به گزارش خبرگزاری تسنیم، انجمن دروغ سنجی آمریکا مدعی است، آزمون های آن در شناسایی افراد دروغگو دقتی بیش از 90 درصد دارند، اما منتقدان بر این باورند که دقت آزمون های مذکور حدود 70 درصد است. استفاده از دستگاه دروغ سنج چالش هایی را نیز به همراه داشته است. با وجود این که نتیجه آزمون های دروغ سنجی در دادگاه قابل استناد هستند، این آزمون های دروغ سنجی معمولا در مصاحبه استخدام یا بررسی سوابق کیفری اشخاص کاربرد دارند.
بر خلاف آزمون های دروغ سنجی که در آن ها برای تشخیص صداقت شخص موردنظر از روش های فیزیولوژیکی استفاده می شود، نرم افزار دانشگاه میشیگان، برای تعیین میزان صداقت شخص، واژگان و حالات بدن وی را پردازش می کند. محققان به جای استفاده از شرایط تجربی برای آموزش این نرم افزار، از تصاویر ویدویی ضبط شده در جلسات واقعی دادگاه هایی استفاده کردند که در پایان رسیدگی آن ها راستگویی یا عدم صداقت شاهد یا خوانده به نحو موثقی مشخص شده است.
تا کنون در سه چهارم پرونده هایی که توسط نرم افزار دانشگاه میشیگان تحلیل شده اند، این نرم افزار توانسته است به درستی صحت گفتار شخص را تعیین کند.
محققان میشیگان با استفاده از این نرم افزار مجموعه ای از الگوهای رفتاری مشترک را در افراد دروغگو شناسایی کرده اند. افراد دروغگو معمولا بیشتر اخم می کنند، هنگام حرف زدن از هر دو دست خود استفاده می کنند و به نحو غیرمنتظره ای بیش از حد به شخص پرسشگر توجه می کنند. افرادی که واقعیت را نمی گویند، بیشتر از واسط های آوایی مانند ام یا آه استفاده می کنند.
با وجود دقت نسبتا بالای این نرم افزار در تشخیص دروغ و تلاش محققان برای افزایش دقت آن، محققان میشیگان و هر شخص دیگری که در این حوزه تحقیقاتی را به انجام رسانده است، خواهد گفت که هیچ روشی برای تشخیص دروغ وجود ندارد که دقت 100 درصد باشد، چرا که همواره انسان هایی هستند که می توانند با استفاده از خلاقیت خود، این روش ها را بی اثر کنند.
منبع: ایرنا
انتهای پیام/