محمدرضا کیاشمشکی – چند صباحی پیش بود که وزیر نیرو از موفقیت مسئولان برای پایان دادن به فاجعه ای در شمال مشهد مقدس خبر داد. وقتی که بیشتر سبزیجات و صیفیجات شهر مشهد با فاضلاب جریان یافته در شمال این شهر آبیاری می شد و مردم بی خبر از همه جا در این کلانشهر از این محصولات ارتزاق می کردند.
به گفته چیت چیان، در عزمی مثال زدنی در زمانی 6 ماهه این بساط از شمال شهر مشهد جمع شد. اما آیا این مسئله فاجعه وار که فاضلاب به محصولات خوراکی یا آب شرب مردم ورود می کند، فقط در شمال مشهد رخ داده است?!
رودخانه بزرگ کارون از مرکز تا جنوب غرب کشور، رودخانه بزرگ زاینده رود در مرکز ایران، رودخانه جاجرود در استان تهران و ... تالاب ها و رودخانه ها در اکثر نقاط کشور، منابع زیرزمینی و ... امروز در معرض ورود فاضلاب هستند و همه می دانند و و در حالی که می دانیم، همه دست روی دست گذاشته ایم و در کنار هم فاضلاب می خوریم.
ورود فاضلاب خام یا کم تصفیه شده بیمارستانی، ورود فاضلاب خام انسانی، ورود پساب های صنعتی حاوی فلزات سنگین و سموم شیمیایی، ورود پساب کشاورزی حاوی سموم شمیایی و زه آب های پر از املاح به محیط های تجدیدشونده را در حالی شاهد هستیم که عزم مسئولانی چون «حمید چیت چیان» وزیر نیرو، «معصومه ابتکار» رئیس سازمان حفاظت محیط زیست و دیگر اعضای شورای عالی آب کشور در ابتدای دولت این بود که برای آن چاره اندیشی کنند. اما دست رو دست گذاشته ایم و با هم فاضلاب می خوریم.
شاید اهالی فن خورده بگیرند که وزارت نیرو کاری جز تعریف پروژه تأسیسات جمع آوری و تصفیه فاضلاب و انتظار برای جذب سرمایه دولتی یا قبول زحمت بخش خصوصی از دستش برنمی آید و سازمان حفاظت محیط زیست هم مگر فقط نباید هشدار بدهد که اینجا را ببینید و آنجا را ببینید. دیگر چه کنیم؟! اما در جواب این دوستان و اهالی فن باید گفت که دست روی دست گذاشته ایم و فاضلاب می خوریم.
یاد شهید مطهری بخیر. سخنرانی های تند و آتشین ایشان را همگان به یاد دارند که چطور بر مواضع بر حقی که حق مردم در آن بود تأکید داشتند. حالا ما نشسته ایم و وظایفمان را سیاهه می کنیم و مرزبندی ها را یادآور می شویم که تا اینجا بیشتر به ما ربطی ندارد. و باز هم دست روی دست گذاشته ایم و فاضلاب می خوریم.
انتهای پیام/