به گزارش خبرنگار انتظامی خبرگزاری تسنیم، این روزها در میان بیکاری، گرانی، مسکن و دیگر مشکلات مردم در حوزههای اجتماعی و اقتصادی، شاید بتوان «اعتیاد» را به عنوان بزرگترین معضل اجتماعی امروز کشورمان نامید؛ مسالهای که حل آن سالها است در صدر مطالبات مردمی از دستگاههایی همچون نیروی انتظامی قرار گرفته و جلوههای خیابانی آن نیز در سالهای اخیر، کار را به نهایت رسانده است و چهره پلید اعتیاد را به بسیاری از بزرگراهها، خیابانها، کوچهپسکوچهها و حتی مقابل خانه بسیاری از هممیهنانمان کشانده است.
متاسفانه وضعیت اسفبار اعتیاد در کشورمان در سالهای اخیر به شکل و شمایلی درآمده که در برخی کلانشهرها همچون تهران، روزانه هزاران زن و مرد و پیر و جوان، صبح خود را با دیدن چهرهمعتادانی آغاز میکنند که یا در حال مصرف مواد مخدرند یا چرت نشئهگی!
افزایش معتادان خیابانی در چند سال گذشته باعث شده است تا علاوه بر باز شدن پای خردهفروشان مواد مخدر از پاتوقهای حاشیهای شهر به معابر درون شهری، امنیت مناطق و محلههای شهری دستخوش تغییر شود و شاهد رشد سرسام آور سرقتهای خرد در مناطق شهری باشیم.
همچنین افزایش آمار معتادان خیابانی در تهران و به میان آمدن آمار 15 تا 20 هزار نفری معتادان خیابانی در پایتخت، با رشد چشمگیر زنان خیابانی معتاد همراه بوده که علاوه بر افزایش 30 درصدی مرگ و میر زنان معتاد، زنگ خطر شیوع ایدز را به صدا درآورده و در این میان نیز کم نبودند نوزادانی که از پدر و مادران معتاد، با اعتیاد مادرزاد پا به دنیا گذاردند.
اما در این سالها، مسئولان ستاد مبارزه با مواد مخدر و سایر مسئولان دستگاههای موظف در جمعآوری معتادان خیابانی، همواره نبود زیرساختهای لازم برای ساماندهی معتادان از جمله مراکز نگهداری و توانمندسازی را از جمله علل ناکارآمدی سیاستهای اتخاذ شده در برابر این معضل عنوان کردهاند و عدم هماهنگی میان دستگاههای مسئول دولتی را از دلایل عدم دستیابی به این زیرساختها معرفی میکردند.
این ناهماهنگی چند ساله در انجام وظایف دستگاههای مسئول در امر ساماندهی معتادان خیابانی باعث شد تا مطالبه عمومی از پلیس و سایر دستگاهها و بیش از همه ستاد مبارزه با مواد مخدر، بالا گیرد و کار به مناظرههای تلویزیونی کشانده شود؛ در این میان شاید کمتر روزی بود که تصاویر معتادان بیخانمان شهرها در صفحات مطبوعات، رسانهها و شبکههای تلویزیونی انعکاس نمییافت. این مساله تا جایی ادامه یافت که فرمانده نیروی انتظامی با اعلام خبر آمادگی کامل پلیس برای طرح جمعآوری معتادان، از زمان 10 روزه برای پاکسازی تمام کشور خبر داد ولی اجرایی شدن آن را در گروی آمادهسازی فضای نگهداری و زیرساختهای لازم عنوان کرد.
