یادداشت مرحوم «یدالله نجفی» برای فیلم «محمدرسول الله (ص)»

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، شنبه 3 بهمن‌ماه، یدالله نجفی صدابردار باسابقه‌ی سینمای ایران به دلیل عارضه‌ی قبلی درگذشت.

یدالله نجفی در سال 1334 در شهر بابلسر به دنیا آمد. وی فارغ التحصیل رشته صدابرداری از مدرسه عالی تلویزیون و سینما سال 1355 بوده است. فعالیت در تلویزیون را به عنوان صدابردار از سال 1355 و کار سینما را از سال 1369 با صدابرداری «به خاطر همه چیز»، همکاری «رجب محمدین» آغاز کرد.

آخرین فعالیت حرفه ای نجفی که اهالی سینما او را «یدی» صدا می‌کردند حضور در پروژه سینمایی «فروشنده» اصغر فرهادی بود. «خون بازی»، «به دنیا آمدن»، «جامه‌دران»، «چهارشنبه 19 اردیبهشت»، «شیفت شب»، «یک شهروند کاملا معمولی»،«برف»، «رستاخیز»، «قاعده تصادف»، «قصه‌ها»، «پنهان»، «لطفاً مزاحم نشوید»، «همبازی»، «شب واقعه»، «کتاب قانون»، «آواز گنجشک‌ها»، «تنها دو بار زندگی می‌کنیم»، «بید مجنون»، «گیلانه» و…. از جمله آثار این هنرمند است.

یکی از آثار مطرح و سخت نجفی حضور در فیلم سینمایی «محمدرسول الله (ص)» به کارگردانی مجید مجیدی بود.

در بخشی از یادداشت یدالله نجفی مدیر صدابرداری فیلم محمد رسول الله (ص) برای کتاب «پیامبر رحمت» کتاب اختصاصی فیلم محمد رسول الله (ص) آمده است:

از آن‌جا که قبلاً با مجید مجیدی همکاری داشتم و شناخت کافی از یکدیگر داشتیم، نوعی هماهنگی و تفاهم میان ما وجود داشت که هر یک منظور دیگری را می‌فهمیدیم و از تعامل با یکدیگر رضایت داشتیم، ضمن این‌که در مواردی که ابهام وجود داشت ، با هم صحبت می‌کردیم. در برخی موارد نیز من نظر خاصی داشتم که آن را به کارگردان اعلام می‌کردم و در صورت پاسخ مثبت، آن مورد بخصوص به اجرا درمی‌آمد.

از موارد مهم و مثبت این فیلم که در سینمای ایران تقریبا وجود ندارد، استفاده از مانیتور مخصوص برای صدابردار بود که می‌توانست به طور هم‌زمان، تصویر حداقل دو دوربین را داشته باشد. با استفاده از این مانیتور، گروه صدا برای یافتن موقعیت خود در کادر، نحوه قرارگیری بوم‌مَن و بوم در کادر و فاصله‌گذاری تا مرز قاب نیازی به گزارش فیلم‌بردار نداشت، ضمن این‌که از ایجاد مزاحمت و کار بیش‌تر برای هر دو گروه صدابرداری و فیلم‌برداری می‌کاست. هم‌چنین با استفاده از مانیتور، این امکان وجود داشت که به صورت هم‌زمان به ارزیابی صدا و تصویر پرداخت که این صدا بر روی آن قرار می‌گرفت و میزان هم‌خوانی میان صدا و تصویر در لحظه فیلم‌برداری مشخص می‌شد، ضمن این‌که میزان پرسپکتیو و دوری و نزدیکی صدا نیز تشخیص داده می‌شد. بنابراین ملموس‌شدن صدا برای صدابردار در زمان ضبط اثر، ویژگی مهم این فیلم بود.

کار در این پروژه، تجربه ارزش‌مندی برای من بود. وسعت کار و ‌وجود گروه‌های حرفه‌ای خارجی، نظم و ترتیبی جدی و پی‌گیر را می‌طلبید. ساعت کار روزانه و شروع و پایان آن مشخص بود و به آن عمل می‌شد. نحوه کار و انضباط گروه ایتالیایی و نقش ویژه ویتوریو استورارو (مدیر فیلم‌برداری) چیزهای زیادی به ما آموخت. از همان ابتدا برای تمام گروه‌ها به تعداد، دستگاه بی‌سیم خریداری شد. ارتباط درون‌گروهی و گروه‌ها با هم بدون کوچک‌ترین به‌هم‌ریختگی و مزاحمت برقرار می‌شد. صحنه‌های شلوغ در فیلم زیاد بود و بدون اغراق در بیش‌تر روزهای فیلم‌برداری از 150 تا 200 هنرور و مواردی تا 1500 نفر در صحنه بودند، بدون احتساب عوامل فنی فیلم که بیش از 100 نفر می‌شدند. اما تقسیم کار و مدیریت این حجم از افراد به‌خوبی و به‌دور از آشفتگی انجام می‌گرفت، مسئولیت بخش‌های مختلف کاملا مشخص بود و تداخلی پیش نمی‌آمد. البته در ابتدا هماهنگی با گروه خارجی به خاطر شیوه کار در ایران کمی دچار مشکل بود که به‌تدریج جای درست خود را یافت و همه، تمهیداتِ کاری یکدیگر را فهمیدیم و خود را با آن تطبیق دادیم.

برای یک صدابرداری خوب، قطعا مهارت و توانایی صدابردار حرف اول را می‌زند، اما با توجه به روند تغییر ابزار تکنیکی صدا در جهان و بهبود کیفیت آن‌ها، باید به این امر توجه داشت که برای دست‌یابی به صدای مطلوب، داشتن ابزار نو و به‌روز ضروری است. ابزارآلات صدا در ایران با وجود پیشرفت‌هایی اندک، هنوز نسبت به آوازه‌ای که سینمای ما در جهان یافته، عقب‌تر است و نیاز به حمایت جدی دارد.

به طور کلی، همکاری با این پروژه و صدابرداری آن، آموختنی‌های ریز و درشت فراوانی برایم داشت که توانستم در فیلم‌های بعدی آن‌ها را به کار گیرم و نظم و ترتیب معقول‌تری در کارم ایجاد کنم.

انتهای‌پیام/