به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، براساس ماده 688 قانون مجازات اسلامی «هر اقدامی که تهدید علیه بهداشت عمومی شناخته شود از قبیل آلوده کردن آب آشامیدنی یا توزیع آب آشامیدنی آلوده، دفع غیربهداشتی فضولات انسانی و دامی و مواد زائد، ریختن مواد مسمومکننده در رودخانه، زباله در خیابان و کشتار غیرمجاز دام، استفاده غیرمجاز فاضلاب خام یا پساب تصفیهخانههای فاضلاب برای مصارف کشاورزی ممنوع است و مرتکبین چنانچه طبق قوانین خاص مشمول مجازات شدیدتری نباشند به حبس تا یک سال محکوم خواهند شد».
در حالی که قانون به صراحت از انتقال دامداریها و مرغداریها در شهرهای 50 هزار نفر و بالاتر سخن میگوید اما در ماده 55 وظایف شهرداران نیز به این نکته اشاره دارد که چنانچه وجود اماکنی در هر شهر به ایجاد مزاحمت و خطر برای مردم منجر شود، شهرداران باید براساس نوع کاربری، نسبت به انتقال آن به مکان دیگر یا رفع خطر و مزاحمت اقدام کنند. مازندران از استانهایی است که مردمان آن دارای پیشینه دامداری و کشاورزی طولانی بوده و با وجود امکانات و حمایتهای دولتی برای انجام اقدامات بهروز و صنعتی در این دو بخش اما همچنان روش سنتی درصد بیشتری را بهخود اختصاص داده است.
اکنون حتی در شهرها نیز شاهد وجود دامداریها و مرغداریهای سنتی یا صنعتی هستیم، اماکنی که برخی از آنها در کنار مجتمعهای مسکونی تأسیس شدهاند و گلایه شهروندان را به همراه دارند. بهعنوان مثال در شهر خلیلشهر از توابع شهرستان بهشهر در شرق مازندران، شاهد وجود دامداریهایی هستیم که در محیط شهری فعالیت دارند و با وجود گلایهمندیهای زیاد شهروندان، همچنان به کار خود ادامه میدهند.
تعطیلی تنها کشتارگاه شرق مازندران در بهشهر نیز به یک معضل تبدیل شده است، زیرا یک طرح شتابزده بوده و قبل از تعطیلی آن همه جوانب در نظر گرفته نشد، از سوی دیگر انتقال دام به کشتارگاه نیمهصنعتی در جاده ساری- جویبار راهحل مناسبی نبود و این امر با استقبال اندک صنف قصابان مواجه و سبب افزایش 2 برابری کشتارهای غیرمجاز در این منطقه شد و به بیانی دیگر میتوان گفت تعطیل نکردن تنها کشتارگاه قدیمی بهشهر، بسیار بهتر از متوقف کردن فعالیتهای آن بود.
اکنون در خلیلشهر، علاوه بر معضل رهاسازی فاضلاب منازل در جوی آب و رودخانهها تا حدی که یکی از شهروندان با مجوز رسمی، از خانه خود تا رودخانه لولهکشی فاضلاب انجام داده است! برخی شهروندان در منازل خود دام نگهداری میکنند و بوی بد حاصل از فضولات حیوانی همسایگان را میآزارد.
براساس تحقیقات محلی، این وضعیت بیشتر در «کَشیرخیل» دیده میشود که تعداد قابل توجهی از ساکنان آن نسبت به نگهداری دام در منازل خود اقدام کردهاند، این شرایط سبب شده که قریب به اتفاق آنها، خونابه و مواد دفعی کشتار دام را از طریق سیستم لولهکشی از خانه تا رودخانه(!) هدایت کنند.
رودخانه عموازد محله معروف به «مهدیرجه روبار» مثال روشنی از این تخلفات زیستمحیطی است و به گفته اهالی، یکی از قصابها پس از کشتار شبانه، تمام فضولات اضافه مانند روده گاو و گوسفند را به رودخانه میریزد. بیتردید در چنین وضعیتی که در هر صورت سلامت انسان و محیطزیست به خطر میافتد، نیاز به همکاری و هماندیشی شهروندان، مسؤولان محلی، مدیران ادارات محیطزیست، بهداشت و درمان و دامپزشکی است تا در سریعترین زمان ممکن نسبت به رفع معضلات زیستمحیطی اقدام کنند.
از مسؤولان محلی خلیلشهر انتظار میرود که با توجه به قرار داشتن این شهر در لیست شهرهای سلامت جهان، همچنان که به مسائل عمرانی، ورزشی و رفاهی شهروندان بیش از سایر شهرهای همردیف خود اهمیت میدهند، نگاه جدیتری نیز به حوزه سلامت داشته باشند.
منبع: وطن امروز
انتهای پیام/
بازگشت به سایر رسانهها