به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، «عبدالباری عطوان» تحلیلگر برجسته جهان عرب در سرمقاله روزنامه الکترونیکی «رایالیوم» نوشت: داعش تنها گروهی است که دوشادوش گروه متبوع خود تهدید به انتقام از اعدام آنها کرده است و خطر داعش داخلی است زیرا فضای عربستان برای داعش مناسب است؛ صدها هزار جوان که از ایدئولوژی سلفیگری و وهابیت پیروی میکنند و در گذشته نزدیک نیز این گروه موفق شد هستههایی را در این کشور برای حمله به منافع و اهداف دولتی آن تشکیل دهد. هیچ ماهی نیست که وزارت کشور عربستان طی آن از متلاشی کردن شبکهای تروریستی یا ضبط تسلیحات خبر ندهد بهگونهای که فهرست افراد تحت تعقیب که عربستان آن را تدوین کرده، بسیار طولانی شده است.
داعش بیانیهای در محکومیت این اعدامها صادر نکرده و القاعده نیز چنین اقدامی نکرده است. ولی آنچه مجله «النبأ» وابسته به داعش در شماره اخیر خود درخصوص تهدید به انتقام از جوانان اعدام شده، منتشر کرده حامل پیامهایی است که برای رژیم سعودی بدیمن است.
داعش در این مقاله وعده داده است که زندانهای «الحائر» در ریاض و «الطرفیه» در القصیم را تخریب و بازداشت شدگان را با توسل به زور از این زندانها خارج میکند. در این زندانهای نام برده شده هزاران زندانی سیاسی و متهم به تروریسم بهسر میبرند که برخی از آنها به اعدام محکوم شدهاند. داعش این زندانیان را همانگونه که در گزارش وبگاه آمریکایی «سایت»- ویژه پیگیری گروههای تندرو- آمده بهترین موحدان و مجاهدان در راه خود توصیف کرده است.
چنین تهدیدهایی را باید بسیار جدی گرفت؛ زیرا داعش، چند ماه پیش به زندان مخوف «تدمر» سوریه حمله و همه زندانیان آن را آزاد کرد. داعش این کار را همچنین در زندانهای «الرقه»، «الموصل»، «الرمادی» و «تکریت» کرده است. القاعده نیز به نوبه خود به زندانی مرکزی «صنعا»، سپس به زندان «المکلا» یورش برد و همه هوادارانش را که در این زندانها بازداشت شده بودند، آزاد کرد.
شاید برخی اینگونه استدلال کنند که زندانهای عربستان محافظت شده هستند و دسترسی به آنها کاری دشوار است. این درست است ولی همه زندانهای کشورهای عربی از جمله عراق و بهویژه سوریه خیلی محافظت شده هستند.
اعدام 43 تن از تندروهای متهم به تروریسم که از طایفه سنیها بودند، تعمدانه بود نه فقط به خاطر اینکه ماهیت طایفهگرایی از این اعدام گروهی را که شیخ نمر نیز در فهرست آنها بود را رد کند بلکه به این دلیل این اعدامها انجام شد تا هشداری برای جوانان سعودی و نشان دادن طنابهای دار و شمشیرهای اعدام برای آنها باشد آنهم زمانی که آنها در واکنش به اوضاع اقتصادی وخیم و فرسایش مادی، انسانی و امنیتی در پی جنگ دست به اعتراضهای خشنی بزنند.
زمانیکه نظرسنجیهای غیررسمی اشاره میکنند که بیش از 90 درصد از جوانان در عربستان با داعش که وهابیت را به عنوان عقیده و ایدئولوژی خود انتخاب کرده است، همبستگی و از آن حمایت میکنند و زمانیکه وعده رژیم سعودی برای برگزاری یک همهپرسی رسمی در رد این نظرسنجی تاکنون عملی نشده است و نیز هنگامیکه 4 نظرسنجی (3 نظرسنجی آمریکایی و اروپایی و یک نظرسنجی عربی) تأکید میکنند که نزدیک به 50 میلیون عرب آنهم تنها در 8 کشور با داعش همبستگی یا از آن حمایت میکنند، پس قدر مسلم آن است که این منطقه در برابر یک خطر تروریستی واقعی قرار دارد که چه بسا چند دهه ادامه داشته باشد و در عین حال در شکلها و شاخههای متعددی در بیش از یک کشور ظاهر شود.
«باراک اوباما» رئیسجمهوری آمریکا نمک و چهبسا فلفل تند بیشتری روی زخم عمیق عربستان سعودی که در پی توافق هستهای ایران با 6 کشور بزرگ بهوجود آمده است، ریخت و ضربهای سختی بر پشت خاندان حاکم زد که با آن غافلگیر شدهاند. آن هم زمانی بود که اوباما در گفتوگو با «توماس فریدمن» روزنامهنگار آمریکایی گفت: خطر واقعی برای دولت عربستان از داخل و بهویژه از طرف جوانان سرخورده آن است.
نکته جالب توجه این است که توماس فریدمن که عربستان سعودی را متهم به منبع اصلی تولید تروریسم کرده و متذکر شده است که 15 تن از 19 عوامل حملات یازدهم سپتامبر تابعیت عربستانی دارند، ماه گذشته مهمان عزیز دولت عربستان بود و در قلب شهر ریاض و در حضور شمار زیادی از شاهزادگان، سیاستمداران، دانشگاهیان و روزنامهنگاران سخنرانی کرد.
دولت عربستان سعودی در حالتی از نگرانی به سر میبرد که این نگرانی نه به دلیل جنگ های فرسایشیاش در یمن و سوریه بلکه به دلیل ترس از نابود شدن سرمایه مهمش یعنی ثبات داخلی است. نظام سعودی همیشه به ثبات داخلی که آن را از پیرامون عربی ملتهبش متمایز میکرد، افتخار و این «نعمت» را به شهروندانش خود گوشزد میکرد.
شاید اقدام رژیم سعودی به دفن کردن شیخ نمر در مکانی ناشناخته نشاندهنده یکی از این نگرانیهای آن است چرا که آن میترسد قبر شیخ نمر تبدیل به یک نماد یا مزاری برای هوادارانش و هممذهبیهای وی شود. شاید این رژیم خطر شیخ نمر در مماتش را بزرگتر از حیاتش میبیند.
بسته شدن سفارتخانهها یا حمله به آنها و فراخوان سفیران یا کاهش سطح دیپلماتیک یا حتی قطع روابط تجاری همه تدابیر اعتراضی انتقامجویانه مهمی است ولی شاید ما یکی از غافلگیر شدهها باشیم اگر همه امور در این حد متوقف شود.
انتهای پیام/ر