به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، معلولیت و معلول بودن همیشه تصویری  تار در جامعه است، تعارف که نداریم باید خیلی وقت‌ها حرف‌ها را رک و راست و بدون هیچ اغراقی زد؛ بله افراد معلول در جامعه تصویری تاری هستند که هرازگاهی اگر مناسبتی باشد به سراغ آن‌ها می‌رویم.

وقتی که هم که در تقویم رسمی کشور مناسبت جهانی برای ادای دین و احترام به این قشر از جامعه ثبت شده به دنبال مشکلات آن‌ها می‌رویم، مشکلاتی است که بارها و بارها رسانه‌ها از آنها یاد کرده‌اند.

تا به حال چند بار از مناسب‌سازی معابر که یکی از مشکلات مهم معلولان در سطح شهر است صحبت شده؟ چقدر گزارش نوشته شده؟ چند بار این موضوع تیتر رسانه‌ها شده؟ و نکته مهم‌تر اینکه چند بار تا به حال شعارهای آرمانی برای پیگیری این مشکل را از مسئولان شنیده‌ایم؟ بازخورد آن چه بوده؟ همه و همه پرسش‌هایی است که برای هر کدام پاسخ جدی نیاز دارد.

البته در این بین پاسخ‌هایی که هر بار روز معلولان گفته می‌شود و سپس به پرونده‌های بایگانی منتقل می‌شود، معلولانی که هر کدام نقطه عطفی در زندگی دارند.

توانایی‌هایی که چارچوب ندارد

در همین شهر خودمان اصفهان در بین معلول‌ها افرادی هستند که وقتی پای صحبت‌های‌ آن‌ها می‌نشینید و از اهداف و آینده‌نگری که برای خودشان ترسیم کرده‌اند و از اینکه معلولیت خود را نمی‌بینند و توانایی‌های خود را در قابی از انعکاس انرژی و خواستن صرف کرده‌اند خجالت زده می‌شویم.

کسانی که در عمق وجودشان پر از انرژی است و بارها و بارها فعل خواستن صرف شده اما هیچ وقت دیده نمی‌شوند امثال این افراد نه تنها در شهر اصفهان بلکه در کشور کم نیستند و همیشه از یک معلول تنها تصویری از ویلچر بر ذهن نقش می‌بندد که توانایی راه رفتن ندارد؛ معلولانی که با همان ویلچر دست به اختراعات و اکتشافاتی زده و افتخار و ارمغانی غرور آفرین برای این سرزمین می‌شود.

قهرمان‌هایی که با معلولیت کنار می‌آیند

همه ما در زندگی قهرمان و الگوی خاصی داریم که سعی می‌کنیم از آن‌ها پیروی کنیم، اما بچه‌‌های توانمندی که نمی‌توان نام معلول را بر روی آن‌ها گذاشت هر کدام قهرمان زندگی خودشان هستند.

زهرا شومالی یک نابینای مطلق است که تابلو فرش‌های نفیس می‌بافد، زهرا نابینایی و دنیای خود را تیره و تار نمی‌بیند و بر توانایی خود ایمان دارد، او در این مورد به تسنیم گفت: در میان ما افرادی هستند که بر نابینایی و یا معلولیت خود مسلط  شده و آن را به عنوان یک ضعف در خود نمی‌بینند، من همیشه به بچه‌های روشندل گفته‌ام که بچه‌های معلول برای سختی‌ها آفریده شده‌اند؛ باید با سختی‌ها دست و پنجه نرم کنند تا موفق شوند؛ البته بعضی‌ها قبول ندارند، حتی همین چند روز گذشته صحبتش بود که به آن‌ها گفتم باید با این شرایط کنار بیایید، آخر برخی از دوستانم با این شرایط و نابینایی کنار نمی‌آیند.

وی گفت: همیشه در قبال این معلولیتم از خدا خواستم در تمام عرصه‌های زندگی‌ام سرافرازم کند و مشکلاتم را رفع کند؛ همیشه می‌گویم خدایا ممنون که اگر چشمانم را گرفتی، توانایی‌های دیگر به من دادی...

این نابینای اصفهانی با بیان اینکه افراد معلول نباید منزوی و گوشه‌گیر باشند افزود: معتقد هستم که امثال من نباید آدم گوشه‌گیر و منزوی باشیم و بگوییم خب خدا چشم را از من گرفت، یک اتاق را انتخاب کنیم در را به روی خود ببندیم در گوشه‌ای بنشینیم و بگوییم دیگر نابینا شدم و از همه جا بریدم؛ اگر خودمان را از جامعه پنهان کنیم، جامعه هم خودش را از ما پنهان می‌کند ولی اگر خودمان را در جامعه انعکاس دهیم، جامعه هم مجبور می‌شود با ما کنار بیاید.

قرار نیست معلول خودش را از جامعه دور کند

اسماعیل رفاهی نیز یک نابینای مطلق اصفهانی است که به رایانه مسلط بوده و به سایر نابینایان رایانه آموزش می‌دهد، اسماعیل هم از آن دسته افرادی است که اگر پای صحبت‌هایش بنشینی از او انرژی و انگیزه درس می‌گیرید، این فرد توانمند به تسنیم گفت: ما معلولین نیز همانند افراد دیگر توانایی خاص خودمان را داریم که در بسیاری از مواقع دیده نمی‌شود، ما همانند دیگر افراد تمام کارها را خودمان انجام می‌دهیم و با استفاده از تکنولوژی روز دنیا حتی با وجود نابینایی حساب‌های بانکی خود را به صورت اینترنتی نیز چک می‌کنیم.

شیدا مادری ناشنوا است، این فرد نیز از همان افرادی است که نباید نام معلول را بر آن نهاد، فردی مستقل و اجتماعی، شیدا در گفت‌وگویی که به صورت مکتوب با تسنیم داشت در مورد توانایی‌های معلولان به تسنیم گفت: درست است که بسیاری از افراد معلول جامعه خود را از اجتماع دور می‌کنند اما من این موضع را قبول ندارم، تا کی باید در خانه بنشینم چون نمی‌توانم بشنوم؟ من با همین ناشنوایی تمام کارهای اداری بیرون از منزل را انجام می‌دهم.

وی گفت: هیچ دلیل ندارد که چون نمی‌شنوم هیچ‌کاری انجام ندهم و در جامعه نباشم، همیشه با خودم یک دفترچه یادداشت دارم که بیرون از منزل با مردم کلی صحبت می‌کنم و  تجربیاتشان را برای زندگی به کار می‌گیرم و حتی در بسیاری از موارد تجربه‌های خوبم را در اختیار آن‌ها قرار می‌دهم.

نگرش به معلولان باید تغییر کند، همین عاملی می‌شود که یک معلول در جامعه حضور یابد و احساس کند که می‌تواند نقش مهمی در جامعه داشته باشد این نکته را محمد عباسی روانشناس می‌گوید.

وی با بیان اینکه جامعه و مرم باید به سمتی روند که توانایی این دسته افراد بیشتر دیده شود گفت: معلولان روحیه حساسی دارند و این شاید به دلیل نوع نگاه جامعه به آن‌ها باشد که این قابل حل است، اما باید برای این دسته افراد بستر سازی کرد تا همانند دیگران بتوانند شکوفایی خودشان را نشان دهند و حتی آن را به نمایش بگذارند.

این روانشناس افزود: این حرکت نیاز به فرهنگ‌سازی دارد که رکن اصلی هر اقدامی است و در این مورد نیز باید ابتدا فرهنگ‌سازی کرد تا به نتیجه رسید.

گزارش از نگین فروغی

انتهای پیام/