به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم ، اگر حوصله به جاده های دور و دراز و احتمالا ترافیکی خارج شهر در آغاز تعطیلات، قَد نمی دهد، شاید بهتر باشد وقت را در همین تهران گذراند. صرف نظر از موزه های و کاخ های تاریخی شهر که به خاطر نوروز از ساعت 9 صبح تا 19 باز هستند و باغ پرندگان و حیات وحش و دریاچه چیتگر، تفرجگاه های دیگری هستند مثل "توچال" که یک صعود مکانیزه همراه با تلکه کابین را تا ارتفاع حدود 3600 متری ترتیب می دهد و "گلاب دره" که امکان سورتمه سواری میان دره کچل شده از باغ های سیب را فراهم می کند و "بام تهران" که می توان "زیپ لاین" را در آن تجربه کرد و جان می دهند برای گذران اوقاتی مهیج در یک نیمروز تعطیل.
به گزارش خبرنگار گردشگری ایسنا، برای گل گشت های یک روزه در کنار خانواده و دوستان می توان دل به جاده های خارج شهر سپرد و با طی مسافتی از 30 تا 135 کیلومتر به آبادی هایی با طبیعتی خارج از تصور در نزدیکی تهران، رسید. البته آب و هوا و پوشش گیاهی بیشتر این روستاها کوهستانی است، برای همین طبیعت آن ها در اوایل فروردین، همچنان در خواب زمستانی به سر می برد و توصیه می شود قبل از حرکت به سمت این مناطق، از وضعیت آب و هوایی آن ها در تماس با 134 یا مراجعه به وب سایت www.weather.ir/www.irimo.ir، مطلع شد.
ماجراجویی در دشت بدون هویج!
"افجه"، یکی از دهستان های نزدیک تهران است که در بخش لواسانات قرار دارد و از شرق تهران فقط 30 کیلومتر فاصله دارد. این آبادی در دامنه کوهستانی دو قله ی 3650 متری "ریزان" و 3850 متری "آتشکوه" واقع شده که اگر اهل کونوردی باشید، برنامه سفر را می توانید پُرتحرک تر تنظیم کرد.
رودخانه ی نسبتا بزرگی از میان روستا گذر می کند که باغ ها و زمین های کشاورزی افجه از وجود آن سیراب می شود و در حاشیه نیز مسیر جذابی را برای پیاده روی پدید آورده است.
افجه، آبادی قدیمی است که هنوز تعدادی از یادگاری هایش را نگه داشته، مثل حمام قدیمی آبادی که از اواخر دوران صفویه باقی مانده است. زیر قُله «ساکا»، دورتر از محله های اصلی، خانه های قدیمی را نیز هنوز می توان پیدا کرد که برخی شان از دوران قاجار پابرجا مانده اند.
از افجه می توان به "دشت هویج" رفت، جایی که به گفته مردم محلی، زمانی محل کِشت هویج بوده و حالا خبری از آن ها نیست. در مسیر این دشت دو آبشار پسچویک (پسکوهک) با 15 متر و موآب با180 متر ارتفاع قرار دارد که نقش استراحتگاه موقت در مسیر دشت را برای گردشگران و کوهنوردان ایفا می کند. هویج زیر قله ریزان قرار داد که از روستای افجه حدودا با دو ساعت پیاده روی می توان به آن رسید.
روستایی شبیه برگ چنار
می توان مسیر این روستا را ادامه داد، چون بعد از افجه، «برگ جهان» است، روستایی از توابع لواسانات که حدودا 40 کیلومتر با شرق تهران فاصله دارد. برگ جهان در دره واقع شده که از بلندی شکلی شبیه برگ چنار دارد.
لواسانی ها به این روستا «بلگی جهان» می گویند. البته دیدن این روستا بیشتر به واسطه تنوع رنگ باغ های آن در پاییز پیشنهاد می شود، اما با این حال برگ جهان در بهار هم خنکای مطبوع و زیبایی خود را دارد و برای پیاده روی روستایی بسیار مناسب است، البته چون مسیرهای پاکوب وارد باغ محلی ها می شود بهتر است با کمال احترام به حریم روستا و مردم آن، گذر کرد و هیچ اثری مخصوصا زباله از خود به جا نگذاشت.
در شمال شرقی روستا و در مسیر رودخانه ای که از ارتفاعات "سیاه چال" سرچشمه گرفته، آبشاری وجود دارد که می تواند با حدود یک ساعت پیاده روی به آن رسید.
روستایی که چل دختر در آن مفقود شدند
"کمرد" آبادی نزدیک دیگری است که 31 کیلومتر از تهران فاصله دارد. برای رفتن به این روستا باید جاده آبعلی را طی کرد، با عبور از پل رودخانه جاجرود و پیمودن 3 کیلومتر به سمت بومهن، راه فرعی آسفالته ای در شمال جاده ی هراز دیده می شود که به روستا کمرد منتهی می شود.
