به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، حالا که چند روزی از تراژدی آیلان، پسر کُرد سوری میگذرد، بهتر میتوان درباره او نوشت. مرگ آیلان، دنیایی را تکان داد. وجدان انسانیت را از خواب بیتوجهی بیدار کرد. فرقی نمیکند که شهروند کجا باشی، سیاهپوستی باشی در قلب آفریقا یا آمریکا یا یک رنگین پوست در شرقیترین نقطه عالم. «انسان» که باشی، مرگ غریبانه و مظلومانه آیلان، تو را به بهترین شکل ممکن از روزمرهای که در آن «غرق» شدهای، نجات میدهد؛ پسرک بیپناه، با غرق شدنش، نجات غریق 7میلیارد انسان شد.
حالا خیلیها در دنیا، ژست احساس مسئولیت گرفتهاند؛ احساس مسئولیت نسبت به مرگ پناهجویان بیپناه. اما چه کسی است که نداند، مرگ آیلان و آیلانها، محصول خشونتی است که در دل خاورمیانه کاشته شده است؟ چه کسی است که نداند، آیلان در دریای بدخواهان غرق شد؟
این روزها، اروپا پلاکارد دلجویی از پناهجویان همقطار با آیلان را در دست گرفته و جلوی دوربینهای تلویزیونی، دیالوگهای «احساس تأسف» از مرگ آیلانها را بر زبان جاری کرده است. کمی دیر نیست اما؟ اگر در سرزمین مادری آیلان، سقف و پناهی برای زندگی نیست، چه کسی مقصر است؟ شاید، مهمتر از تراژدی غمبار مرگ آیلان، علت دل به دریا زدن او باشد؟ چه کسی در اروپا این روزها از خود میپرسد که کودک بیپناه سوری در دریای بیرحم آوارگی چه میکرد؟ چه کسانی او را از مملکت و سرزمین خودش فراری دادند؟ چه کسانی باعث شدند تا مادرش او را به آغوش دریای بدبختی و فلاکت بسپارد؟
آیلان اگر امروز در این دنیا نیست، بهخاطر آنهایی است که از در و دیوار خانه او، بیشرمانه بهدنبال ورودی وقیحانه به حریم انسانیت هستند. تروریستها را میگویم؛ گماردههایی که از همه جای دنیا آمدهاند تا خواب را بر کودکی آیلانها آشفته کنند؛ تروریستهایی که اجاره شدهاند تا حکم تخلیه صاحبخانههایی را بگیرند که سند شش دانگ خانه و کاشانهشان را در دست دارند؛ تروریستهایی که پول میگیرند تا سرزمین آیلان، «شیر» نداشته باشد، تا وطن آیلان، «نگهدار و نگهبان» نداشته باشد، اما دنیا نیز میداند که آه آیلان به اندازه دریایی که در آن غرق شده، دامن تروریستها را خواهد گرفت و دوباره وطن آیلان، وطن خواهد شد.
و شاید روزی آیلانها یکبار دیگر، برگردند به سرزمین امن جهان.
انتهای پیام/.