به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، هر مناسبتی که در تقویم ایام مذهبی دیده میشود، انگار یک پیوست ثابت و دائمی دارد که آن زیارت حضرت حسین ابن علی (علیه السلام) است. فطر، قربان، عرفه، نیمه شعبان و... حالا وقتی مفاتیح الجنان حاج عباس قمی را باز میکنی و به اعمال شبهای قدر میرسی بازهم تاکید بر زیارت ارباب را میبینی. نمیگوید شب شهادت امیرالمومنین در مسجد کوفه یا حتی در نجف و در آستان علوی باش، فقط میگوید: «حسین (ع)». کشتی نجات امت در صحرای کربلا پهلو گرفته و انگار خدا دنبال بهانه است تا فقط به بهانه حسینش، همه زائران و پناه آورندگان به آستانش را بیامرزد.
دومین شب از شبهای قدر هم گذشت. دیشب در آستان حسینی غوغا بود. هزاران هزار ایرانی خودشان را به کربلا رساندهاند تا خدا تقدیر یک سالهشان را در جوار ارباب رقم بزند. همه به امام پناه آوردهاند.
مراسم احیای متمرکز زائران ایرانی شب گذشته در خیمهگاه حسینی برگزار شد. بیشتر از دوهزار ایرانی خودشان را به خیمههای اباعبدالله رساندند تا در قدمگاه زینب کبری، کلثوم و علی اکبر مناجات بخوانند و قرآن بر سر بگیرند.
اینجا همان جایی است که دختران کوچک و تشنه دوان دوان آمدند و از عمویشان، آب طلب کردند. خیمهگاه حسینی همان جایی است که اضطراب زینب کبری (سلام الله علیها) را دیده و گریههای لیلا را شنیده است. حالا خبری از گهواره علی اصغر هم نیست، حرامیان هرچه بود غارت کردهاند. خیمهگاه یعنی محل امید و اضطراب. امید تا وقتی جاری است که حسین (علیه السلام) و برادرش عباس (علیه السلام) در برابر چشم همه ایستادهاند و رجز میخوانند؛ اما بعد از آنها سهم تمام کاروان اضطراب است. اینجا محل اضطرار عقیله بنی هاشم زینب کبری (سلام الله علیها) است.
حالا شیعیان علی (علیه السلام) در خیمهگاه جدیدی که با عشقشان بنا کردند، دور هم جمع شدند و روضه میخوانند. آنها دوباره خیمهها را برپا کردهاند. مگر میشود عمود خیمه عباس برای همیشه روی زمین بماند؟ تصاویر شهدای مدافع حرم در اطراف حرم دیده میشود. تصاویر این شهدا یک پیام دارد و آن اینست که تا شیربچههای حیدر کرار در زمین مسلمین نفس میکشند، دیگر نه بدنی به قتلگاه میرود و نه آتشی به خیمهگاه.
قرآنها به سر گرفته و مراسم تمام شد، همه راهی حرم امام حسین (علیه السلام) میشوند. شب قدر را باید بیدار بود تا مبادا فیضی الهی از ظرف تقدیر انسان کم شود. حالا نزدیک سحر روز بیست و یکم ماه مبارک است که همه به حائر حسینی پناه آورده و ندبه میکنند. خادم حرم امام حسین روی پله کوتاهی مقابل قبه حضرت ایستاده و اطراف حرم را خلوت میکند. او میداند که تا دقایقی دیگر قرار است چه اتفاقی بیفتد.
ده دقیقه تا اذان صبح باقی مانده که درهای تشرف به اطراف ضریح منور بسته میشود. داخل حرم آنقدر خلوت شده است که براحتی میشود دورکعت نماز زیارت را در فاصله دو متری از بالای سر حضرت اقامه کرد.
نماز جماعت صحن که تمام میشود، درها هم باز میشوند. صدایی از دور میآید که مفهوم نیست. انگار جماعتی با هم همخوانی میکنند. از باب قبله وارد محوطه ضریح میشوند. شیعیان دسته دسته بر سر و سینه میزنند و همه با هم یک بند را همخوانی میکنند: «اعظم الله اجر سیدی بمصاب امیرالمومنین». جمعیت بیشتر و فشردهتر میشود. دستها محکمتر بر سر و سینه فرو میآید و ناگهان شعار عوض میشود: «تهدمت والله ارکان الهدی». کربلا یک صدا فریاد «تهدمت» سر میدهد، انگار زمین هم میلرزد. خادمی که کنار قبه ایستاده بود هیچ کاری نمیتوانست بکند، اشک میریخت و همراه دسته بزرگ عزاداران نوحه سر میداد.
انتهای پیام/