به گزارش خبرگزاری تسنیم، طور به معنی کوه است، ولی در این سوره منظور، آن کوهی است که در سرزمین سینا در فلسطین قرار دارد. و در آن محل به حضرت موسی (ع) وحی نازل شده است. آن کوه یکی از مکانهای مقدس و مبارک است.
دراین سوره کسانی که معاد را انکار می کنند و با حق دشمنی و عناد می ورزند، و پیامبر اکرم (ص) را کاهن و مجنون و شاعر می نامند به سختی تهدید شده اند. در آغاز سوره، پس از قسم های پیاپی اعلام می کند که عذاب پروردگار تو، یعنی همان عذاب روز قیامت قطعاً واقع می شود. عذابی که هیچ بازدارنده ای از آن نیست.
ترجمه آیات 1 تا 7 چنین است:
سوگند به طور، و کتابی نگاشته شده در طوماری گسترده (41)، و سوگند به بیت معمور (42)، و سوگند به بام برافراشته (آسمان)، و سوگند به دریای برافروخته (و شعله ور و سرشار از آتش) بی تردید عذاب پروردگارت واقع شدنی است، آن را هیچ بازدارنده ای نیست.
در آیات 11 تا 16 به بیان وضع کسانی که آن روز، یعنی قیامت را تکذیب می کردند، می پردازد:
پس وای بر تکذیب کنندگان در آن روز. آنان که در باطل فرو رفته اند، در حالی که سرگرم بازی اند. روزی که به سوی جهنم کشیده می شوند (آن هم چه) کشیدنی. (به آنان می گویند:) این همان آتشی که دروغش می پنداشتید. آیا این افسون است یا شما (درست) نمی بینید؟ بدان درآیید، شکیبایی کنید یا نکنید به حال شما یکسان است. تنها به آنچه می کردید مجازات می یابید.
سپس در آیات 17 تا 28 حال پرهیزگاران را در آن روز توصیف می کند و به برخی از نعمت هایی که از آن بهره مند می شوند، اشاره می کند. ترجمه آیات 17 تا 21 چنین است:
پرهیزگاران در باغهایی (بسیار زیبا) و در ناز و نعمتی (بی نظیرند). در آنچه پروردگارشان به آنان داده دلشادند، و پروردگارشان آنها را از عذاب دوزخ مصون داشته است. (به آنان گویند:) به (پاداش) آنچه به جای می آوردید بخورید و بیاشامید، گوارایتان باد!، بر تخت هایی ردیف هم تکیه زده اند و حوران درشت چشم را همسران آنان گردانیده ایم و...
و کسانی که گرویده و فرزندانشان آنها را در ایمان پیروی کرده اند، فرزندانشان را به آنان ملحق خواهیم کرد و چیزی از کار(ها)شان را نمی کاهیم. هر کسی در گرو دستاورد خویش است.
انسانها علاقه خاصی به فرزندان خویش دارند و آنها را همچون پاره تن خویش عزیز می دارند. با شادی آنان شاد و با غم آنان غمگینند. سعادت فرزندان از بزرگترین آرزوهای هر پدر و مادری است. جدایی از فرزندان بر والدین سخت و دشوار است و گریه های پدران و مادران در هنگام جدایی از فرزندان را بسیار دیدهایم.
انسانهای باتقوا جایگاهشان بهشت پر از ناز و نعمت است. اگر فرزندان نیز در ایمان پیرو والدین مؤمن و باتقوای خویش باشند، خداوند در بهشت آنان را به هم ملحق می کند و در آنجا با هم خواهند بود. در این صورت، هم سعادت فرزندان تأمین می شود و هم جدایی و فراق میان آنان، نخواهد بود.
با توجه به آنچه گفته شد، شایسته و سزاوار است:
1 - فرزندانی که دارای پدران و مادران مؤمن و باتقوا هستند، از آنان پیروی کنند.
2 - والدین برای سعادت جاوید فرزندان خویش در پرورش دینی آنان و بالا بردن ایمان و تقوای آنان نهایت تلاش خویش را به جای آورند.
بسیار کوته نظرانه و جاهلانه است که انسان برای برخی امور فرزندان، خود را به آب و آتش بزند، اما از ایمان عزیزان و سعادت همیشگی دلبندان خویش غافل بماند.
در بخش آخر این سوره (43) اتهامات گوناگونی را که مشرکین بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) وارد می کردند رد می کند.
از جمله اتهامات این بود که: آن حضرت را کاهن و مجنون و شاعر می خواندند و قرآن را سخنی که از خود بافته است، معرفی می کردند.
در آیه 34 از مشرکین و کفار می خواهد که اگر راست می گویند، آنها نیز سخنی همانند قرآن بیاورند.
در پایان سوره در آیات 44 تا آخر، خداوند مشرکین را تهدید می کند و از عذاب بیم می دهد و پیامبر خویش را به صبر و شکیبایی فرا می خواند و او را دلداری می دهد که ما از تو غافل نیستیم و هیچ حالتی از تو بر ما پوشیده نیست و تو در حمایت ما هستی.
گلستان سورهها – ص 57
محمدحسین جعفری