باشگاه خبرنگاران پویا-امید سهرابی
سیوپنجمین جشنواره جهانی فیلم فجر امسال مانند دوسال گذشته از اول اردیبهشتماه کار خود را آغاز کرد و توانست موفقیتهایی را جهت اعتلای خود به دست آورد؛ موفقیتهایی که نشان از رشد این جشنواره میداد و البته نباید فراموش کرد که نقصانهایی هم در این جشنواره وجود داشت؛ اما با این حال باید به آن فرصت داد. اتفاقات سیوپنجمین جشنواره جهانی فیلم فجر را میتوان کلیدیترین نکات در برگزاری یک جشنواره در نظر گرفت؛ در ادامه به چندی از آنها اشاره میشود.
بازار فیلم
شاید بتوان بازار فیلم جشنواره جهانی فجر را یکی از بهترین اتفاقات در تمام جشنوارههای سینمایی که در طول سال برگزار میشود، دانست. اتفاقی که باعث تعامل بین دفاتر پخش فیلمهای داخلی با فیلمسازان و مسئولان پخش فیلمهای خارجی میشود. تعاملی که بعضاً منجر به کار مشترک میشود و گامهای سینمای ایران را چندین مرتبه فراتر میبرد. بازار فیلم سیوپنجمین جشنواره جهانی فیلم فجر امسال نیز با قوت کار خود را آغاز کرد و شانه به شانه جشنواره جلو آمد. قوتی که دست آخر لبخند رضایت را بر صورت غرفهداران این بخش نشاند و با دستانی پر آنها را بدرقه کرد.
اتفاق عجیبی که در جشنواره امسال برای بخش بازار فیلم جشنواره جهانی فیلم فجر افتاد دسترسی دشوار خبرنگاران به این بخش بود. دسترسی دشواری که باعث شد بسیاری از خبرنگاران قید این بخش را بزنند و این موضوع دست آخر به ضرر غرفهداران تمام شد. غرفهداران که میتوانستند از مصاحبهها و گزارشهای تخصصی خبرنگاران استفاده کنند،اما از این مهم محروم ماندند. گزارشهایی که شاید میتوانست باعث رونق بیشتر این بخش از جشنواره شود.
فیلمهای اکرانی
امسال فیلمهای خوبی از سراسر جهان به نمایش درآمد؛ فیلمهایی که باعث به وجود آمدن صفهای طولانی در کاخ جشنواره شده بود. اما این فیلمها بیشتر برای مخاطبان داخلی جشنواره جذاب بود؛ چرا که بسیاری از خارجیهایی که برای حضور در جشنواره جهانی فیلم فجر به کشورمان آمده بودند، به دنبال تماشای فیلمهای ایرانی بودند. فیلمهای دیگر را که میتوانستند در کشور خودشان نیز تماشاکنند.
با این حال یکی از پرمخاطبترین سانسهای جشنواره جهانی فجر، آخرین سانس آن بود؛ چرا که در آن ساعت فیلمهای بخش سایههای ترس به نمایش در میآمد و این فیلمها برای بسیار جذاب بود اما انتظاراتی که از این سانس متصور بود برآورده نشد که خبرگزاری تسنیم در چندین تحلیل به این موضوع پرداخت.
بام نشین
یکی دیگر از بخشهایی که در سیوپنجمین جشنواره جهانی فیلم فجر بسیار مورد استقبال قرار گرفت بخش بام نشین بود. بخشی که چندین مرتبه از سالنهای نمایش شلوغتر بود و بسیاری از هنرمندان صرحتاً بازگو میکردند که فقط برای کافه جشنواره(بامنشین) به جشنواره جهانی فجر میآیند.صحبتی که برای دلبستگان سینما کمی تلخ است و چرا که برای آنها فیلم همه چیز است. این انگارهها درباره یک جشنواره فیلم، بسیار انگارههای هولناکی است؛ چرا که اگر این گونه باشد؛ باید جشنوارهای را تعطیل کنیم و به جای آن یک کافه برزگ مهیا کنیم تا با یک موسیقی کلاسیک و کمی قهوه؛ کاممان را تلخ کنیم.
بدنهای از هنرمندان
میتوان به صراحت گفت که جشنواره جهانی فیلم فجر بیشتر از جشنواره ملی فجر مورد قبول سینماگران است؛ چرا که بدنه اصلی آن را خود سینماگران تشکیل میدهند. رضامیرکریمی، رضا کیانیان، علیرضا شجاع نوری، نگار جواهریان از جمله سینماگرانی بودند که در جشنواره جهانی امسال مسئولیت اجرایی داشتند. مسئولیت اجرایی که باعث شده بود هنرمندان با این جشنواره احساس نزدیکی کنند و هر کاری میتوانند در جهت برگزاری هرچه بهتر آن انجام دهند.
گام آخر
دست آخر باید گفت که جشنواره جهانی فیلم فجر که حدود 3 سال است از بخش ملی جدا شده است، توانسته گامهایی در جهت یک جشنواره جهانی بردارد؛ اگر چه این گامها بسیار دیرهنگام برداشته شده است و حال که برداشته شده نمنمک جلو میرود. بنا بر صحبتهای رئیس سازمان سینمایی به نظر میرسد که بار دیگر در سال جاری شاهد عبارت «جشنواره بین المللی فیلم فجر» باشیم؛ اما این نباید به منزله از بین رفتن این تجربه باشد؛ شاید بتوان تجربیاتی که جشنواره جهانی فیلم فجر در طول این سه سال جداییاش به دست آورده است را به زخم جشنواره ادغامی زد و آن را چندین گام جلو برد؛ البته تمام اتفاقات معطوف به دولت دوازدهم میشود؛ اینکه آیا حیدریان بر کرسی ریاست سازمان سینمایی میماند یا دولت دیگر روی کار میآید و همه چیز به نوع دیگری رغم میخورد.
انتهای پیام/