به گزارش خبرگزاری تسنیم، این سوره از روز قیامت و رستاخیز سخن می گوید. چون سوره با قسم به قیامت شروع می شود، بدین اسم نامیده شده است.
در آغاز سوره می خوانیم:
قسم به روز قیامت، و قسم به نفس ملامتگر...
نفس ملامتگر همان وجدان بیدار انسان مؤمن است که همواره در دنیا او را به خاطر انجام گناه و سرپیچی از اطاعت خدا ملامت می کند. همین نفس ملامتگر در روز قیامت، او را سود می بخشد و موجب نجات او می گردد.
جواب قسم در عبارت نیامده است و حذف شده است و آیه های بعد بر آن دلالت دارند. در واقع آیات رساننده این معناست: قسم به روز قیامت، و نفس ملامتگر، که بی تردید شما را برانگیخته خواهید شد.
در آیات 3 تا 15 در مورد قیامت و احوالات آنان می خوانیم:
آیا انسان می پندارد که: هرگز استخوانهای او را جمع نخواهیم کرد؟ آری ما قادریم که (حتی خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتب کنیم! (انسان شک در معاد ندارد) بلکه او می خواهد (آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قیامت) در تمام عمر گناه کند! (از اینرو) می پرسد: قیامت کی خواهد بود؟ (بگو:) در آن هنگام که چشمها از شدت وحشت به گردش درآید و ماه بی نور گردد، و خورشید و ماه یک جا جمع شوند، آن روز انسان می گوید: راه فرار کجاست؟! هرگز! پناهگاهی نیست. آن روز، قرارگاه نهایی تنها به (حکم) پروردگار توست، در آن روز انسان را از تمام کارهایی که از پیش یا پس فرستاده آگاه می کنند! بلکه انسان خودش از وضع خود آگاه است، هر چند (در ظاهر) برای خود عذرهایی بتراشد.
در آیات 20 تا 30 در مورد آنانکه به دنیا چسبیده اند و آخرت را رها کرده اند و در بیان حالت آنان در هنگام مرگ می فرماید:
هرگز (چنین نیست که شما می پندارید)، بلکه شما دنیای زودگذر را دوست دارید (و هوسرانی بی قید و شرط را) و آخرت را رها می کنید! آری در آن روز، صورت هایی شاداب و مسرور است و به پروردگارش (و رحمت او) می نگرد، و در آن روز صورت هایی عبوس و درهم کشیده است، زیرا می داند: عذابی در پیش دارد که پشت (انسان) را درهم می شکند.
هرگز (در این دنیا از فکر باطل و رفتار ناپسند خویش دست بر نمی دارد) تا آنگاه که جان به گلوگاهش رسد، و گفته می شود: آیا کسی هست که (این بیمار را از مرگ) نجات دهد؟ پس (آنگاه او) به جدایی از دنیا یقین کند و ساق پاها (را از سختی جان دادن) به هم پیچد! (آری) در آن روز مسیر همه به سوی (دادگاه) پروردگارت خواهد بود.
سوره قیامت با استدلال بر اینکه خدایی که انسان را از نطفه ای خلق کرده است، عاجز از آفرینش مجدد او نیست؛ پایان می یابد.
کتاب گلستان سورهها – ص 129
محمدحسین جعفری
انتهای پیام/