محسن اسلام زاده کارگردان و مستند ساز در گفتگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم درباره ی مستند «تنها میان طالبان» گفت: دغدغه سفر به افغانستان و ساخت چنین مستندی، به زمان شهادت دیپلمات های ایرانی در مزار شریف بر می گردد. من هم مثلی خیلی از مردم ایران، در آن زمان با اسم طالبان آشنا شدم اما چون مشهدی بودم بیش تر در این بحران بودیم. گرچه به نظر می رسید که جنگ قریب الوقوع است اما خیلی ها هم بودند که می گفتند این جنگ از روی احساس خواهد بود و حرکتی اشتباه است.
وی ادامه داد : این دغدغه تا 13 سال بعد همراه من بود تا زمانی که روایت فتح سفارش کاری را درباره ی خود شهدای دیپلمات داد. ما به مزار شریف رفتیم و به همراه محمدحسین جعفریان و تنها دیپلمات زنده مانده در آن جا حضور پیدا کردیم. این سفر برای من بسیار جالب و منحصر به فرد بود. آن ها در مورد طالبان به گونه ای دیگر حرف می زدند که در رسانه ها شاهد آن نبودیم. خاطرم هست که آن جا به جعفریان گفتم که آیا نمی توانیم با ملا عمر و بن لادن گفتگو کنیم؟ ارتباط های زیادی با طالبان گرفتم تا توانستم اعتماد آن ها را بعد از 40 ماه جلب کنیم. بین طالبان رفتیم و مهم ترین مطلبی که من در افغانستان فهمیدم این بود که مشکل افغانستان مشکل مذهب نیست بلکه مشکل قومیت است. اگر دقت کنید این مساله در آخرین سوال من در مستند نمود دارد و از آن ها می پرسم که 40 سال است که در افغانستان جنگ است می خواهید چه کار کنید تا جلوی این جنگ را بگیرید؟ این مردم کی روی آسایش را می بینند؟ مهم ترین دغدغه من نیز همین بود.
اسلام زاده اضافه کرد: نمی توانیم بگوییم این فیلم نگاه طرفدارانه داشت یا خیر. بعضی از جاها خودشان فکر می کردند که از خود دفاع می کنند در حالی که صحبت های آن ها برای ما پذیرفته نبود. این ها به صورت کلی با وهابیت و بحث تکفیر زاویه دارند و من این حرف را براساس تحقیق و پژوهشی که انجام دادم می گویم. در کتاب «غوغایی بر بام جهان» نوشته یکی از مشاوران بن لادن و کتاب احمد طالبان نوشته احمد بشیر و کتاب های دیگر به تصریح به این مطلب اشاره شده است. برای مثال مصطفی حامد در کتاب غوغایی بر بام جهان می گوید که من وهابی هستم اما این ها با من زاویه دارند. خودشان نیز چندن بار به این موضوع اشاره کردند و البته دلیل کشتارها را این گونه ذکر میکنند که ما فکر می کنیم این ها با آمریکایی ها هستند.
این کارگردان درباره ی حضور نیروهایی انگلیسی و آمریکایی در افغانستان گفت: من 2 سفر به قندهار داشتم و سفر قبل من نیز دو سال پیش بود. می توانم بگویم که شکست آمریکایی ها و انگلیسی ها در افغانستان را به چشم خود دیدم. هم حضور آن ها در مهم ترین پایگاهشان کم رنگ بود و هم چنین در کمپ باستیون که 10-15 هزار نیروی انگلیسی آمریکایی در آن حضور دارند در برابر عملیات 15 طالب زمینگیر شدند.
انتهای پیام/