به گزارش خبرگزاری تسنیم، میلاد جلیلزاده، در یادداشتی به اتفاقی تازه در تئاتر کشور، یعنی تئاتر زیرزمینی در دوران معاونت هنری علی مرادخانی پرداخته است، او این اتفاق را عاملی برای تضعیف هرچه بیشتر تئاتر میداند و مینویسد:
زیرزمینی شدن تئاتر، یعنی دل از مخاطب تودهای و گسترده بریدن و این کاملاً مسلم و مسجل است که اگر کسی به تعداد محدودی از تماشاگران (مثلاً حد اکثر 30 نفر در هر شب از اجرا) قانع و راضی باشد، شهر تهران برای او پر است از سالنهای کوچک و نیمه بزرگی که یا خصوصی هستند و یا متعلق به ارگانی خاص؛ اگر هم مجانی نباشند، لااقل قیمتشان خیلی پایین است.
در چنین شرایطی چرا باید یک تئاتر به صورت زیرزمینی اجرا شود؟ خُب حتماً قرار است در آن اتفاقاتی بیفتد که هر امیدی را به اجرای رسمیاش از بین میبرند.
اخذ مجوز اجرا برای تئاتر، آنقدرها هم مشکل نیست اما کسی که از ابتدا برای گرفتن چنین جوازی اقدام نمیکند، مخصوصاً اگر این شخص جزو معتبرینهای هنر نمایش و از آنهایی باشد که بین سالنهای رسمی و اصلی شهر برو اما اگر بنا ندارد این بار تا دم درب شورای نظارت و ارزشیابی برودف چه معنایی دارد؟
باب شدن اجراهای زیرزمینی با پردهگردانی کارگرانهای شناخته شده کشور و بازی ستارههای سینما، باب شدن یک رسم خطرناک است. از محتواهای غیراخلاقی و رکیک چنین نمایشهایی که بگذریم و اگر نصّ پیام واصل کلام کارها را کنار بگذاریم –که البته اینها کنار گذاشتنی و گذشتنی نیستند- باز هم باید گفت که ماجرا خطرناک است. باب شدن اجراهای زیرزمینی به مثابه فتح باب از جهنمی است که تئاتر ما را در خود خواهد سوزاند؛ باز هم غوغاسالاری، باز هم میانبُرهای غیر هنری برای دیده شدن و...
دیگر لازم نیست که متر و معیارهای هنری رعایت شوند بلکه کافی است چهارتا جمله رکیک، نثار مقدسات و محترمات شرعی و عرفی و قانونی بشود؛ همینها بس است برای اینکه اسم آنها دهان به دهان بگردد و آنهایی اخبار کارهایشان را دنبال کنند که در طول عمرشان از مقابل ورودی یک سالن نمایش تئاتر هم عبور نکردهاند و یک خط دیالوگ هم نشنیدهاند.
مشکل تئاتر ما خیلی وقت است که به حاشیههای کوچک و بزرگ و همین چیزها خلاصه شده و همه به نوعی سرگرم هستند. وقتی میدیدیم هر روز نمایشی اجرا میشود که در آن با به کار بردن چند کنایه رکیک به مسائل غیر اخلاقی قرار است هم ادای تابوشکنی را در بیاورند و هم مخاطب بخندد، باید نگران امروز هم میشدیم.
از همان زمان باید میفهمیدیم که برخی به بهانه تئاتر ما از هنر و معنا خالی شدهاند و میخواهند با غوغاسالاری، آن هم به رکیکترین شکل و سخیفترین گونه، جلب توجه کنند؛ خُب آن شیوه کمکم اشباع شد و حالا مجبورند پردههای بیشتری را بردارند، حالا تئاتر به زیر زمین رفته و بعد از این هم لابد قرار است وضع بدتر شود.
تئاتر ستونی است که سینما به آن تکیه داده و به واسطه مادر بودنش دیگر هنرها را در آغوش دارد. اگر این هنر در دام غوغاسالاری بیفتد و از معنا و مایههای زیباشناختیاش خالی شود، فرهنگ و هنر این سرزمین آسیب میبیند.
آقای کارگردان!
خانم بازیگر!
لطفاً سعی کنید با مایههای هنریتان به چشم بیایید و اگر نشد، اگر نتوانستید، باز هم سعی کنید، باز هم تلاش کنید اما تئاتر را به خاطر دیده شدن خودتان به قهقرا نکشید.
انتهای پیام/