به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، او تنها شاعر نسل جدید شاعران آئینی است که به معنای واقعی قلندرانه شعر میگوید» این سخن را پیشکسوت شعر آئینی محمدعلی مجاهدی (پروانه) درباره محمد سهرابی جوان گفته است. سهرابی در کنار دوستانش از جمله علی اکبر لطیفیان، احمد بابایی، وحید قاسمی، مریم سقلاطونی، مهدی رحیمی و دیگران از جمله شناختهشدهترین چهرههای شعر اهلبیتی(ع) یا هیئتی امروز قلمداد میشوند؛ جریانی که ویژگیهای خاص خود را دارند و هر شاعر این جریان تقریباً جدید هم ویژگی منحصر به فرد خودش را فریاد میزند.
مضمونسازیهای بدیع و تنیده شدن سرودههای سهرابی با صنایع ادبی و در عین حال حفظ سادگی لفظ از جمله ویژگیهای سرودههای اوست. سهرابی از معدود شاعران آیینیست که شعر را هندی میگوید و اتفاقاً در این زمینه موفق هم عمل کرده است؛ البته چندان عجیب نیست شاعری که با صائب و بیدل انس دارد، چنین رویهای داشته باشد.
سهرابی در جدیدترین سروده خود که همزمان با ایام سوگواری سیدالشهدا(ع) گفته شده، به واقعه کربلا و مصیبت اهل بیت(ع) پرداخته که به این شرح است:
ای شعله فراق مرا بیامان بسوز
ای دل تو نیز بشکن و تا میتوان بسوز
ای فکر ناله سر کن و آتش شو ای قلم
ای مغز شعلهور شو و ای استخوان بسوز
عطر و ضریح شاه دل است و سرشک من
ای اردهال گریه کن، ای اصفهان بسوز
حیف است ای دل از غم دنیا گداختن
همت کن و ز غربت شاه جهان بسوز
چون شمع آب شو، چو شرر پاره پاره شو
بر اهل بیت وحی چنین و چنان بسوز
معجر نماند و ماند دو چشمی پر از سرشک
ای کعبه بیلباس شو، ای ناودان بسوز
افتاد شاه و ناله زینب به عرش رفت
آه ای زمین به خاک شو ای آسمان بسوز
بر نیزه تکیه داد چو یاری به بر ندید
ای دوش عرش شرمی زین داستان بسوز
فریاد العطش ز بیابان کربلا
از آسمان گذشت پس ای آسمان بسوز
معنی جواب آن غزل صائب است این
پروانه مرا ز نظرها نهان بسوز
انتهای پیام/