به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، نشریه آلمانی فرانکفورتر آلگماینه سایتونگ در مطلبی مینویسد: وزارت کشور سعودی در توجیه اعدام 47 نفر، به آیاتی از قرآن استناد نموده است. شیخ عبدالعزیز الشیخ، مفتی اعظم عربستان سعودی با اظهارات خود در این زمینه هم جای تردید باقی نگذاشت. او این اعدامها را «عادلانه» خواند. او گفت اعدام آنها از ادامه «اعمال شرورانه» جلوگیری خواهد کرد.
شبکه خبری العربیه که خرج آن را عربستان سعودی میپردازد، تمام روز را به انعکاس عکسهای دو تن از اعدام شدگان و شرح جنایاتی که بهظاهر آنها مرتکب شده بودند، اختصاص داده بود. در سمت راست صفحه تلویزیون تصویر فارس الشویل مشاهده میشد که یکی از ایدئولوگهای القاعده بود. در سمت چپ چهره روحانی شیعه، نمر باقر النمر رهبر شیعیان سعودی به چشم میخورد، زیر این دو تصویر هم نوشته شده بود: «خرابکار، یاغی». تلویزیون دولتی سعودی صحنههایی از حملات تروریستی را نشان میداد که القاعده از 2003 تا 2006 در عربستان سعودی مرتکب شده بود، منتها این شبکه از النمر فیلمی نداشت که نشان دهد.
ظاهراً هدف اصلی آن بود که به مردم این پیام داده شود که آل سعود هرگاه سلطهاش در خطر باشد، بین شیعه و سنی تفاوتی قائل نخواهد شد، زیرا در صورت اعدام تنها سنیها آب به آسیاب افراطیون ریخته شود و خاندان سلطنتی را به انحراف از وهابیت متهم کنند، ظاهراً حکام سعودی میخواستند با این اعدامهای همزمان جلوی القای این طرز تلقی را بگیرند. بهگزارش مطبوعات سعودی جوخههای آتش در چهار نقطه کشور احکام را اجرا کردهاند. شکل متداول اعدام اما در عربستان سعودی زدن سر محکومین است، به این دلیل هم در وبسایت رهبر انقلاب ایران آیت الله علی خامنهای در اعتراض به اعدام نمر عکسی از جلاد داعشی «جهادی جان» کنار یک جلاد نقابدار سعودی به چاپ رسیده است. سؤالی که در اینجا مطرح شده این است: «تفاوت این دو در چیست؟» سعودیها چنین ادعا میکنند که داعش با سفاکی سر میزند ولی عربستان سعودی تنها جنایات سنگین را بدین ترتیب مجازات میکند.
وزارت کشور سعودی اعلام کرد که اعدام شدگان بهدلیل عضویت در «سازمانهای تروریستی» و «توطئههای جنایتکارانه» محکوم شده بودند. در این اطلاعیه گفته نشد که کدامیک از آنها به چه گناهی اعدام شدهاند. 43 معدوم ــ که 41 نفرشان سعودی بودند ــ بهدلیل شرکت در حملات القاعده در سالهای 2003 تا 2006 محکوم شده بودند. آنها به اماکنی حمله برده بودند که اتباع غربی در آنها میزیستند. در این عملیات چندصد نفر جان خود را از دست داده بودند. همچنین چهار فرد شیعه بهدلیل شرکت در تظاهرات اعتراض آمیز سالهای 2011 تا 2013 اعدام شدند، که علاوه بر شیخ نمر سه نفر دیگر نوجوان بودند. دادگاههای شریعت اعتراضات آنها را «راهزنی» عنوان کرده بودند ــ که در عربستان سعودی مجازات آن اعدام است ــ بعضی از معدومین را هم با طناب به چوبه دار آویخته بودند تا برای مردم درس عبرت باشند.
در سال 2014 در عربستان سعودی 90 نفر اعدام شده بودند. در سال 2015 این تعداد به 157 نفر رسید. در سال 2016 که تازه آغاز شده است، تا کنون 47 نفر اعدام شدهاند. در آخرین بار در سال 1980 بود که اعدام گروهی به این شکل اجرا شده بود. مقایسه این دو با هم نشان میدهد که خاندان سلطنتی سعودی تا چهاندازه خود را در خطر میبیند. در آن تاریخ 63 فرد سعودی که در اشغال مسجد اعظم مکه در 20 نوامبر 1979 شرکت داشتند، اعدام شدند. گروه متعصب جهیمان العتیبی خاندان سعودی را به فساد و خروج از «اسلام واقعی» متهم کرده بود. بعد از این اعدامها القاعده از حمایتی که ملت تا به آن زمان از العتیبی میکرد، برخوردار شد.
