحت تأثیر قرار میدهد. اما این تصویر آیلان بود که اخلاقیات ما را تحت تأثیر قرار داد - اینکه آیا جهان واقعا به آسیبهای وارده به کودکان در نتیجه جنگ و سیاستهای شیطانی اهمیتی میدهد؟ شواهد نشان میدهد که دنیا به هیچ وجه به این امر توجهی ندارد. توجه دنیا تنها به مدت کوتاهی و طی نگاه مختصری که به تصاویری همچون پیکر بیجان آیلان میاندازند دوام دارد. وی موجب شکستن قلبها میشود. اما وی تأثیر کمی برای تغییر سیاستهای ما دارد.
غرب بر این باور است که دخالت برای تأثیرگذاری در اقتصاد سیاسی جهان سوم برای «اصلاح» مدنظر صندق بینالمللی پول در این دولتها، امری قابل قبول است. سرمایه بدون مرز است. این آزادی اما برای نیروی کار و مردم نیست. مهاجرت ممنوع و تنفرآمیز است. ایدههای نژادپرستی با قوت اجازه طرح دارند. موانع، سیمخاردارها و دیوارها مانع از عبور مهاجران به سوی اروپا میشود. سرمایهداری جامعه و کشور آنها را از بین برده است، و مردم آنجا اجازه مهاجرت به اینجا را نمییابند.
غرب باور دارد که سرنگونی یک دولت و بمباران دشمنان در سرزمینهای جهان سوم امری قابل قبول است. این وضعیت به عنوان حد و مرز بشردوستی شناخته میشود. این وضعیت مداخله بشردوستانه یا به زبان سازمان ملل «مسئولیت برای محافظت» نامیده میشود. زمانی که این اقدامات یک دولت را از بین میبرد، همچون لیبی، غرب در قبال زندگی به هم ریخته مردمان آنجا هیچ مسئولیتی نمیپذیرد. بمبها بدون مرز هستند. اما پناهندگان فراری از جنگ باید در صفها بایستند تا در کمپها راه یافته و در آنجا نگه داشته شوند. به آنها اجازه حرکت و نقل و انتقال آزادانه داده نمیشود.
دو رویی عنصر اصلی اخلاق نخبگان غربی است. آنها از عباراتی همچون «آزادی» و «برابری» استفاده میکنند، اما بیشتر اوقات معنایی معکوس را دارد. آزادی نوع بشر و برابری بین انسانها اصلا مطرح نیست. مهمتر از آن آزادی پول است. این پول است که نمیتوان آن را محصور نگه داشت.
انتهای پیام/