کمرد به دلیل دور از دسترس بودن، هنوز ساختار یک روستای اصیل را حفظ کرده است، متفاوت ترین سوژه روستا، خانه های خشتی و گلی آن است که عمر برخی شان به یکصد سال می رسد. هرچند در چند سال اخیر بیشتر خانه های قدیمی این روستا از بین رفته و ویلاهای شیروانی دار جای آن ها را گرفته است.
کمرد
آبشار کمرد مهیج ترین جاذبه روستا است، باید آبادی را به سمت شمال پیمود، بعد از حدود نیم ساعت پیاده روی در شیبی ملایم و با گذر از میان درختان کهنسال، می توان به آبشار بزرگ و پهن کمرد رسید.
پشت آبریز آبشار هم می توان غار کوچکی را به نام "چهل دختر" پیدا کرد. محلی ها باور دارند این غار، محل مفقود شدن چهل دختر بوده است.
پیش به سوی فتح توچال از راه فرعی
"ایگل" به واسطه نزدیکی اش با تهران، پاتوق گل گشت های زیادی است. راه رسیدن به این آبادی که از باغ های گیلاس، آلبالو و سیب پوشیده شده جاده لواسانات به سمت اوشان است، نرسیده به آهار، جاده فرعی به ایگل منتهی می شود.
روستای ایگل در شمال شرقی قله توچال واقع شده و یکی از مسیرهای صعود به این قله به حساب می آید. برای رفتن تا آبشار ایگل هم دو تا سه ساعت باید در مسیری با شیب ملایم، پیاده روی کرد. آبشار در ارتفاع 2200 متری واقع شده. هوا که رو به گرمی رود می توان در مسیر، ریواس، تره و پونه کوهی هم جمع آوری کرد. در اطراف آبشار باید مراقب قلوه سنگ هایی بود که جایگاه سستی دارند و احتمال ریزش آن ها می رود. از آبشار تا قله هم راه زیادی نیست، بیشتر از نصف راه طی شده، اگر توان جسمی بالایی باشد می توان به صعود توچال فکر کرد.
بعد از ایگل، ییلاق "آهار و شکرآب" قرار دارد که فاصله شان تا تهران حدود 47 کیلومتر است. می توان از راه آسفالته اوشان به آهار رفت. از آنجا تا آبشارهای "شکرآب" و "ده تنگه" هم باید پیاده روی کرد، هر کدام نزدیک به دو سه ساعت طول می کشد، مسیر حرکت هموار و ییلاقی است. بعد از میدان آهار و پل آهنی، دو راهی در مقابل ظاهر می شود که راه مستقیم به آبشار شکر آب و سمت راستی به آبشار ده تنگه می رسد.
ایگل
آهار و شکرآب، دو امام زاده به نام های طاهر و زاهد هم دارد که در اطراف آنها استراحتگاه های موقتی ایجاد شده است. کوهنوردان زیادی از آهار راه صعود به قله توچال را پیش می گیرند که البته مسیر طولانی تری به شمار می آید.
اما مسیر فیروزکوه، آنقدر جاذبه وجود دارد که همه را یک روزه نمی توان دید و بهتر است این مسیر به چند بخش تقسم شود.
روستایی سرخ به نام مشهد
شاید مشهورترین آبادی فیروزکوه، "مشهد" باشد که در جنوب این جاده و به فاصله 108 کیلومتری تهران قرار دارد. مشهد فیروزکوه کنار رودخانه دلیچای است و امامزاده آن که حسابی بازسازی و طلاکاری شده، مقصد و توقفگاه گردشگران و زائران زیادی است، حتی آن هایی که راه مشهد خراسان را در پیش گرفته اند.
مشهد فیروزکوه به خاطر مطبق سازی خانه هایش روی یکدیگر و رنگ مایل به سرخ خاکِ این خانه ها که تا حدی شبیه ابیانه شده، توجه گردشگران را جلب می کند.
از مشهد فیروزکوه تا سیمین دشت و مزداران می توان شاهد دیواره های مطبق خاکی و فرسایشی در اشکال گوناگون که گاه رنگ های سرخ، زرد و صورتی به خود گرفته، بود.
شاهدان هخامنشیان در نزدیکی تهران
دره رودخانه حبله رود که به واسطه دیواره ها و صخره های فرسایش یافته اش طی میلیون ها سال، یکی از جذاب ترین نقاط این منطقه به شمار می آید، با الحاق دو رودخانه نمرود و دلیچای تشکیل شده و باغستان های زیادی را در خود دارد.
این دره و روستاهای درون اش، کنار شاهراهی باستانی که زمانی مورد توجه هخامنشیان و ساسانیان بوده است، قرار دارند، به همین خاطر در این دهستان و دره، میل های نگهبانی و قلعه های تاریخی ز یادی را به نسبت سایر روستاهای اطراف می توان دید.
مزداران
"مزداران"، دقیقا در مرکز این دره واقع شده است که با تهران 133 کیلومتر فاصله دارد. در این روستا می توان شاهدان تاریخی را یافت که حمام، بقایای یک قلعه و میل نگهبانی بازسازی شده، از آن جمله اند.