اعدام دستهجمعی اخیر در واقع هشداری به سنیان و شیعیان است تا از زیر سؤال بردن خاندان سعودی حتی از طریق اعتراضات صلحآمیز و نه با خشونت جهادگرایانه برحذر باشند. انور عشقی یک ژنرال سابق سعودی که در حال حاضر در جده یک «اتاق فکر» را اداره میکند، گفت: عربستان سعودی در «مجازات تروریستها درنگ نمیکند».
طبق معیارهای بینالمللی که در خارج از عربستان سعودی اعتبار دارند، نمر بهعنوان یک شخصیت روحانی تروریست محسوب نمیشود. او بهعنوان هویت دهنده به شیعیان سعودی و بهخصوص جوانان شیعه هرگز از قیام مسلحانه حمایت نکرده بود، اما خاری در پای حکام سعودی محسوب میشد. نمر از اهالی عوامیه در حاشیه شهر قطیف بود که رأس التنوره، بزرگترین پالایشگاه نفتی جهان در آنجا قرار دارد. نمر متولد 1959 بود و در شهر قم در ایران و در سوریه تحصیل کرده بود. او تنها شخصیت شیعه در عربستان سعودی بود که به درجه اجتهاد رسید، ولی تا روز بازداشتش در سال 2012 تنها در همان شهر محل تولد خود به وعظ میپرداخت.
عوامیه چندین سال بود که به مرکز اعتراضات علیه تبعیض شیعیان در عربستان سعودی تبدیل شده بود. شیعیان 15 درصد جمعیت این کشور را تشکیل میدهند. دیوارنوشتههای شهر و نیز وعظهای نمر حاکی از این اعتراضات بودند. او در سال 2009 به حکام سعودی هشدار داده بود که اگر از سرکوب شیعیان دست برندارند، روزی خواهد رسید که آنها خواستار تشکیل حکومت مستقلی گردند. همه شیعیان طالب تشکیل حکومت مستقلی نبودند، بلکه آینده خود را در یک عربستان سعودی که اصلاحات را پذیرفته است، میدیدند. جنبش اصلاحاتی که حسن السفار در 1975 در عربستان سعودی آغاز و پس از انقلاب ایران در سال 1979 برای عربستان سعودی هم طرح انقلاب مشابهی را مطرح کرده بود، به جایی نرسیده بود.
اما در سال 2011 این تلاشها به اعتراض منجر شد. عربستان سعودی نیروهای خود را به کمک شاه بحرین فرستاد و به سرکوب تظاهرکنندگان در این کشور دست زد. در بحرین شیعیان که اکثریت جمعیت را تشکیل میدهند، خواستار رفع تبعیض از خود شده بودند. نمر هم در جلسات وعظ خود خواهان اصلاحات دموکراتیک در تمام کشورهای منطقه شد. هیچ شخصیت دیگری نتوانسته بود جوانان شیعه در عربستان سعودی را تا بدین اندازه بسیج کند. شیعیان قطیف و عوامیه با برگزاری تظاهرات اعتراض آمیز به سرکوب معترضان بحرین واکنش نشان دادند. ریاض طی سالهای اخیر بهدفعات با ارسال واحدهای زرهی و تانک به قطیف و عوامیه حملهور شده است که در جریان آنها دهها نفر به قتل رسیدهاند.
نمر در 8 ژوییه 2012 دستگیر شد، پس از آن که در موعظهای مرگ نایف بن عبدالعزیز آل سعود وزیر کشور و ولیعهد وقت را که از تبعیض شیعیان حمایت کرده بود، از خدا خواسته و گفته بود: «این مرد مسئول آن است که ما در وحشت و ترس از ترور زندگی کنیم. آیا نباید از مرگ چنین آدمی خوشحال شویم؟ او خوراک کرمها خواهد شد و در قبر عذاب جهنم را احساس خواهد کرد.» این گفته برای آل سعود قابل قبول نبود. نیروهای امنیتی سعودی پس از آن که او را با شلیک گلوله زخمی کردند، به زندان انداختند و با اعتراضات بیشتر مردم روبهرو شدند. در نوامبر سال 2014 یک دادگاه ویژه او را بهجرم تحریک و شوراندن مردم به اعدام محکوم کرد.
انتهای پیام/*