به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، در مرداد 1343 لایحه‌ «الحاق مستشاران آمریکایی به کنوانسیون وین» به تصویب مجلس رسید. معنای این عنوان حقوقی در قالب یک کلمه قابل بیان است و رژیم شاه از بیان آن کلمه وحشت داشت: «کاپیتولاسیون».

«سند 2030» یونسکو نیز در پشت الفاظ فریبنده و به ظاهر مترقی برنامه جدی و خطرناکی را دنبال می‌کند که می‌تواند به همان اندازه برای استقلال کشور زیانبار باشد. می‌توان خدشه‌دار شدن استقلال را فصل مشترک لایحه کاپیتولاسیون و سند 2030 دانست. نکته‌ جالب اینکه این دو پدیده از برخی جهات شکلی نیز به یکدیگر شباهت دارند.

1. تعصب و غیرت موافقان و مخالفان: در زمان مطرح شدن لایحه‌ کاپیتولاسیون، امام خمینی(ره) با اینکه مطلع بودند اعتراض به این مسأله عواقب جدی برای ایشان دارد، از اعلام موضع خودداری نکردند و سخنرانی بسیار تند و صریحی انجام دادند. نتیجه اینکه در تاریخ 13 آبان 1343 دستگیر و به مدت 14 سال از کشور تبعید شدند. رئیس دولت وقت «حسنعلی منصور» هم بر سر تصویب این لایحه از جان خود هزینه و تا آخر دولت خود از این لایحه دفاع کرد. شهید «بخارایی» انتقام به حراج گذاشتن استقلال ایران را با اعدام انقلابی حسنعلی منصور ستاند.

بدون اینکه رئیس دولت جمهوری اسلامی را ذره‌ای قابل مقایسه و تشابه با نخست‌وزیران خودباخته و فاسد رژیم شاه بدانیم، باید تصدیق کرد که موافقان و مخالفان سند 2030 هم در عزم خود بسیار جدی‌اند.

رئیس محترم دولت چند روز قبل در سخنرانی خود صراحتاً اعلام کرد: «من از این 2030 نخواهم گذشت و تا آخر دولت دوازدهم آن را دنبال می‌کنم.» پرسش این است که این سند چه تفاوت و اهمیتی دارد که رئیس دولت از تمام ادعاهای منتقدان گذشت و تأکید می‌کند فقط همین یک مورد سند 2030 را هرگز مورد گذشت قرار نخواهد داد؟

از طرف دیگر رهبر انقلاب هم با تمام وجود و با صراحتی کم‌سابقه مخالفت خود را با این سند اعلام و تصریح می‌کنند: «این اصلاً مطلقاً مجاز نیست». مگر چه چیزی در تصویب و اجرای این سند وجود دارد که رهبری در گرماگرم کارزار انتخاباتی چنین جملات قاطعی را به همراه دستور توقف اجرا صادر می‌کند؟

چیزی فراتر از متن سند است که رهبر انقلاب را به واکنش واداشته و رئیس دولت را اینچنین به پافشاری بر اجرای سند مصر کرده.

2. اجرای پنهانی سند: وجه مشترک دیگری که میان لایحه‌ کاپیتولاسیون و سند 2030 وجود دارد اجرای پنهانی آنهاست. زمانی که لایحه کاپیتولاسیون برای تصویب به مجلس ارائه و در ساعت‌های پایانی مجلس طرح شد. درست در زمانی که پاسی از شب گذشته بود و نمایندگان در حالت خواب‌آلودگی و خستگی به این لایحه‌ غیر شفاف رأی دادند. پس از تصویب نیز جزئیات این لایحه و اسناد آن مدت‌ها در روزنامه‌ها منتشر نشد. در مورد سند 2030 هم ظاهراً همین روند پیش گرفته شده بود.

گلایه‌ «ستاد نقشه جامع علمی کشور» در جلسه «هشتاد و هشتم» از عدم اطلاع‌رسانی دولت در مورد این سند گواهی این پنهان‌کاری است. به علاوه در تاریخ 19 بهمن 1395 اعتراض به پنهان نگاه داشته شدن سند 2030 در صحن عمومی شورای عالی انقلاب فرهنگی خطاب به رئیس شورای عالی انقلاب فرهنگی (دکتر حسن روحانی) ابراز می‌شود. ایشان ضمن طفره از پاسخگویی، بررسی این مسأله را به جلسه بعد موکول می‌کنند. جالب اینکه هنوز «جلسه بعد» که ابعاد این مسأله قابلیت طرح و وارسی پیدا کند تحقق نیافته است! نشانه دیگر تصریح رهبر انقلاب است: «اینکه ما برویم سند را امضاکنیم و بعد هم بیاییم شروع کنیم بی سر و صدا اجرایی کردن، نخیر، این اصلاً مطلقاً مجاز نیست.»

سؤال اینجاست که اگر این دو متن مطابق منافع ملی بودند چرا در معرض توجه و نقد قرار نگرفتند و پنهان‌کاری در آنها چه علتی دارد؟ آیا ترس از حساسیت عمومی به استقلال کشور بود که دولت‌ها را به اجرای پنهانی این سندها سوق داد؟ در مورد سند 2030 آیا می‌توان گفت که عادت و رویه دولت بر دور نگاه داشتن افکار عمومی از برنامه‌ها بود که پس از پنهان کردن مفاد قراردادهای نفتی IPC، مذاکرات برجام و... که اکنون به سند 2030رسیده و یا مصلحتی دیگر نیز وجود دارد؟

به نظر می‌رسد آنچه این دو موضوع را می‌تواند به یکدیگر پیوند دهد مسأله‌ استقلال کشور است. آنچه بیش از همه باعث شده سند 2030 مورد نقد رهبر معظم انقلاب  قرار گیرد تسلط بیگانگان بر آموزش و پرورش کشور است: «این سند 2030 سازمان ملل و یونسکو و این حرف‌ها اینها چیزهایی نیست که جمهوری اسلامی بتواند شانه‌اش را زیر بار اینها بدهد و تسلیم اینها بشود. به چه مناسبت یک مجموعه‌ به اصطلاح بین‌المللی‌ای که قطعاً تحت نفوذ قدرت‌های بزرگ دنیاست این حق را داشته باشد که برای کشورهای مختلف، برای ملت‌های گوناگون، با تمدن‌های مختلف با سوابق تاریخی و فرهنگی گوناگون تکلیف معین کند که شما باید این جوری عمل کنید؟ اصل کار غلط است.» غیرت و تعصب استقلال‌خواهانه‌ ایرانیان اجازه نمی‌دهد که سرنوشت و تربیت فرزندان خود را به بیگانگان بسپارند.

استادیار پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی

منبع: صبح نو

انتهای پیام/