به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران تسنیم «پویا» برخی دربارۀ وجود و امکان معجزه تردید دارند که در چنین فضایی شایسته است برای فهم بهتر و صحیحتر به بیانات اهلبیت (ع) مراجعه کنیم.
امام صادق (ع) در اهمیت این امر میفرمایند: «المعجزه علامهٌ لله لا یعطیها إلا انبیاءهُ و رُسُلَهُ و حججه لیعرف به صدق الصادق من کذب الکاذب؛ «معجزه» نشانهای از خداوند است که آن را جز به پیامبران و فرستادگان و حجتهای خود نمیدهد تا به وسیله آن، راستگویی (مدّعیان ارتباط با خدا) از دروغگویی (مدّعیان دروغین) شناخته شود».
ابراهیم بن موسی میگوید: «از حضرت رضا (ع) کمک مالی میخواستم و بر آن اصرار میکردم. روزی به همراه امام (ع) از شهر خارج شدیم، هنگام نماز شد، امام در کنار صخرهای نزدیک قصری که در آنجا بود، نشستند و فرمودند: اذان بگو! پرسیدم: آیا منتظر بقیه نمیمانید؟ امام (ع) فرمود: هرگز بدون دلیل، نماز اول وقت را به تعویق نینداز. من اذان گفتم و با امام نماز خواندیم. سپس عرض کردم: ای پسر رسولالله! هنوز خواستهام را برآورده نکردهاید و من به شدت نیازمندم. امام (ع) چوبی را به زمین کشیدند، سپس دست بردند و از زیر خاک یک شمش طلا بیرون کشیده و فرمودند: بگیر! خداوند در آن برای تو برکت قرار دهد، از آن بهرهمند شو و آنچه را که دیدی، به کسی نگو؛ آن شمش برای من برکت کرد و من از ثروتمندان منطقه خود شدم».
متن حدیث نورانی امام رضا (ع) به شرح ذیل است:
عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ مُوسَى الْقَزَّازِ «وَ کَانَ یَؤُمُّ فِی مَسْجِدِ الرِّضَا بِخُرَاسَانَ قَالَ أَلْحَحْتُ عَلَى الرِّضَا ع فِی شَیْءٍ طَلَبْتُهُ مِنْهُ فَخَرَجَ یَسْتَقْبِلُ بَعْضَ الطَّالِبِیِّینَ وَ جَاءَ وَقْتُ الصَّلَاةِ فَمَالَ إِلَى قَصْرٍ هُنَاکَ فَنَزَلَ تَحْتَ صَخْرَةٍ بِقُرْبِ الْقَصْرِ وَ أَنَا مَعَهُ وَ لَیْسَ مَعَنَا ثَالِثٌ فَقَالَ أَذِّنْ فَقُلْتُ تَنْتَظِرُ یَلْحَقُ بِنَا أَصْحَابُنَا فَقَالَ غَفَرَ اللَّهُ لَکَ لَا تُؤَخِّرَنَّ صَلَاةً عَنْ أَوَّلِ وَقْتِهَا إِلَى آخِرِ وَقْتِهَا مِنْ غَیْرِ عِلَّةٍ عَلَیْکَ ابْدَأْ بِأَوَّلِ الْوَقْتِ فَأَذَّنْتُ وَ صَلَّیْنَا فَقُلْتُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَدْ طَالَتِ الْمُدَّةُ فِی الْعِدَةِ الَّتِی وَعَدْتَنِیهَا وَ أَنَا مُحْتَاجٌ وَ أَنْتَ کَثِیرُ الشُّغُلِ وَ لَا أَظْفَرُ بِمَسْأَلَتِکَ کُلَّ وَقْتٍ قَالَ فَحَکَّ بِسَوْطِهِ الْأَرْضَ حَکّاً شَدِیداً ثُمَّ ضَرَبَ بِیَدِهِ إِلَى مَوْضِعِ الْحَکِّ فَأَخْرَجَ سَبِیکَةَ ذَهَبٍ فَقَالَ خُذْهَا بَارَکَ اللَّهُ لَکَ فِیهَا وَ انْتَفِعْ بِهَا وَ اکْتُمْ مَا رَأَیْتَ قَالَ فَبُورِکَ لِی فِیهَا حَتَّى اشْتَرَیْتُ بِخُرَاسَانَ مَا کَانَتْ قِیمَتُهُ سَبْعِینَ أَلْفَ دِینَارٍ فَصِرْتُ أَغْنَى النَّاسِ مِنْ أَمْثَالِی هُنَاک».
بحارالانوار، ج 49، ص 49 / الخرائج و الجرائح، ص 230 / کافی، ج 1، ص 488 / زندگانی چهارده معصوم (ع) / ترجمه اعلام الوری، متن، ص 437.
انتهای پیام/