پاسکاری مطالبه مردمی میان دستگاههای مختلف و مصاحبههای کلی امیدبخشی که مردم هیچ نمود بیرونی از آن را رویت نمیکردند ادامه داشت تا اینکه دو روز پیش قائم مقام دبیرکل ستاد مبارزه با مواد مخدر در حاشیه نواختن زنگ آغاز سال نو تحصیلی در یکی از مدارس منطقه قلهک تهران در پاسخ به سوال خبرنگاران در خصوص نتایج جلسات چند ساله اخیر برای حل معضل معتادان خیابانی در تهران و سایر کلانشهرها، از بدقولی شهرداری تهران سخن گفت و افزود: سال گذشته چندین جلسه با حضور وزیر کشور و مسئولان دستگاههای مختلف از جمله شهرداری تهران به منظور ساماندهی 15 هزار معتاد خیابانی برگزار شد و در آن جلسات شهرداری تهران متعهد شد تا اردیبهشتماه امسال ظرفیت 6 هزار نفری برای ساماندهی معتادان خیابانی در پایتخت ایجاد کند.
وی با اشاره به محقق نشدن این وعده شهرداری پایتخت و بدون آنکه اشارهای به وظایف سایر دستگاههای دیگر داشته باشد، در پاسخ به سوالی در خصوص اعتبارات لازم برای حل معضل چند ساله معتادان خیابانی که به عنوان بالاترین مطالبه مردمی در نظرسنجیهای انجام گرفته مطرح شده است، از نیاز این طرح به اعتبار 200 میلیارد تومانی برای جمعآوری و ساماندهی معتادان خیابانی سراسر کشور خبر داد.
موضوعی که رئیس پلیس مبارزه با مواد مخدر ناجا در واکنش به آن، گفت: به نظر میرسد با اعتباری کمتر از این رقم نیز میتوان اقدام به جمع آوری معتادان و خرده فروشان کرد.
حالا و پس از گذشت چند سال، با روشن شدن اعتبار لازم برای ساماندهی معتادان خیابانی سرتاسر کشورمان، جای این سوال باقی است که آیا تامین اعتباری معادل 200 میلیارد تومان آن هم توسط دولت و چندین وزارتخانه و دستگاه عریض و طویل مسئول در این امر، آنقدر سخت بوده که چند سال، بزرگترین مطالبه مردمی را بی پاسخ بگذارند؟ آیا تمام جلسات چند ساله اخیر با حضور وزیر کشور، وزرا، نهادها و سازمانهای مختلف و انتظار مردم برای حل و فصل این مشکل، تنها در گروی تامین 0.0002 بودجه کشور برای نخستین مطالبه جامعه بوده است؟
بدیهی است به دنبال روشن شدن موضوع و پردهبرداری از اعتبار لازم برای ساماندهی معتادان خیابانی، برگزاری جلسات مختلف، انجام مصاحبهها و صرف زمان برای تامین اعتبار ناچیز 200 میلیارد تومانی از سوی وزیر کشور و سایر وزرا و مسئولان طی این سالها، به مثابه شوخی تلخی است که دستگاههای مسئول و ستاد مبارزه با مواد مخدر باید پاسخگوی آن باشند.
در چنین شرایطی لازم است مسئولان امر به این سوال پاسخ دهند که آیا مرگ و میر چند هزار نفر از معتادان جامعه طی این سالها، متولد شدن نوزادان معتاد در این مدت، به خطر افتادن سلامت روانی و جسمی جامعه، ازدیاد نرخ مرگ و میر در میان زنان معتاد، مواجه شدن سلامت جامعه با بیماریهای قشر معتادان خیابانی همچون ایدز و هپاتیت، خدشهدار شدن امنیت روانی جامعه و از هم پاشیده شدن بسیاری از خانوادهها و معضلاتی از این دست که مساله معتادان خیابانی را به مسالهای ملی تبدیل کرده است ارزش تامین اعتباری معادل یک ده هزارم بودجه این سالهای کشور را نداشته است؟ آیا ستادی با ریاست عالیترین رتبه اجرایی کشور و عضویت بسیاری از وزرا و مسئولین اجرایی، توانایی تامین اعتبار 200 میلیارد تومانی که معادل ساخت چند کیلومتر جاده، پل و یا خرید یک ساختمان ادارای است را برای حل و فصل این معضل ملی ندارد و یا خدای ناکرده در اولویت بندی مسائل، این موضوع به دست فراموشی سپرده شده است؟
انتهای پیام/