در کنار نمرود
"هرانده" روستایی به فاصله 130 کیلومتری تهران که دسترسی به آن از جاده فیروزکوه و از راه فرعی بعد از تونل دوم و نرسیده به تونل سوم، مسیر است. این روستا که پاییزش هم بسیار شگفت انگیز است و جان می دهد برای پیاده روی کنار رودخانه نمرود، محل پرورش ماهی قزل آلا به شمار می آید که البته استخرهای کوچک آن، در بستر رودخانه شکل گرفته است.
از این روستا به سمت جنوب، در راهی پاکوب و مشخص حدودا دو ساعته می توان به دهنه غار «بورنیک» رسید که البته در بخش پایانی باید یه صعود کوچک از تپه ای شیب دار داشت. برای ورود به غار بهتر است چراغ قوه ای همراه باشد و دالان های پرشیب با احتیاط طی شود.
قبل از هرانده، در همان مسیر جاده فیروزکوه، از کنار دهکده سیدآباد، راه فرعی دیگری به روستای "رودافشان" می رود که آنجا هم تفرجگاه مناسبی برای گذران یک روز از تعطیلات نوروز است.
مهمترین جاذبه این روستا، غاری به همان نام، رودافشان است که از آبادی تا دهنه اش حدودا دو ساعت باید پیاده روی کرد. ورودی غار بسیار بزرگ است و داخل آن شیب تندی دارد که حتما در گذر از آن باید احتیاط کرد.
هرانده/غار بورنیک
اگر بتوان از همه فرعی های فیروزکوه صرف نظر کرد، می توان جاده را تا گردنه مه آلود "گدوک" ادامه داد و توقفی کوتاه داشت و آش و دوغ محلی نوش جان کرد و ماجراجویی را تا پل تاریخی "ورسک" ادامه داد و در روستایی به همین نام که هنوز بخشی از بافت قدیمی آن در امان مانده قدم زد و بعد دوباره در فرعی هایی دیگر جاده فیروزکوه ماجراجویی کرد، مثلا برای دیدن غار اسهبد خورشید رفت که در دوآب شهرستان سوادکوه قرار دارد.
امامزاده خصوصی در توچال
در شهرستان پاکدشت روستایی را می توان پیدا کرد که همنام قله توچال است و حدود 40 کیلومتر از جنوب شرق تهران فاصله دارد. این آبادی از روستاهای قدیمی استان تهران است و محوطه تاریخی "یورد بلاغ" که سفالهای به دست آمده از اطراف آن، قدمت اش را به دوره صفوی میرساند، شاهدی برای این ادعا است.
مردم توچال به زبان لری (هداوندی) حرف می زنند و بیشتر باغداری و کشاورزی می کنند. روستا خیلی برای پذیرش گردشگران آماده نیست، اما مناسب گشت نیم روزه و یک روزه است. باغ های انار و کوچه باغ هایی که به واسطه آن ساخته شده، از جذاب ترین بخش های این آبادی به شمار می آید. از عجایب روستا آن است که امام زاده ای داخل یک باغ شخصی می توان یافت که فقط اهالی روستا مجاز به زیارت اش هستند.
در توچال یک یخچال قدیمی و زاغه طبیعی می توان پیدا کرد و با دیدن آن سفر تاریخی را نزدیک تهران تجربه کرد. برای رفتن به توچال می توان از سه راه افسریه، پاکدشت، حصار امیر، ده امام گذر کرد تا به روستا رسید.
برای رفتن به بیشتر این آبادی ها وسیله نقلیه شخصی لازم است، چرا که وسیله عمومی قابل دسترس به ندرت و به سختی پیدا خواهد شد. بیشتر ساکنان این روستاها، با روی گشاده از گردشگران استقبال می کنند و احترام به باورها، اعتقادات و حفظ حریم خصوصی و محیط زیست آن ها کمترین کاری است که می توان در مقابل انجام داد.
اگر در روستایی راه ورود برای گردشگران و غیربومی ها مسدود بود، بهتر است پافشاری برای شکستن این حصار و محدودیت انجام نشود، چرا که این اقدام حتما براساس خواسته ساکنان محلی صورت گرفته و شاید ناشی از رفتار نا به هنجار برخی مسافران در گذشته باشد که تمایل اهالی را برای پذیرفتن دیگر گردشگران کم کرده است. احترام به این خواسته بهترین واکنش خواهد بود تا شاید مشاهده چنین رفتارهایی، نگاه محلی ها را تاحدی نسبت به گردشگران منعطف تر کند.
یقینا آبادی ها، غارها، دشت ها، سد، آبشارهای و کوهپایه های زیادی در اطرف محیط زندگی مان برای گذران اوقات فراغت و تعطیلات نوروزی وجود دارد که ماجراجویی عینی برای کشف این جاذبه ها، وصف دیگری است.
منبع:ایسنا
انتهای پیام/