به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا بعد از هلال بن نافع جوانى براى جهاد در راه خدا خروج کرد که پدرش قبلاً شهید شده بود و مادرش همراهش بود. مادرش به وى گفت: پسر عزیزم؛ بلند شو و در جلو روى پسر پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله جهاد کن. این جوان هنگامى که خواست اقدام کند، امام حسین علیهالسلام فرمود: این جوانى است که پدرش کشته شده است، شاید مادرش راضى نباشد او خروج کند. آن جوان گفت: مادرم این دستور را به من داده است.
ثمّ خرج شابّ قتل أبوه فی المعرکة، و کانت امّه معه، فقالت له امّه: اخرج یا بنیّ و قاتل بین یدی ابن رسول اللّه، فخرج، فقال الحسین علیه السلام: هذا شابّ قتل أبوه، و لعلّ امّه تکره خروجه. فقال الشابّ: امّی أمرتنی بذلک.
سپس این رجز را خواند:
أمیری حسین و نعم الأمیر
سرور فؤاد البشیر النذیر
فرمانده من حسین (ع) است؛ و چه خوب فرماندهی. -همانا او- مایه شادمانی قلب بشیر و نذیر (پیامبر) است
علیّ و فاطمة والداه
فهل تعلمون له من نظیر؟
علی و فاطمه والدین او هستند؛ آیا نظیر او را سراغ دارید؟
له طلعة مثل شمس الضحى
له غرّة مثل بدر منیر
طلعتش مانند خورشید نیم روز است و چهره اش چون ماه شب چهارده درخشان است.
سپس اندکی جهاد کرد تا شهید شد و سرش را بریدند و به سوى لشکر امام حسین علیهالسلام انداختند؛ مادرش سر او را برداشت و گفت: اى پسر عزیزم احسنت! اى سرور قلب من، اى نور چشم من. سپس آن سر را به طرف لشکر ابن سعد انداخت. آن زن عمود خیمه وى را برداشت و در حالى به لشکر دشمن حمله کرد که این رجز را میخواند:
أَنَا عَجُوزٌ فِی النِّساءِ ضَعیفَةٌ
خَاوِیَةٌ بالِیةٌ نَحیفَةٌ
أَضْرِبُکُمْ بِضَرْبَة عَنیفَة
دُونَ بَنِی فَاطِمَةَ الشَّریفَة
ترجمه: با اینکه در میان زنان، پیره زنى ضعیف، سست استخوان، فرو ریخته و لاغر اندامم، ولى در حمایت از فرزندان فاطمه گرامى، ضربات مهلکم را بر شما وارد مى سازم.
پس از آن عمود خیمه را به سوى دشمن پرتاب کرد که به دو نفر از آنها برخورد کرد. امام حسین(علیه السلام) وى را به خیمه بازگرداند.
انتهایپیام/