چیزی در حدود دو دهه پیش، جنگی بزرگ در مرزهای جنوبی و غربی سرزمین ایران به پایان رسید. این جنگ که یکی از طولانی ترین جنگهای قرن بیستم به شمار میرود به مدت 8 سال زندگی تمام ایرانیها را به شدت تحت تاثیر قرار داد. 8 سال مقاومت در مرزها، سرانجام کشور متجاوز را که با همکاری قدرتهای بزرگ غربی به ایران حملهور شده بود عقب راند و برای اولین بار در تاریخ معاصر ایران، حتی یک سانتیمتر از مرزهای ایران، از این سرزمین جدا نشد.
این 8 سال، دوران ویژهای در تاریخ ایران بود. دوران تسلط آرمانگرایی بر شئون اجتماعی و فردی زندگی ایرانیها. واقعیتهای بیشماری که هم اکنون به افسانه میمانند در این دوره تحقق یافت. قهرمانان بزرگ دوران معاصر، مردانه ایستادند و یکتنه تاریخ را تغییر دادند.
سالها از آن روزهای آرمانگرایی گذشته است. دهها فیلم، و صدها مستند و هزاران کتاب و مقاله و یادداشت به شرح آن دوران و زوایای پیدا و پنهان آن دوره اختصاص پیدا کردند. چندین و چند نهاد و سازمان مربوطه برای شرح و ثبت واقعیات آن دوره به وجود آمدند و بخش زیادی از تاریخ این دوره پرافتخار نگارش و ثبت شد.
اما در این میان برخی از واقعیات بزرگ و حیاتی این دوران آرمانگرایی به دلایل مختلف پنهان ماندند تا اینکه سرانجام موقعیتش فرا رسید و یکی از بزرگترین این واقعیات، حضور مهاجرین افغانستانی، این همراهان همیشگی تاریخ انقلاب و ایران در جبهههای 8 سال دفاع مقدس بود.
افغانستانیها چیزی در حدود 3 هزار شهید و جانباز در این دوران به آرمانهای بزرگ انسانیت تقدیم کردند و چند ده هزار نفر از آنان نیز با لبیک به ندای خمینی کبیر، برای دفاع از حقانیت آرمانهای بزرگ انقلاب، راهی مرزهای جنوبی و غربی ایران شدند و دلاوریهای بزرگی به یادگار گذاشتند.
چند وقتی است که این حضور درخشان و بیسابقه در تاریخ معاصر جهان؛ کمکم در حال رسانهای شدن است. تعداد سندهای تصویری و مکتوب از این اتفاق در رسانههای ایرانی البته کماکان ناچیز است و هنوز راه زیادی تا ادا کردن حق این حماسه بیسابقه در رسانههای ایرانی باقی مانده است.
در ادامه پرونده «جان ایران، جان افغانستان» خبرگزاری تسنیم، چند تصویر اختصاصی از حضور مهاجرین افغانستانی در جبهههای جنگ تحمیلی منتشر میکند. سندی دیگر بر یگانگی و برادری دو ملت ایران و افغانستان برای تذکر و یادآوری به هر دو ملت و به ویژه مسئولین دو کشور.
کرامت و لزوم حفظ حقوق انسانی مهاجرین افغانستانی در ایران وابسته به این عکسها، وابسته به همزبانی و همدینی و همنژادی نیست. به صرف انسان بودن و فقط انسان بودن، همه مهاجرین حقوقی انسانی دارند و شایسته کرامت و انسانیت.اما این عکسها تلنگر است. تلنگر به ذهنهای محدود و کوچکی که میگویند آنقدر هزینههای زندگی در ایران را بالا ببریم که مهاجرین مجبور به ترک شوند. زبانهای ناروایی که میگویند مهاجرین منشا مشکلات اقتصادی و امنیتی هستند و مغزهایی که میگویند همه آنها را بیرون کنید.
ما ملت فراموش کاری هستیم؟
انتهای پیام/