«کمی آن طرف‌تر»؛ رنگ و بوی بهار کودکان افغانستانی تغییر کرده است + تصاویر
کمی گشت‌وگذار در کوچه پس کوچه‌های امروز هرات نشانمان می‌دهد که «کمی آن طرف‌تر» از ما کودکانی هستند که بهار برایشان رنگ و بویی ندارد.
به گزارش خبرنگار دفتر منطقه‌ای خبرگزاری تسنیم در هرات، بهار امسال افغانستان هم از راه رسید و مردم این کشور در میان هیاهوی جنگ و صلح این‌بار نیز پای سفره‌های هفت‌سین خود نشستند و برای سالی پربرکت و آرام دعا کردند.
اما کمی آن طرف‌تر و در لابه‌لای کوچه پس کوچه های امروز هرات دنیا برای کودکان افغانستانی هنوز رنگ و بوی بهار و نوروز به خود نگرفته است.
بچه‌های این کوچه پس کوچهها با نگاهی معصوم می‌گویند: بهار آمده است و باران رحمت، گه‌گداری کوچه و خیابانهای هرات را به فضایی دلنشین و پرطراوت تبدیل می‌کند اما این باران رحمت، برایمان زحمت آفرین شده، اینجا باران به جای طراوت بهاری، گِل و لای را برای کودکان به سوغات آورده.
این در حالی است، که بیشتر ساکنین هرات افغانستان این روزها سرگرم دیدوبازدید و میزبانی بهار هستند، اما این بهار، برای آوارگانی که به دلیل جنگ خانه‌های خود را ترک کرده‌اند، هیچ رنگ و بویی ندارد. برای آن‌ها شبی که با شکم سیر سر بر بالین گذارند و بارانی نباشد که از سقف خانه‌شان چکه کند، صبحی بهاری را به همراه دارد، حالا فرقی نمی‌کند که این صبح در فصل پائیز، زمستان یا خود بهار باشد.
خبرنگار تسنیم در هرات به میان این کوچهها رفته است تا با دوربین خود بخشی کوچک از اوضاع این روهای کودکان هرات را به تصویر بکشد:
این خانه‌های گِلی بدون هیچ استانداردی در یکی از زمینهای دولتی هرات ساخته شده است
عده ای از ساکنان این بخش از هرات از وضعیت نامناسب محیط، برای سلامتی کودکان خود ابراز نگرانی کرده‌اند.
آن‌ها می‌گویند سرما و وضعیت بد بهداشتی کودکان‌شان را به امراض گوناگون مبتلا کرده است.
این کودکان با دیدن دوربین خبرنگار پا به فرار گذاشتند.
پسربچه ای کفش‌های خود را به زمین می‌زند، او قصد دارد با این کارش گل‌ولای را از کفش‌های خود جدا کند.
دود برآمده از خانه ها نشان می دهد که ساکنین آن‌ها از مواد سوختی مثل چوب، کارتن و پلاستیک استفاده می‌کنند.
این دود سیاه گویای این مطلب است که ساکنین این خانه ها حتی از مواد پلاستیکی که می‌تواند زیان‌های تنفسی و بهداشتی زیادی داشته باشد، برای فراهم کردن سوخت موردنیاز خود استفاده می‌کنند.
در نبود آب آشامیدنی، این وظیفه زنان و کودکان است که آب آشامیدنی مورد نیاز خود را فراهم سازند. آن‌ها آب تقریباً سالم را از چاه می‌کشند.
اینجا مردم از هر ماده قابل اشتعالی برای فراهم کردن سوخت خود استفاده می‌کنند و به دلیل نبود محلی برای انبار کردن مواد سوختی آن را در بالای بام خانه خود نگهداری می‌کنند.
باوجود فقر شدید در منازل این افراد، نشانه‌هایی از فنّاوری دیده می‌شود، آن‌ها به دلیل بهره مند نبودن از برق شهری از انرژی خورشیدی برای تولید برق موردنیاز خود استفاده می‌کنند.
توالت‌های عمومی که از وضعیت بهداشتی مناسبی هم برخودار نیستند و به عاملی برای انتقال امراض تبدیل شده‌اند.
نان‌آوران خانه هر صبح برای تهیه خوردوخوراک از خانه بیرون می‌روند اما مطمئن نیستند که دست‌پر به خانه بازمی‌گردند یا نه.
هیچ تضمینی وجود ندارد که این خانه‌های گلی در صورت بارش باران شدید بتواند استوار باقی بماند.
انتهای پیام/.
