به گزارش خبرگزاری تسنیم، تا چند دهه پیش نمی توانستید به روستایی بروید بی آن که زنانی را با لباس های رنگارنگ ببینید که سبد به دست از مزرعه و بازار برمی گردند یا مردانی که زنبیل به پشت میوه و سبزیجات را به خانه می برند. هنوز هم در پاره ای از نقاط وضع بر همین منوال است.
در آن روزگاران و پیش از رشد گردشگری، سبد از جمله صنایع دستی بود که مصرف زینتی نداشت بلکه ابزار زندگی و کار روزمره بود. روستائیان، جای نان و آبکش برای شستن سبزی و میوه و برنج را با استفاده از هنر سبدبافی تهیه می کردند. هنوز هم بسیاری از اشیاء خانگی از جنس سبدهای طبیعی است. طبعا استفاده از سبد بسته به این که از ساقه کدام گیاه یا شاخه کدام درخت بود فرق می کرد.
یکی از مهمترین شاخه های سبد بافی، ارغوان بافی نام دارد. در این هنر کهن بافندگان با استفاده از شاخه های درخت زیبای ارغوان محصولات گوناگونی در ابعاد متفاوت تولید می کنند.
با آمدن صنایع چوب و الیاف و ابزار ارزان پلاستیکی گرچه مصرف سبد طبیعی در روستا کمتر شده اما سبد به عنوان یک شئی زینتی، پا به شهر گذاشته و جای خود را باز کرده است. امروزه سبد در سوغات فروشی ها و فروشگاه های صنایع دستی کشور به ویژه در شهرهایی که گردشگر بیشتری دارد به وفور عرضه می شود.
بسیاری هنوز سبد را می خرند برای استفاده به عنوان آبکش برنج، زنبیل، جای سیب زمینی و پیاز، جای نان، سبد میوه و ... . در تهران و شهرهای بزرگ برای قرار دادن گل در ظرف مناسب از آن استفاده می کنند و گل فروشی ها پر از سبدهای گلی است که هر روز به مشتریان عرضه می شود.
امروز که صنعت گردشگری به فروش صنایع دستی رونق بخشیده، ارغوان بافی دیگر به شکل یک حرفه درآمده است. استان کردستان یکی از شهرهای گردشگری ایران است که هنر ارغوان بافی در آن رونق دارد. گلچین غلام ویسی یکی از ارغوان بافان موفق اهل کردستان است. او علاوه بر آموزش ارغوان بافی به زنان نیازمند، برای 12 نفر نیز اشتغالزایی کرده است.
گلچین غلام ویسی درباره ورودش به عرصه تولید صنایع دستی، می گوید: «درخت ارغوان، درختی زینتی است و بسیار زیباست و به صورت خودرو در منطقه اورمانات رشد می کند. از گذشته های دور هنر ارغوان بافی با استفاده از شاخه های درخت ارغوان در منطقه ما رواج داشته است. زمانی که جویای کار بودم با کلاس های آموزش ارغوان بافی میراث فرهنگی آشنا و به این هنر علاقمند شدم. در حال حاضر ارغوان بافی از رونق خوبی برخوردار است و این هنر در حال احیاء مجدد است.»
او می افزاید: «تنها ماده اولیه سبد بافی، شاخه ها و ترکه های درختان ارغوان است. این شاخه ها هیچ گاه نباید خشک شوند و ما همیشه آن ها را خیس نگه می داریم. در گذشته از ارغوان بافی بیشتر برای تولید سبد صحرا استفاده می شد اما امروزه علاوه بر تولید سبد، با توجه به ذائقه مشتریان جاشکلاتی، سبد میوه، جای نان، جای آجیل و کندوی عسل هم تولید می کنیم و همین تنوع بخشیدن به محصولات تولیدی باعث گسترش بازار و افزایش فروش شده است.»
گلچین غلام ویسی خاطرنشان می کند: «شخصا روزانه می توانم تا 5 سبد تولید کنم که با توجه به ابعاد سبدها، قیمتشان تا 100 هزار تومان نیز می رسد. سازمان میراث فرهنگی با در اختیار قرار دادن یک کارگاه کوچک از من حمایت کرد و من توانستم 12 نفر دیگر را در این کارگاه مشغول به کار کنم.»
این هنرمند صنایع دستی، می افزاید: «هنر ارغوان بافی گزینه مناسبی برای خانم های خانه دار است تا بتوانند درآمدزایی کنند. مدت 10 سال است که به عنوان مدرس از طرف استانداری به خانم ها بویژه خانم های نیازمند، ارغوان بافی یاد می دهم. یادگیری ارغوان بافی کار مشکلی نیست و ظرف 10 جلسه انجام می شود. خانم هایی که در حال حاضر به ارغوان بافی اشتغال دارند، از درآمدشان راضی هستند. اگر تعداد نمایشگاه های فصلی صنایع دستی بیشتر شود، درآمد ما هم افزایش زیادی خواهد داشت.»
گلچین غلام ویسی تاکید می کند: «اشتغالزایی از طریق آموزش صنایع دستی حتما در راستای اقتصاد مقاومتی است. صنایع دستی مشاغل دائمی هستند که غالبا نیازمند سرمایه در گردش زیادی نیستند و ریسک بسیار پایینی دارند. به همین دلیل مسئولان برای کمک به اقتصاد مقاومتی باید صنایع دستی را گسترش دهند و از فعالان این عرصه حمایت کنند. یکی از بهترین روش ها، پشتیبانی از برگزاری کلاس های آموزشی بویژه برای نیازمندان و نیز افزایش تعداد نمایشگاه های عرضه محصولات صنایع دستی است.»
انتهای پیام/