خبرگزاری تسنیم_ محراب محمدزاده:

«هنر اسلامی» که ما می‌گوییم یعنی چه؟ یعنی این‌که هنری با محتوا، با هدفها و غایات و آرمانهای اسلامی به وجود آید تا در مقابل هنری که انسانها را گمراه می‌کند؛ جوانان را گمراه می‌کند؛ بشر را سرگرم به امور غیر واقعی و دروغ می‌کند؛ انسان را از آن آرمانها و کمال مطلوبهای خودش - که باید به آن سمت حرکت کند - باز می‌دارد؛ در صحنه‌ی عملی، کمک به ظلمه‌ی عالم می‌کند؛ از مظلومین عالم هرگز دفاعی نمی‌کند و در خدمت زر و زور استکبار است، بایستد و نگذارد که آن هنر بر ذهنیت مردم تسلط پیدا کند. ما که جز این هدف دیگری نداریم./ امام خامنه‌ای، 1371/11/04

***

جشنواره تئاتر سوره ماه امسال بیست و چهارمین دوره خود را سپری می‌کند، دوره‌ای که جشنواره دیگر آن قدرت و جریان سازی گذشته‌اش را ندارد و شاید تنها برگزار می‌شود که برگزار شده باشد. جشنواره‌ای بی رمق با نگاهی دورهمی و دوستانه. جشنوار‌ه‌ای که نمایش بی‌مخاطب آثار آمده در آن اینطور نشان می‌دهد که گویا قرار است چند روزی یک عده را دور هم جمع کند و در آخر از یک سری تقدیر به عمل بیاورد. آثاری که انصافاً برخی از آن‌ها کیفیت خوبی دارند و نتیجه ماه ها تمرین گروه‌های باانگیزه شهرستانی است.

اگر تا پیش از این سالن‌های حوزه هنری کم رونق‌تر از گذشته شده بود، حالا دیگر حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی خالی از مخاطب شده‌ و به نظر می‌رسد این نتیجه تکرار یک روند قدیمی است. این اتفاق تنها در شرایطی رخ می‌دهد که مدیران از پیگیری برای تحول خسته باشند و دیگر فکری برای اصلاح نداشته باشند، در نتیجه اگر روزی بی‌رونقی سالن‌ها پایان یابد، آیا مردم و هنرمندان هم به سراغ این سالن‌ها برای تماشا خواهند رفت؟ این روزها مدیران خسته باعث می‌شوند که حتی مدیران پایین دستی آن‌ها نگاهشان گزارش کاری و بی‌دغدغه باشد.

از ابتدای هفته جاری که جشنواره تئاتر سوره ماه برگزار شده است تنها مخاطبان جشنواره، شرکت‌کنندگان در جشنواره هستند که کارهای یکدیگر را می‌بینند، شاید اگر نام جشنواره سوره ماه را کارگاه تجربی تئاتر سوره ماه بگذارند، عنوان بهتری باشد، چراکه جشنواره‌ای که منهای مردم باشد یعنی هیچ. البته این اتفاق تنها متوجه جشنواره تئاتر سوره ماه نیست، اما این جشنواره دیگر سرآمد همه جشنواره‌های سریالی تئاتر است که وضعیت بدتری دارد. انگار اهالی مجموعه بزرگ حوزه هنری هم از جشنواره سوره ماه خبری ندارند.

علی‌رغم اینکه رحمت‌ امینی، مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری تلاش دارد آثار با کیفیتی را با همراهی هنرمندان استان‌های مختلف تولید کند، اما واقعیت این است که محصول خوب با عرضه‌ای بد، هیچگاه دیده نمی‌شود. محصولی که مدیران بالادستی آن هیچ ارزشی برایش قائل نباشند، هیچ نتیجه‌ای در برندارد. متاسفانه از ابتدای جشنواره تاکنون دیده نشده که مدیران برتر سراغی از جشنواره بگیرند. گویا اصلا جشنواره تئاتر سوره ماه جز افتتاحیه و اختتامیه برایشان اهمیت دیگری ندارد.

نگاه محدود در حوزه هنری باعث شده که حتی رسانه‌ها هم هیچ علاقه‌ای به بررسی و صحبت در مورد آثار جشنواره نداشته باشند، چراکه صحبت‌ کردن از اتفاقات دور همی و محصور شده توسط برخی از مدیران، برای مردم نه تنها جذابیتی ندارد، بلکه ارزش هم ندارد. شاید یکی از راه‌های درمان جشنوراه سوره ماه رفتن آن از تهران باشد یا شاید تعطیلی کامل آن و تبدیلش به یک جشنواره سالانه با رویکرد اجرای عموم، واقعاً اگر برآوردهای رسانه‌ای 6 ماه اخیر را بررسی کنیم، می‌بینیم که رپرتوار تولیدات استانی حوزه هنری با اینکه آثار بسیار ضعیف‌تری از جشنواره فعلی داشت، تاثیرگذارتر بود.

نحوه بروز و ظهور حوزه هنری این‌طور نتیجه داده است که گویا این مجموعه دوری از مردم را برای خود انتخاب کرده است و این روند گاهی با تعطیلی سالن‌ها همراه است و گاهی با اجرای بی‌مخاطب آثار هنری. دو حلقه بهم متصل که نیازمند توجه جدی‌تری است، جشنواره تئاتر سوره ماه و آثارش شریف هستند، اما این شرافت باید علنی باشد و بروزی فراگیر داشته باشد وگرنه صرفاً به درد بیلان کاری مدیران می‌خورد و تأثیری بر جامعه ندارد. دایره محدود تبلیغاتی و سخت‌گیری‌های خاص نتیجه‌ای جز مصرف نشدن آثار ندارد. به تعبیری این روند هیچ فرقی با این ندارد که گفته شود «درهای حوزه هنری بر روی مردم بسته است».نیاز است که حوزه ساسیت‌های ارتباطی خود با مردم را بازنگری کند.

حوزه هنری، یکی از اصلی‌ترین پایگاه‌های هنر و ادبیات انقلاب اسلامی است که به جهت دوری از مردم، دیگر اثرگذاری سابق را ندارد هر چند که آرمان‌های مطلوب مردم در آثار و محصولاتش باشد اما کسی صدای حوزه هنری را نمی‌شنود.

انتهای پیام/