تأملی در باب شاغلان فقیر، افزایش قدرت خرید تنها راه فرار از رکود

به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، فرامرز توفیقی، رئیس کارگروه مزد مجمع عالی نمایندگان کارگران درباره وضعیت فعلی شاغلان برای خبرگزاری تسنیم نوشت:تأملی در باب شاغلان فقیر موضوع خوبی است. این اسم که به زیبائی انتخاب شده است را شاید بشود نوعی دیگر هم گفت : شاغلین شرمنده.

این پدیده شوم و نامبارک که بر بستر کار ما که دو بازوی آن کارافرین و کارپذیر می باشند در پی اجرای غیرقانونی و کاملاً غلط غیرهدفمندی یارانه ها بوقوع پیوست. در سال‌هائی که می‌توانستیم با اجرای دقیق و فاز به فاز این قانون به اهداف متعالی آن دست یابیم و در سایه قیمت جهانی انرژی یا همان نفت صنعت مان رو دوباره بسازیم و احیا نمائیم به بیراهه رفتیم و حال باید انگشت حسرت بگزیم و دوباره با تکرار دیکته سراسر غلطمان حال با روشی دیگر در این آبشار منفی سوار شویم و هرروز شاهد سقوط بیشتر صنایعمان و بالتبع آن کارمان باشیم.

آری در فاز اول هدفمندی یارانه ها آنچه که مسلم است از مباحث تورم باید بیرون می آمدیم و باید به جهش قیمت‌ها فکر می کردیم در کشورهای پیشرو در باب اجرای هدفمندی این زمان گذار را با افزایش منطقی و معقول دستمزدها متناسب با فاز بندی اجرای هدفمندی ، مقدار جهش‌های متصور قیمت کالاها و نهاده ها ، وضع قوانین حمایتی نه آمرانه برای صاحبان بنگاه‌ها گذر نمودند و با عنایت به ایجاد رابطه منطقی بین عرضه و تقاضا ، قدرت خرید، رونق اقتصادی متصور در پی تزریق هدفمند یارانه ها به بنگاه‌ها وآموزش دقیق و مو به موی این دوران به صاحبان کار ( کارافرینان و کارپذیران) توانستند به شکوفائی اقتصادی نائل آیند.

اما متأسفانه در ایران این دوران را با قبض شدید دستمزد علیرغم فریادها ، اعتراضات ، جلسات بسیار زیاد، آوردن مصادیق و نمونه ها و.... در دولت قبلی گذر نمودند و با توجه به جهش قیمتی حدود 280درصدی قیمت ها در همان بازه اول و افزایش دستمزد در آن سال زیر 10 درصدی شکافی را ایجاد نمودند که پر کردن آن و ایجاد رونق اقتصادی با توجه به کاهش قیمت جهانی انرژی ، تحریم ، خودتحریمی ، عدم وضع قوانین حمایتی ، آمرانه برخورد کردن بیشتر برای کنترل بازار ، جلوگیری از افزایش قیمت ها و به قول خودشان کنترل تورم با کنترل بازار مبنی بر کاهش تقاضا ، باعث تحمیل رکود که سمی است مهلک بر بستر کارمان گردیدند.

در این زمان و با توجه به بازه زمانی سال های 1384 الی 1390 جامعه درگیر ( هر دو قطب کارافرین و کارپذیر) با روبروشدن با تورمی وحشتناک رو آوردند به مصرف و سوخت سرمایه های ذخیره ( به عبارتی از جیب خوردن) ، رو آوردن به استقراض از شبکه های بانکی ( با مدیریتی کاملاً غیر تولیدی و با نگاهی کاملاً بازاری وسودجویانه و سرطان گونه بانک‌ها که این‌روزها باعث به گل نشستن صنایع و به مخاطره افتادن ارکان خانواده بدلیل بهره های بانکی سرسام آور گشته اند) روزگار گذراندند و حال که به این نقطه رسیده ایم همچون محتضری که دیگر هیچ از انرژی بدنش باقی نمانده و نمیتواند با بیماری ( اسم این بیماری اقتصادی را بگذاریم بیماری ایرانی به تأسی از بیماری هلندی) مبارزه کند با صاحبان صنایع  که معمولاً ورشکسته ، نیمه تعطیل و.. و کارپذیرانی شرمنده خانواده و تنظیم کننده زندگی در حد جلوگیری از مرگ روبرو هستیم.

برای گذار از این دوره یکی از بهترین و سریعترین راهکارها جبران قدرت خرید است که با عنایت به ترمیم حقوق و رساندن آن به نزدیکی سطح واقعی حیاتی دوباره به خانواده می بخشیم ، تقاضا را شکل می دهیم ، با کنترل بازار و جلوگیری از ورود کالاهای قاچاق و غیر ایرانی و حمایت از تولید کننده داخلی با نگرش افزایش سطح رقابت پذیری آنها با تخصیص بودجه ( از سهم آنها از اجرای هدفمندی یارانه ها) برای انتقال تکنولوژی روز دنیا و دستگاه‌هائی با قابلیت بازده بالاتر با مصرف انرژی کمتر رونق اقتصادی را شاهد خواهیم بود این رونق افزایش سطح تولید به همراه دارد ، افزایش سطح تولید هزینه سربار را کاهش می دهد ، اشتغالزائی می کند ، قیمتها را متعادل می کند ، قدرت رقابت پذیری ایجاد می کند ، افزایش قدرت خرید جامعه منجر به خرید می گردد ، این پول وارد بنگاه ها می‌شود ، بنگاه‌ها می‌توانند چشم انداز مناسبی برای فردای خود پیش بینی کنند ، رغبت سرمایه گذاری ایجاد می کند و....

لذا یکبار برای همیشه باید بپذیریم در این بازه زمانی تنها و تنها راهکار سریع الاثر افزایش قدرت خرید جامعه با نگرشی نوین به مقوله دستمزد است.افزایشی معقول ،حساب شده ، با ضرائبی پلکانی برای رسیدن به سطح واقعی دستمزد و کاهش قدرت خرید تحمیلی ، نگاهی به بحث برجام و آزاد شدن سرمایه های ایران ( لااقل این بار درست و حساب شده صرف شود و بعنوان غنیمت دیده نشود) می باشد که امید است باز شاهد تکرار اشتباهات گذشته نباشیم و از آن پند گرفته باشیم.
 

 انتهای پیام/