به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا با آعاز غیبت امام عصر (عج)، شیعیان فصل جدیدی از زندگی اجتماعی خویش را تجربه کردند که طی آن قرار است جامعه اسلامی بدون حضور جسمانی امام معصوم اما در عین حال بر اساس آموزه های ایشان و تحت اشراف فقها اداره شود.
سوای از فلسفهها و حکمتهایی که در ورای مسئله غیبت وجود دارد، از یک دیدگاه قرآنی و روایی این امر آزمونی برای شیعیان محسوب میشود تا از یک سو اعتقاد عملی آنان به جریان امامت سنجیده شود و از دیگر سو برترین آنها، در کوران وقایع دشوار آخرالزمانی اعتقادات و ایمانیاتشان با بهره از هدایتهای قرآن پولادین شود.
در این باره امام کاظم(ع) فرمود: «هنگامی که پنجمین فرزند وصی هفتم از دیدگان ناپدید شود، شما را به خدا نسبت به دینتان مواظب باشید، مبادا کسى شما را از دینتان جدا کند. پسر جان ناچار صاحب الامر غیبتى کند که معتقدین به امامت هم از آن برگردند، همانا امر غیبت یک آزمونی از جانب خداى عز و جل است که خلقش را به وسیله آن بیازماید. اگر پدران و اجداد شما (امامان و پیغمبران پیشین) دینى درستتر از این دین سراغ داشتند، از آن پیروى میکردند؛إِذَا فُقِدَ الْخَامِسُ مِنْ وُلْدِ السَّابِعِ فَاللَّهَ اللَّهَ فِی أَدْیَانِکُمْ لَا یُزِیلُکُمْ عَنْهَا أَحَدٌ یَا بُنَیَ إِنَّهُ لَا بُدَّ لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ مِنْ غَیْبَةٍ حَتَّى یَرْجِعَ عَنْ هَذَا الْأَمْرِ مَنْ کَانَ یَقُولُ بِهِ إِنَّمَا هِیَ مِحْنَةٌ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ امْتَحَنَ بِهَا خَلْقَهُ لَوْ عَلِمَ آبَاؤُکُمْ وَ أَجْدَادُکُمْ دِیناً أَصَحَّ مِنْ هَذَا لَاتَّبَعُوهُ قَالَ فَقُلْتُ یَا سَیِّدِی مَنِ الْخَامِسُ مِنْ وُلْدِ السَّابِعِ فَقَالَ یَا بُنَیَ عُقُولُکُمْ تَصْغُرُ عَنْ هَذَا وَ أَحْلَامُکُمْ تَضِیقُ عَنْ حَمْلِهِ وَ لَکِنْ إِنْ تَعِیشُوا فَسَوْفَ تُدْرِکُونَهُ.» (الکافی (ط - الإسلامیة)، ج1، ص336)
همچنین حضرت در روایتی دیگر در دشواری آزمون عصر غیبت امام عصر(عج) به یکی از اصحاب خویش به نکات قابل ملاحظهای اشاره فرمود. راوی میگوید به ابی الحسن(ع) عرض کردم: فدایت شوم، پدرم در حالی که بر این امر بود مرد و من پیر شدم، از دنیا میروم و به من چیزی خبر ندادی. حضرت فرمود: ای ابو اسحاق! تو شتاب میکنی. عرض کردم: بله به خدا، شتاب میکنم و چرا شتاب نکنم؟ ملاحظه میکنی که به چه سن و سالی رسیدهام؟ حضرت فرمود: ای ابو اسحاق، به خدا سوگند، این قضیه اتفاق نمیافتد تا آنکه شما از یکدیگر متمایز شده و مورد امتحان و آزمایش قرار گیرید و از شما جز اندکی باقی نمانده باشد، و سپس کف دستش را متمایل کرد؛ مَا یَکُونُ ذَلِکَ حَتَّی تُمَیَّزُوا وَ تُمَحَّصُوا وَ حَتَّی لَا یَبْقَی مِنْکُمْ إِلَّا الْأَقَلُّ...» (الغیبة للنعمانی، ص208)
امام کاظم(ع) همچنان که از دشواری آزمون غیبت برای شیعیان سخنانی بیان فرمود، ضمن تبیین برخی راهکارهای عملی، به تشویق و تمجدید شیعیانی که از آزمون این دوران دشوار سرافراز بیرون میآیند، اشاره دارند. به عنوان نمونه امام(ع) در حدیثی در تمجید آن دسته از شیعیانی که در دوران غیبت بر حب و دوستی خاندان وحی و نیز برائت از دشمنان ایشان ثابتقدم هستند، فرمود: «... خوشا به حال شیعه ما، کسانی که چنگ انداختند به ریسمان ما در غیبت قائم ما. ثابتقدمان بر دوستی ما و دوری از دشمنانمان. آنها از ما و ما از آنها هستیم. قطعاً به امام بودن ما راضی هستند، و ما نیز به شیعه بودن آنها راضی هستیم؛ پس خوشا به حال آنها. [باز هم] خوشا به حال آنها و آنها به خدا سوگند همراه ما هستند در درجههای ما روز قیامت؛ طُوبَى لِشِیعَتِنَا الْمُتَمَسِّکِینَ بِحُبِّنَا فِی غَیْبَةِ قَائِمِنَا الثَّابِتِینَ عَلَى مُوَالاتِنَا وَ الْبَرَاءَةِ مِنْ أَعْدَائِنَا أُولَئِکَ مِنَّا وَ نَحْنُ مِنْهُمْ قَدْ رَضُوا بِنَا أَئِمَّةً فَرَضِینَا بِهِمْ شِیعَةً فَطُوبَى لَهُمْ ثُمَّ طُوبَى لَهُمْ هُمْ وَ اللَّهِ مَعَنَا فِی دَرَجَتِنَا یَوْمَ الْقِیَامَةِ.» (کفایة الأثر فی النص على الأئمة الإثنی عشر، ص269)
انتهایپیام/